Είναι κάτι στιγμές...

Είναι κάτι στιγμές που ρωτάς αν θ' αντέξεις... Που θέλεις να μιλήσεις να μοιραστείς να αδειάσεις απ΄όλα όσα σε πνίγουν.

Είναι κάτι στιγμές που η ζωή εκεί που είσαι "τζουμ τριαλαλο" βυθισμένη
σ`έναν άλλο κόσμο, παρασυρμένη από την πολλή δουλειά, από τον πολιτικό πυρετό των ημερών,αποχαυνωμένη, έρχεται και σου χώνει δυο χαστούκια σαν να σου λέει:

"Ξύπνα ξανθιά γιατί το παρατράβηξες... Δεν είναι αυτό που ζεις... ζωή. Πρόσεχε!!! Γιατί αμέλησες. Αμέλησες τις πραγματικές αξίες, τους δικούς σου ανθρώπους, το πλασματάκι που σε περιμένει κάθε βράδυ υπομονετικά, να γυρίσεις να το πάρεις μια αγκαλιά... κι εσύ αντί γι αυτό, του λες δυο τετριμένα γλυκόλογα και ξαναβυθίζεσαι στον δικό σου κόσμο, αποκαμωμένη και αποχαυνωμένη από την κούραση της ημέρας.

"Μαμά πονάει πολύ το κεφάλι μου"

"Πάρε ένα ντεπόν δεν είναι τίποτα παιδί μου"

Δευτέρα πρωί.

"Μαμά είμαι στο νοσοκομείο κι ίσως με κρατήσουν"

Κι εκεί τα πάντα τελειώνουν. Το αίμα φεύγει από μέσα σου κι αισθάνεσαι ότι κάποιος σου κάνει κακόγουστη φάρσα. Όλη μέρα ζεις μια αγωνία που αγγίζει την τρέλα, εγκλωβισμένη στον χώρο της δουλειάς, φυλακισμένη, ν`αργοπεθαίνεις πάνω από ένα κινητό, ενώ θέλεις να τρέξεις κοντά στο παιδί σου, να του πεις πόσο το αγαπάς και να του ζητήσεις ταπεινά συγγνώμη, που δεν είσαι δίπλα του.

Νιώθεις ότι αν σου μπήξουν μαχαίρι στην καρδιά αίμα δεν θα βγάλει.

Μόνο όταν βγαίνουν τ`αποτελέσματα των εξετάσεων αρχίζεις κάπως κι ηρεμείς.

Γυρίζεις στο σπίτι αποκαμωμένη κι εκεί που νομίζεις ότι μπόρα ήταν το σημερινό και πέρασε, το μικρό πλασματάκι που σε περιμένει υπομονετικά κάθε βράδυ, το βρίσκεις να κολυμπάει στον εμετό, η γλώσσα του να έχει μελανιάσει, και να προσπαθεί με χίλιους τρόπους, να σου φωνάξει "βοήθεια."

Καρδιά... η διαπίστωση του κτηνίατρου.

-Πόσο καιρό έκανε εμετούς;

-Καμιά εικοσαριά μέρες.

-Και γιατί δεν με φωνάξατε πιο πριν;

"Έλα μου ντε, γιατί δεν σε φώναξα πιο πριν;"

Γιατί δούλευα σαν το σκυλί από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Γιατί πίστευα ότι δεν είναι τίποτα.

Γιατί ξέχασα να ζώ.

Γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ μέσα μου, ότι η Νεφέλη μου μπορεί ν`αρρωστήσει, έτσι ξαφνικά και τόσο σοβαρά.

Γιατί είμαι εργασιομανής.

Γιατί ζούσα την δική μου πλασματική πραγματικότητα.

Γιατί εγκλωβίστηκα σε ηλίθιες προτεραιότητες.

Γιατί ξέχασα πόσο πολύ την αγαπώ.

Γιατί ξέχασα τα δικά μου αγαπημένα πλάσματα.

Γιατί ξέχασα ότι τίποτα στην ζωή δεν είναι δεδομένο...  κι ειδικά η ίδια η ζωή.

Τι παράξενο αλήθεια για έναν άνθρωπο που έζησε τόσο πολύ κάτω από την σκιά του.

Ένα πράγμα δεν ξέχασα γιατρέ μου. Να ζητήσω συγγνώμη.

Είναι κάτι στιγμές που σου πνίγουν τα στήθια

θέλεις χίλιες φορές να φωνάξεις βοήθεια...