ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΡΑΤΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ.

Διαβάζοντας πάλι ΑΝΑΣΑ  χθες θυμήθηκα...(αυτά μου κάνει αυτή η κοπέλα με κάποια κείμενά της.Μου θυμίζει αυτά που θέλω να ξεχάσω).

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΙΑΣ ΦΙΛΗΣ,ή ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΡΑΤΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ.

Να το γράψω;...να μην το γράψω.
Μαδάει την μαργαρίτα του μυαλού της.
Φτάνει στο τελευταίο πέταλο και βγαίνει... να το γράψει.

ΠΑΝΤΑ υπάκουε σ`αυτήν την μαργαρίτα.
Άφηνε να την οδηγεί κι όπου την πήγαινε.Δεν είχε σημασία.
Αυτό που την ενδιέφερε ήταν το ταξίδι κι όχι ο προορισμός.
Φύση παρορμητική, αυθόρμητη ,χύμα στο κύμα.
ΑΛΗΘΙΝΗ.
Δεν της άρεσαν οι μεγάλες κουβέντες, ούτε τα σιρόπια.
Προτιμούσε τα σταράτα λόγια, τα ειλικρινή κι ας την πονούσαν πολλές φορές.
Ήξερε τον εαυτό της...Το παιδί που προσπαθούσε να αποκοιμίσει μέσα της δεν ησύχαζε.
Πάντα ήταν ξάγρυπνο και παραφυλούσε.
Περίμενε υπομονετικά σε μια γωνιά και με το παραμικρό την έπαιρνε από το χέρι
και την οδηγούσε στον δικό του κόσμο.
Κανένας δεν καταλάβαινε την πάλη που γινόταν μέσα της.
Γι αυτό και προτιμούσε να μην ακούει υποσχέσεις.
Ήξερε ότι αν της λέγανε έστω κι ένα γλυκό λόγο, αν της δίναν μια υπόσχεση
το παιδί μέσα της θ`άρχιζε να την τρελαίνει.

Ήταν σαν της έδιναν ένα παιχνίδι και μετά χωρίς λόγο της το έπαιρναν πίσω.
Κι όταν γινόταν αυτό, το παιδί μέσα της έκλαιγε-σπάραζε και πονούσε.

Δεν ήθελε να το ζήσει άλλο αυτό στην ζωή της.
Είχε οχυρωθεί πια στο δικό της κόσμο.
Είχε κλειδώσει την πόρτα της καρδιάς, και περίμενε υπομονετικά να φανεί ΕΚΕΙΝΟΣ
ο διαφορετικός που το ναι θα ήταν ναι, και το όχι- όχι. Ως τότε απλά θυμόταν εκείνη την υπόσχεση.

Τον γνώρισε όταν δεν ζητούσε τίποτα από την ζωή της.
Τελείως τυχαία ένα βράδυ σε μια φιλική συντροφιά.
Ντόμπρος, ειλικρινής την συνάρπασε.
Τον ακολούθησε όπου την πήγαινε.
Δύσκολη σχέση, προσπαθούσε να την κρατήσει σε αντίξοες συνθήκες.

Και κάποια μέρα της έδωσε την τελευταία υπόσχεση, που δεν κρατήθηκε ΠΟΤΕ.
"Θέλω να ζήσουμε μαζί, θέλω να είσαι εσύ η σύντροφος της ζωής μου".

Πιάστηκε από τις λέξεις αυτές κι οδήγησε την ζωή της με καπετάνιο την υπόσχεσή του.
Έριξε μαύρη πέτρα πίσω της, έφυγε από το περιβάλλον της και ξανάρχισε πάλι από την αρχή,
κάπου μακριά από τον γνωστό περίγυρο για να είναι πιο εύκολη η συνύπαρξη τους.

Ρίσκαρε τα πάντα, και περίμενε...μέτραγε τους μήνες και τις μέρες που θα κατάφερνε
εκείνος να έρθει κοντά της, και να ζήσουν μαζί το όνειρό τους.
Τελικά την βρήκαν χειμώνες-καλοκαίρια, βοριάδες κι άσχημα καιρικά φαινόμενα
ξεχασμένη αποσκευή πάνω σ`ένα βουνό.

Εκεί είχε διαλέξει να στεγάσει την ευτυχία της.
Όσο γίνεται μακριά από την ζήλια των ανθρώπων,
μην της καταστρέψουν το όνειρο.

Χαμογελάει πικρά,πιάνει με τ`ακροδάχτυλα τις δυο ρυτίδες γύρω από τα χείλη
απομεινάρι του μόνιμου χαμόγελου που είχε όταν ξεκίναγε να ζήσει το όνειρο, και τις χαϊδεύει.

Κοιτάζεται στον καθρέφτη κι απλά διαπιστώνει πόσο πολύ της πάνε τα παντελόνια,
που  αντίθετα με κάποιους άλλους, εκείνη δεν τα φορούσε ποτέ για να μην κρυώνει.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΥ.
Θα έρθει μια φορά
Να νιώσω πως κι εγώ ανήκω κάπου
Θα έρθει σαν το φως
Άνθρωπος καθαρός
Κι εγώ σκιά του
Να μου κρατά σφιχτά-σφιχτά το χέρι
Και λόγια καθαρά μονάχα να μου φέρει

Να γνωρίσω ένα άνθρωπο που λέει ΝΑΙ και το εννοεί
Να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελό του εκεί
Θαν τα λόγια του χρυσάφι, θα χει λόγο, θα χει μπέσα
Μες τα μάτια να τον βλέπω και να μένω ο εαυτός μου
Να το λέω, να το εννοώ πως είναι αυτός ο άνθρωπός μου

Κι αν πέρασα πολλά
Μπορώ σε μια στιγμή να τα διαγράψω
Μπορώ να του δοθώ
Να του παραδοθώ κι ας ξανακλάψω
Φτάνει για μια φορά αυτός να φέρει
Δυο λόγια καθαρά στο άδειο μου το χέρι