Στον αναγνώστη της καρδιάς μου.!!!

Σήμερα θέλω να γράψω δυο λόγια για σένα, τον άγνωστο αναγνώστη της καρδιάς μου.
Που μίλησες έτσι απλά βγάζοντας την αλήθεια μου σε κοινή θέα.
Αυτή την αλήθεια που με το τόσο κόπο μέσα από το σαρκάζω κι αυτοσαρκάζομαι  καιρό τώρα,  προσπαθώ να κρύψω.
Κι ήρθες εσύ που δεν με ξέρεις... και με βάφτισες Αγάπη.

Κι εγώ να απορώ πως μπόρεσες και διάβασες αυτό που είχα θάψει μέσα μου.
Πώς με μία απλή κίνηση, με μια σου λέξη, μου τράβηξες το ρούχο της άμυνας από πάνω μου,
και μου ξαναφόρεσες το φόρεμα  που τόσο καιρό το είχα καλά κρυμμένο στο σεντούκι των αναμνήσεων.
Το ρούχο της Αγάπης.
Δεν με ξέρεις κι όμως με ονόμασες...Αγάπη.
Δεν με ξέρεις κι όμως μου έγραψες... ποίημα.
Δεν σε ξέρω αλλά μίλησες στην καρδιά μου...
Κι ευχήθηκα να ΕΊΝΑΙ γεμάτος ο κόσμος με ανθρώπους σαν και ΣΕΝΑ.

Που αγγίζουν την ζωή με το μαγικό  ραβδάκι της ποίησις   και της ξαναδίνουν το χρώμα της Αγάπης.

Που ντύνουν την καθημερινότητα γύρω μας, με τα χρώματα του ουράνιου τόξου
δίνοντας πάλι ελπίδα στα κρυφά μας όνειρα, ότι ίσως μια μέρα πραγματοποιηθούν.
Δεν είμαι ποιήτρια ένας απλός άνθρωπος είμαι.
Τα λόγια μου πεζά σε αντίθεση με τα δικά σου.

Σε παρατηρώ να μου γράφεις όλα αυτά τα λόγια της καρδιάς
και να κάνεις τα μάτια μου να βουρκώνουν από συγκίνηση.

Κι εσύ  έτσι απλά να μου λες.
"Αν έχω εγώ το φώς για να ζεστάνω την καρδιά σου τι θέλω ακόμα?
...μοναχα να ...το δάκρυ σου να σκούπιζε ο Θεός, εγώ μικρός για να σηκώσω
τόσο βάρος".

Κι εγώ σου απαντώ:
"Δεν είναι βαρύ το δάκρυ μου καλέ μου...Είναι σαν την στάλα της βροχής
που έπεσε κι εξανεμίσθηκε στο χώμα, ποτίζοντας ένα αγριολούλουδο που φύτρωσε κατά τύχη εκεί δά,
σ`αυτό το σημείο που πέρασες κι άφησες τα χνάρια σου.

Αφιερωμένο στον ποιητή μου Γιάννη Παππά.

και σε όλους όσους μπορούν να κουβαλάνε την αγάπη
και όταν δεν έχει να τους δώσει ανταλλάγματα.

Κι ειδικά στην  κοχυλένια μου.