Δύσκολη καρδιά...

"Κάπου, κάποιος κάποτε μου `πε έχεις δύσκολη καρδιά
και θα μείνεις μόνη σου πρόσεχε καλά,
κι όλοι λέγαν πρόσεχε γιατί δεν σε παίρνει για πολλά,

έχεις τόσο ζόρικη δύσκολη καρδιά".

Κι εγώ γέλαγα και το `παιρνα γι αστείο. Κι απαντούσα: "Δεν φταίω εγώ, το απορρυπαντικό μου φταίει". Αχ ο έρωτας! «Θέλω να με φτάσεις», σου λέει, «κι αν δεν μπορείς προσπέρασε με!».
Κι εγώ μια ζωή έτρεχα να τον φτάσω, κι όταν τον έφτανα τότε πάλευα στο κενό, στης θλίψης  την πιο αναπάντητη απορία. Να πέφτουν τα ερωτήματα βροχή, βροντές-βλήματα πάνω στην ψυχή.
Πάντα εύστοχα. Γιατί είχαν ένα κακό οι κόκκοι του απορρυπαντικού μου.
Έβγαζαν γρήγορα τους ωραίους λεκέδες που προκαλεί ο έρωτας, και τότε απλωνόταν στα μάτια μου όχι το απαστράπτον λευκό, αλλά η απαστράπτουσα αλήθεια. Απογυμνωμένη, με όλα εκείνα που με πλήγωναν, και μ`έκαναν να χάνω την μαγεία και να το βάζω στα πόδια. "Δεν κουράστηκες να φεύγεις;" ρωτάω τον εαυτό μου. Τελικά μια ζωή βρίσκομαι παγιδευμένη, στις αντενδείξεις του φαρμάκου που λέγεται έρωτας.
Για την κάθε επιλογή μου ίσως να πλήρωσα ακριβά, όμως δεν μετανιώνω. Θα πω τουλάχιστον πέρασα καλά.

"Περπατώ μονάχη μου και ένας μάγκας ήλιος μου γελά
κι όλοι μου λένε  πάλι,  να προσέχω καλά τις αντενδείξεις".
Επιτέλους μετά από ένα μακρύ οδοιπορικό, σ` ένα σκόρπισμα ψυχής, αισθάνομαι ότι ήρθε η στιγμή να χαλαρώσω, πάνω σ` ένα σύννεφο κατάδικό μου.
Να κάνω όνειρα για μένα και για κείνα που πιστεύω, να αφεθώ στην ζωή να με παρασύρει. Να μείνω ο κομπάρσος, να γίνω πρωταγωνίστρια, δεν ξέρω αν έχει σημασία. Στις λέξεις που κολλάμε και χανόμαστε, δεν ξέρω αν είναι εκεί το νόημα. Το δικό μου νόημα είναι να μπορώ να ξυπνώ χωρίς την αγωνία τι θα συναντήσω και πώς θα είναι. Να ξυπνώ κάθε πρωί και να υποκλίνομαι. Γιατί η ζωή είναι τελικά ο μόνος νικητής, το χωνευτήρι.

Να βρεθείς και να μπορέσεις. Να είσαι και να θες.

"Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;"
Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Έλληνας συγγραφέας

6BED87CB-B5A1-61C8-733B-79B412E9EB08

1.02.28