Γιορτάζεις . . . μα εγώ δεν θα σου πώ

«Χρόνια πολλά αγαπημένε και του χρόνου».
ΦΥΓΑΝΕ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ. Τα μαζέψανε και φύγανε. Μ΄ εγκατέλειψαν
στη μέση του πουθενά.
Δεν τις έχω πια. Χάθηκαν.
Εξαφανίστηκαν μια πρωτομαγιά.
Κι επειδή οι δικές μου λέξεις φύγανε... καταφεύγω στις λέξεις των άλλων.
Παραθέτω τις λέξεις των άλλων.
Αρπάζομαι απ΄ τις λέξεις των άλλων.
Αυτές φοράω σαν ρούχο, δανεικό, κι αυτές παραθέτω σήμερα.
Έφυγες τόσο ξαφνικά κι απόσμενα για την γειτονιά των αγγέλων.
Δεν πρόλαβα να σ`αποχαιρετήσω.
Έτσι ήσουν πάντα. Σου άρεσε να με εκπλήσεις.
Δεν θα γράψω άλλα. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Εσύ ξέρεις!
Αφήνω εδώ σ`αυτό τον χώρο που δημιουργήθηκε όταν σ`έχασα, αυτό το μικρό αφιέρωμα αγάπης και πόνου.
« Όλα τα χρόνια που σ`αγάπησα γυρνούν μέσα στο έρημο δωμάτιο του εργένη.
Τα όσα έζησα μαζί σου με πονούν σαν το μαχαίρι στην καρδιά μου που δεν βγαίνει»
Καλή αντάμωση μάτια μου.

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρή χαμένη για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό σου να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω καλέ μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου...
ΑΔΕΙΑ η ζωή μου.