Μάννα που ζώ;

Οδηγώντας σήμερα, και βλέποντας τις πινακίδες του δρόμου, πέρασαν κάτι περίεργες σκέψεις απο το νού μου. Οι εννιά στις δέκα ήταν απαγορευτικές. Για κάτσε ρε.. κάτι παίζει εδώ!
Έφτασα σπίτι και το καλοσκέφτηκα, αναλύοντας περισσότερο το θέμα, γιατί οδηγώντας ανάμεσα σε Κινέζους και Πακιστανούς, αποφεύγεις τις αναλύσεις, δε λέει.

Απαγορεύεται δεξιά, απαγορεύεται αριστερά, απαγορεύεται το παρκάρισμα, απαγορεύεται η αναστροφή, απαγορεύεται η ανάποδη τούμπα..
Απαγορεύεται το κάπνισμα εδώ, εκεί, μέσα, έξω, πάνω κάτω..Καπνίστε χασσίσι ή μαριχουάνα, δεν είναι ταμπάκος, άρα δεν έχουν δικαίωμα να σε γράψουν οι "ταμπακο-ελεγκτές". Σε ελέγχει όμως η αστυνομία.. είπαμε, κι αυτά απαγορεύονται.
Απαγορεύεται να κλάνεις, να μιλάς, να γράφεις, να γελάς, να τρως, να διασκεδάζεις, να πηδάς, να χαίρεσαι.. να σκέφτεσαι, να αγαπάς.. Α_Π_Α_Γ_Ο_Ρ_Ε_Υ_Ε_Τ_Α_Ι
Να μισείς; Επιτρέπεται! Μη σου πω "επιβάλλεται".

Βγαίνω απο το σπίτι μου, και με το που θα ανοίξω την πόρτα αισθάνομαι ενοχές. Ακόμη και η πόρτα έχει κανόνες πώς την ανοίγεις και πώς την κλείνεις.
Με ποιό πόδι ξεπόρτισες; το δεξί η τ' αριστερό;
Πάς σπίτι. Έβγαλες τα παπούτσια σου πρίν μπείς μέσα;
Απαγορεύεται να τραβάς το καζανάκι μετά τις 12, κάντα πάνω σου, σκασίλα μας, μόνο μην ξυπνήσεις τον κυρ Τάσσο από κάτω, γιατί ..θα χεστούμε. Απαγορεύεται να ξενυχτάς διασκεδάζοντας, σε θεωρούν αλήτη. Άμα δουλεύεις όμως νύχτα ή σηκώνεσαι από τις 3 τα χαράματα για τη δουλειά, είσαι εργατικό παιδί, παράδειγμα προς μίμηση. Τότε δεν τους ενοχλεί η νύχτα.

Απο όλες αυτές τις σκέψεις, -και δεν έκανα δα και τόσες πολλές- ζαλίστηκα. Πρήστηκε το μυαλό μου, έγινε τέσσερις φορές μεγαλύτερο σε όγκο, και έφτασε να 'ναι ίσο με ένα μπιζέλι. Τεράστιο φορτίο τόσες σκέψεις για ένα μυαλό σαν το δικό μου, πίστεψέ με.
Αυτό που μπόρεσα και κατάλαβα, ήταν πως, ζούμε σε ένα σύστημα τόσο καλά οργανωμένο, που μόνος του σκοπός είναι, πως να με έχει πατημένο κάτω, με τη μούρη στο χώμα.

Μου δημιουργεί ένα σωρό ενοχές, ώστε να μην τολμώ να αισθανθώ λεύτερος ποτέ. Να ζω με το φόβο, και με το αίσθημα πως είμαι ένοχος συνεχώς.
Σαν εκείνον που κλέβει -τάχα μου- το δημόσιο κάθε χρόνο με την φορολογική του δήλωση, ζώντας συνεχώς με το φόβο για έλεγχο της εφορίας. Τώρα θα με πιάσουν, ύστερα θα με τσακώσουν.. αύριο θα με ζουπίξουν.. λές και με τα 100, 500 και 1000 ευρώ που έκλεψε θα γίνει πλούσιος, ή θα φτώχαινε αν τα πλήρωνε.
Και το σύστημα, ξέρει πολύ καλά ότι το τάδε Α.Φ.Μ.(γιατί δεν υπάρχουμε για το σύστημα παρά ως νούμερα) έκλεψε τα 100, τα 500 ή τα 1000 ευρώ, μα δεν μιλάει πάντα. Άσ' τονε -σου λέει- να βράζει στο ζουμί του, μέχρι να ξεθαρρέψει περισσότερο μια μέρα, και να πληρώσει όλα τα σπασμένα μια και καλή.

Τα ΜΑΤ επιτρέπεται να σε δείρουν, να σου σπάσουν τα παΐδια, αλά εσύ δεν κάνει να τους πετάς πέτρες ξύλα κι ότι βρεις. Δεν κάνει. Απαγορεύεται!

Συμβαίνουν πράγματα και θάματα γύρω μου.
Η χώρα μου καταποντίζεται, η ιστορία της αλλοιώνεται, το ίδιο και ο πληθυσμός της με προσμίξεις άλλων φυλών, τα σύνορά μας κινδυνεύουν, ο κόσμος ζορίζεται να ζήσει και να μεγαλώσει τα παιδιά του..
ΜΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΑ ΒΛΕΠΩ.
Δεν μπορώ να τα δώ όλα αυτά, γιατί δεν μ' αφήνουν οι ενοχές μου απο τις τόσες απαγορεύσεις.
Ότι επιτρεπόταν κάποτε, σήμερα απαγορεύεται. Επιτρέπονται μόνον όσα απαγορεύονται.
Ακόμα και οι απεργίες απαγορεύονται. Οι συντάξεις, οι μισθοί, οι άδειες, οι διακοπές, οι εγκυμοσύνες.. ρε; πάω καλά;
ΜΑΝΝΑ, ΠΟΥ ΖΩ;

Πηγή:ΑΑΤΟΝ-Μάννα, που ζώ;