Η επιστροφή της άσωτης

Τόπε και το' κανε η φιλενάδα μου. Κάθε φορά που την ρώταγα αν έβαλε ανάρτηση στο "θολό" η ερώτηση ήταν μία.
- Εσύ πότε θα βάλεις ιντερνετ;
Σαν να μού έλεγε...  Κοίτα κοπρόσκυλο αρκετά
με την αποχή σου και με τις αλλαγές που θέλησες να κάνεις στην ζωή σου. Τώρα καιρός να στρώσεις τον κώλο σου και ν`αναλάβεις να κάνεις κι εσύ λίγη δουλειά στο θολό. Όχι μόνο εντολές και παράπονα κάθε φορά που δεν έβαζα ανάρτηση.


- Στις 20 του μηνός μου είπαν... Κι έχω μια όρεξη... Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έλειψε ο χώρος μας, όλα αυτά που δημιουργούσαμε μαζί, κι όλοι οι φίλοι μας.
- Άντε να σε δώ. Εγώ πάντως έβαλα gadget που μετράει αντίστροφα μέχρι της 20.
Το οποίο σημαίνει: «Νόμιζες ότι θα ξεφύγεις έτσι εύκολα με υποσχέσεις παλιοτομάρι; Κι εγώ σε ξεφώνισα για να μην μπορείς να κάνεις πίσω.»
Δεν την πίστεψα. Νόμιζα ότι έκανε πλάκα. Μπήκα λοιπόν από την δουλειά μου στο θολό,
(και τώρα μέσα από την δουλειά μου γράφω αυτές τις γραμμές βιαστικά, σαν μια μικρή απολογία για την απουσία μου) και όταν είδα το gadget τρελάθηκα.
Με τύλιξε σε μια κόλα χαρτί με χαριτωμενιά.... Χάρισμα της Ευτυχίας όταν έχει να κάνει με λαμόγια σαν και του λόγου μου.
Μου έλειψε αυτός ο χώρος τρομερά. Μου λείψατε όλοι σας.

Αλλά βλέπεις τα πιο παράξενα σενάρια τα γράφει η ζωή. Κι η δικιά μου έχει τέτοια συγγραφική φαντασία, που δεν μπορώ πια να την ελέγξω. Από αλλαγή σε αλλαγή με πάει.
Κι ενώ  νομίζω ότι πρωταγωνιστώ, ξαφνικά βρίσκομαι στα παρασκήνια να  τσακώνομαι μαζί της, γιατί πάλι άλλαξε  το σενάριο, κι εγώ πρέπει να μάθω από την αρχή τον ρόλο μου.

Από κει που ήμουν άνεργη, και βάραγα το κεφάλι μου στον τοίχο, (αλλά είναι τόσο ξερό που δεν έπαθε αμυχή),  βρέθηκα με δύο δουλειές να τρέχω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και στο καπάκι μία μετακόμιση που με εξουθένωσε. Σαν το γεφύρι της Άρτας ένα πράγμα.
"Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες γιοφύρι εθεμέλιωναν στης Λούτσας το ποτάμι.Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν". Εξ' ου κι η έλλειψη ίντερνετ.

Με ξέχασα, ξεχάστηκα στην δίνη της αλλαγής και του τρεξίματος.
Έχω γεμίσει το γραφείο μου post it. -Αυτά τα μικρά κίτρινα χαρτάκια που τα κολλάς για να σου υπενθυμίζουν την ζωή σου :
Που τηλεφωνάς, τι λες, που πας, τι επιδιορθώνεις, πότε τηλεφωνάς στα παιδιά, πότε το καθαριστήριο, πότε η δόση των ασφάλιστρων, πότε η τράπεζα. Τέλειωσε το γάλα, φρυγανιές δεν έχουμε, πάτους για τα παπούτσια να πάρω.

Μια φίλη με πρόβλημα που σε χρειάζεται δίπλα της – κι αυτή ακόμα έγινε post it. Kι αυτήν ακόμα την κρέμασα στον τοίχο. Κι αυτήν ακόμα φοβήθηκα μην την ξεχάσω…

«Να μην ξεχάσω γάλα, φρυγανιές κι ανθρώπινη επικοινωνία!»
Σας ευχαριστώ που την μοιράστηκα μαζί σας σήμερα, μέσα από αυτό τον χώρο.

Ευτυχία σ`ευχαριστώ για το gadget που ήταν η αφορμή για να γράψω αυτές τις γραμμές.
Αφιερωμένο στο "θολό" μου, και σε όλους όσους κρύβεται έναν άλλον εαυτό που του αρέσει να δημιουργεί στον @χώρο. Αυτό το τραγούδι περιγράφει ακριβώς την μούρλια που κουβαλάμε όλοι οι bloggers.
ΥΣ. Θα τα λέμε πιο τακτικά από δω και πέρα. Γιατί κακά τα ψέμματα. Την γαλήνη ψυχής και την εκτόνωση που μου πρόσφερε αυτός ο χώρος κάθε φορά που έγραφα, δεν την βρήκα πουθενά, όσο κι αν έψαξα.