Το τέλειο τραπεζομάντιλο...

Πέρασε το χέρι της ευλαβικά πάνω από την επιφάνεια του τραπεζιού, χαϊδεύοντας κάθε του σημάδι και βαθούλωμα.
Ήταν πολλές οι μέρες που σκεφτόταν να το κάνει. Ήταν τόσο απλό αλλά
το ανέβαλε. Κάθε φορά το ίδιο γινόταν...
Πήρε μια ανάσα. Έβαλε τη σωστή ποσότητα αλοιφή και άρχισε, μεθοδικά, να το αλείφει. Κάθε φορά έμοιαζε σαν να ήταν η πρώτη... κάθε σημείο χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή, επιμονή και φροντίδα...
Μα, όμως, κάθε σημάδι, χαρακιά, βαθούλωμα ήταν και ένα μοναδικό σημάδι.

Όλη της η ζωή αποτυπωμένη στις χαραματιές του. Κάθε βαθούλωμα και μια ανάμνηση. Έφερνε στην μνήμη της... εικόνες από χαρούμενα, αγαπημένα πρόσωπα, αρώματα από λουλούδια, ευωδιές νόστιμων φαγητών, φτιαγμένων με φροντίδα, αισθήματα αγάπης, χαράς, λύπης, μοναξιάς, απογοήτευσης, αισιοδοξίας... Η στάμπα από το ασετόν που άφησε το βαμβάκι, που αδέξια είχε ακουμπήσει η κόρη της, στην πρώτη της προσπάθεια να βάψει τα νύχια της κρυφά από εκείνη. Το βαθούλωμα στην δεξιά άκρη, εκεί που είχε ξεσπάσει τον θυμό του ο άντρας της, όταν του ζήτησε να χωρίσουν.
Πράγματα που είχε βιώσει η ίδια.
Μερικά, της θύμιζαν αφηγήσεις της μαμάς, για στιγμές που το σημάδεψαν και άφησαν και στην ίδια σημάδια ανάμνησης, που αναγκαζόταν να τα μοιραστεί με την κόρη της, μετά τις επίμονες ερωτήσεις της. Ιστορίες που ήταν πάντα οι ίδιες, αλλά που της άρεσε να τις ξανακούει, και που στο τέλος τις έλεγαν μαζί, συμπληρώνοντας η μια την άλλη, σαν να κάνανε αγώνα μνήμης...

Πάντα την αγαπούσε αυτή την ιεροτελεστία και πάντα γινόταν το ίδιο.
Ήταν κάτι σαν ξεφύλλισμα αγαπημένων αναμνήσεων. Μερικές πονούσαν, αλλά τις αγαπούσε. Άλλωστε χωρίς πόνο, η ζωή μοιάζει με σπόρο που δεν καρποφόρησε το αναμενόμενο βλαστάρι.
Ήταν δικές της. Της είχαν προσφέρει ανεκτίμητο πλούτο αισθημάτων.

Με το τελείωμα έφτασε στο τέλος του και το ταξίδι της.
Διάλεξε το αγαπημένο της λινό τραπεζομάντιλο και το έστρωσε με φροντίδα. Τώρα ήταν έτοιμο να δεχθεί τους καλεσμένους της.
Το τραπεζομάντιλο ήταν το πιο ουσιώδες. Τα έκρυβε όλα αυτά μακρυά από τα βλέμματα. Τα κρατούσε φυλαγμένα μόνο για εκείνη.

Όλη της η ζωή αποτυπωμένη στην επιφάνεια ενός τραπεζιού, καλυμμένη με το τέλειο τραπεζομάντιλο. Μήπως έτσι δεν είναι και η αγάπη; Το τέλειο τραπεζομάντιλο...


ΥΣ. Το παραπάνω κείμενο το εμπνεύστηκε η φίλη μου Ευτυχία κι είναι γραμμένο κι από τις δυό μας.΄Ενα τραπέζι ένωσε τις αναμνήσεις μας, και σηκώνοντας το τραπεζομάντηλο σας τις αποκαλύπτουμε.