Φαντασία μου πλανεύτρα.!!!

Ένας στίχος λέει: "Φαντασία μου πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα".
Από μικρό κορίτσι ήμουν κολλητή φιλενάδα μαζί της.
Με ταξίδευε στον δικό της κόσμο κι όλα τα πράγματα γύρω μου γίνονταν μαγικά.
Οι εκθέσεις μου στο σχολείο από τις καλύτερες.Χρωματισμένες με όλα τα χρώματα της κολλητής μου. Ούτε ο  Φώσκολος να ήμουν,η... Φωσκολίνα μάλλον.
Τελικά βέβαια  δεν την απέφυγα την παγίδα.
Έγραψα την δική μου Λάμψη, μόνο που ο Δράκος του σεναρίου, ήταν ο ίδιος ο εαυτός μου.
Δολοπλόκος και μάγιστρος να με οδηγεί σε λάθος επιλογές, έτσι για να έχει και λίγο σασπένς το σενάριο.

Απτόητη συνέχιζα το κολλημά μου μαζί της, τόσο που έφθασα στο σημείο να πάθω και οξεία αναισθησία, σε σημείο να χειροκροτώ και τους πολιτικούς ως  εθνοσωτήρες.
Όπως τελευταία και τον Τζέφρυ, όταν έκανε εκείνο  το τολμηρό βήμα να γκρεμίσει και το κέντρο Φαντασία, για να δώσει ελεύθερες παραλίες στον λαό,(μήπως και γίνει το θαύμα και πνιγεί  κάποιος, ώστε να έχει ένα στόμα λιγότερο να τον βρίζει δηλαδή), σηκώθηκα όρθια και τον χειροκροτούσα.
Ναι για τέτοιον παροξυσμό "αέρινης φαντασίας" μιλάμε.
Τα 300 κλεφτόπουλα να μου φαντάζουν σαν τους 300 του Λεωνίδα. 
Ήρωες που θυσιάζονταν για το καλό μας, στρογγυλοκαθισμένοι  τόσες ώρες  στα έδρανα της Βουλής, μέχρι να βγάλει κάλους ο κώλος τους.
Να αναγκάζονται να ψηφίζουν  νομοσχέδια για την σωτηρία  μας, αντί να ξαπλώνουν σε καμιά παραλία (απ`αυτές που ελευθέρωσε ο Τζέφρυς)  και  να παίρνουν καθαρό αέρα.
Κάτι έγινε όμως αυτές τις μέρες σε προσωπικό επίπεδο, και ξαφνικά τα τσούγκρισα  μαζί της.
Τέλος με την πλανεύτρα κολλητή  μου.

Κι εκεί που αρχίζω να συνέρχομαι, έρχεται η πρόταση της φιλενάδας μου να πάμε σε μια συγκέντρωση που θα μιλάγανε για Θεοκρατικά ζητήματα, μήπως και ηρεμήσει η ψυχή μου από την τρικυμία που περνούσα, μετά από τον τσακωμό με την πλανεύτρα  Φαντασία.

Ακούω, ακούω, και το μυαλό μου ταξιδεύει, σε άλλα μονοπάτια δικά μου, προσωπικής φύσεως.
Τίποτα όμως απ`αυτά που ακούω δεν μου αποσπά την προσοχή, δεν αγαλλιάζει την ψυχή μου.
Και ξαφνικά ακούω στο καπάκι και μια ομιλία, κατραπακιά σκέτη, που με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Μιλούσε για αιώνια ζωή λέει, για το τέλος του κόσμου που ήταν πολύ κοντά μας λέει, ίσως  να είχε γίνει και χθες λέω (δε λέει), και σαν ωραία κοιμωμένη, λέω, να μην το πήρα χαμπάρι -ξαναλέω.
Για ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ ανθρώπων, και παράδεισο επί της γης έλεγε, όπου δεν θα υπάρχει δάκρυ και πόνος, ού λύπη ού στεναγμός ματά 'λεγε, κι ο κάθε ένας θα απολαμβάνει το δικό του μέρισμα σ`αυτό τον ιδανικό κόσμο, σα να 'θελε να μας πεί.

Μόνο που κάτι μου χάλαγε την συνταγή.
Όλ`αυτά θα γίνονταν μόνο για   λίγους εκλεκτούς, λέει, που θ`ανήκαν κάπου συγκεκριμένα, σε κάποια θρησκευτική ομάδα μονάχα. Δεν ήταν για όλους.. επιλεκτική σωτηρία μιλάμε.
Οι άλλοι, στον Καιάδα, στα τάρταρα τα ζοφερά!
 Κι εγώ που  πίστευα μέχρι τώρα ότι είμαστε όλοι  παιδιά του Θεού ανεξαρτήτως που ανήκουμε.
Καθολικοί, Ορθόδοξοι, Ευαγγελιστές, Μάρτυρες του Ιεχωβά κ.λ.π

Τότε σηκώθηκα και χειροκρότησα τους συνοδοιπόρους στον κόσμο της Φαντασίας.
Κι εγώ η παρδάλω νόμιζα ότι  ήμουν η μόνη φαντασιόπληκτη. Αμ έχει κι άλλους.. οοοχού!!

Δοξάστε την αβάσταχτη ελαφρότητα των ανθρώπων που παίζουν το αιώνιο παιχνίδι  της Φαντασίας.
Το παραμύθι με τον Δράκο.
Μόνο που δεν βλέπω τον ήρωα να έρχεται καβάλα στο άλογο για να σκοτώσει τον κακό Δράκο από το μυαλό των ανθρώπων. Τελικά "Φαντασία μας  πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα..".
Και θυμήθηκα ξανά, τα λόγια κάποιου, που μου έλεγε ένα πρωί..
"Μην πάς, απάτες είναι όλα, απόφευγε τους δήθεν σωτήρες της ψυχής που δεν μπορούν να σώσουν καν την δική τους. Μόνη θα σωθείς, αρκεί να το θέλεις.. κανένας άλλος δεν σε σώζει, άκου με.."

Για άλλη μια φορά, δεν τον άκουσα.!!!

...Και τότε, σαν επίλογο, θα μου θυμίσει κάτι ακόμη τελευταίο..
"Ου φωνήσει σήμερον αλέκτωρ πριν ή τρις απαρνήση μη ειδέναι με".."