Οι γίγαντες

Ναι αυτή η εικόνα είναι μια αναμνηστική φωτογραφία.

Είναι κομμάτι από ένα πολύ εντυπωσιακό τοίχο από ευκαλύπτους που έστεκαν στην μια πλευρά του δρόμου που οδηγεί από τα Σπάτα  στην θάλασσα,

στην Αρτέμιδα.

Από μικρό παιδί απολάμβανα την μυρωδιά τους όταν περνούσαμε από εκεί τις καλοκαιρινές βραδιές. Θαύμαζα το ύψος τους και τις πυκνές φυλλωσιές τους. Μόλις φτάναμε σ' αυτό το σημείο δρόσιζε αισθητά και μας άνοιγε η όρεξη για μια βουτιά στην θάλασσα.

Είναι αλήθεια ότι ο δρόμος που συντρόφευαν ήταν άθλιος, επικίνδυνος και κουραστικός.

Είναι αλήθεια ότι τόσα χρόνια αυτός ο δρόμος ήταν ταλαιπωρία για τον κόσμο κάθε μέρα.

Με το αεροδρόμιο ζύγωσε ο πολιτισμός. Ξεφύτρωσαν μεγάλα εμπορικά και εκθεσιακά κέντρα.

Ο κόσμος που περνούσε δίπλα τους διπλασιάστηκε.

Χρειαζόταν μια θυσία.

Τώρα απολαμβάνουμε έναν δρόμο δύο λωρίδων ανά κατεύθυνση. Είναι καινούργιος και, σαφώς πιο ασφαλής. Οι απόψεις για το αν ήταν σωστή η θυσία διίστανται. Για μένα, πάντως, αυτή η θυσία ήταν πολύ ακριβή.

Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω αυτούς τους αγέρωχους γίγαντες που έστεκαν αγέρωχοι δίπλα στον δρόμο και μας καλωσόριζαν  με την δροσιά τους και την μυρωδιά τους.

Όσες φορές βλέπω αυτή την φωτογραφία τα μάτια μου βουρκώνουν.

Άραγε τι άλλο θα θυσιάζουμε στον βωμό του πολιτισμού;