Ζωή ήταν και πέρασε...

Το διάβασα και ακούμπησε την καρδιά μου... Κάπου μέσα στις γραμμές του είδα την ιστορία πολλών γυναικών. Ίσως και την δική μου μετά από χρόνια.  Αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας.Από το καλό μου alataki2.

Άπλωσε το χέρι της στο κομοδίνο να πάρει τη φωτογραφία, φυλαγμένη σε χρυσίζουσα πλαστική κορνίζα, από κείνες που βρίσκεις στις λαϊκές αγορές με χάρτινες εικόνες κάποιας καλλονής με μακριά χαίτη και κόκκινα χείλια, με μάτια υποσχόμενα τις χίλιες και μία νύχτες να κοιτάζουν αποκλειστικά εσένα.

Τα βραχιόλια στον καρπό της λαμπύρισαν και τραγούδησαν την κάποτε χλιδάτη ζωή που γεύτηκαν συνοδεύοντας τη Γωγώ στα κοσμικά στέκια στο πλάι πλούσιων εραστών.

«Βλέπεις, είπε χαμογελώντας, εδώ είμαι στα ντουζένια μου»

Ένα πανέμορφο κεφάλι πρόβαλε μέσα στη φτηνιάρικη κορνίζα, τόσο που μέρες τώρα σκεφτόμουν πως έπρεπε να το αποκαταστήσω αγοράζοντας μία του επιπέδου της φωτογραφίας

«Δεν το πιστεύεις, κανείς δεν το πιστεύει, δεν της μοιάζω καθόλου πια»

«Μα φυσικά και της μοιάζεις, έχεις τα ίδια όμορφα χαρακτηριστικά»

Ήταν αλήθεια, στα ογδόντα της και βάλε. διατηρούσε το πράσινο χρώμα των ματιών και τη φίνα μύτη που τη σούφρωνε με τον ίδιο τρόπο, σαν τότε.

Στη γειτονιά είχαν να λένε για την ομορφιά της Γωγώς, οι πιο παλιοί τη θυμόταν από τα μικρά της και σα μεγάλωσε τα αρσενικά την είχαν στο μυαλό τους, ειδικά τις νύχτες. Λένε μάλιστα πως τον κυρ Βαγγέλη τον είχε διώξει η σύζυγος γιατί στην κρίσιμη στιγμή φώναζε το όνομα της Γωγώς, Κοίταξα τα χέρια της. Λευκά παρά τη ζαρωμένη επιδερμίδα και με κόκκινο μανικιούρ φτιαγμένο αριστοτεχνικά από την ίδια.

Η Γωγώ ήταν κοκέτα και περήφανη, αν ήταν στο χέρι της δεν θα άφηνε σε κανέναν την παραμικρή υποψία για την τωρινή της κατάσταση.

Διάλεγε τους εραστές της προσεκτικά, δεν ήθελε παρτίδες με κακομοίρηδες μεροκαματιάρηδες, προτιμούσε επιχειρηματίες και το πολύ-πολύ να έκανε μια υποχώρηση όταν επρόκειτο για ανώτερους δημοσίους υπαλλήλους, οικογένειες δεν χαλούσε η Γωγώ, μέχρι διαζευκτήρια ζητούσε και πειστήρια πως είχαν εξασφαλίσει τα παιδιά τους.

Πουτάνα στην ψυχή δεν είμαι, ξεκαθάριζε τη θέση της και η αλήθεια είναι πως δεν είχε παράλογες απαιτήσεις, δεν τους ξεκοκάλιζε, ζητούσε μόνο μια μικρή εξασφάλιση όσο ήταν μαζί.

«Θα σου τα πω να τα ξέρεις κι εσύ, να φροντίσεις μην πάει χαμένη η περιουσία μου. Δεν έχω παράπονο από τη ζωή μου, τη ρούφηξα μέχρι τα τελευταία, ευτυχισμένη θα πάω και αν με βλέπεις εδώ μέσα είναι που δεν αντέχω τη μοναξιά. Και τα σπίτια μου τα έχω και λεφτουδάκια έχω, μα με ποιον να τακιμιάσω στα πίσω-πίσω έτσι που είμαι μοσχομαθημένη, θα ήταν αλλιώς να είχα δικό μου άνθρωπο…

Βλέπεις τι όμορφο το έκανα το δωμάτιο… και τα σεντονάκια και οι πετσετούλες δικές μου είναι και όταν δεν ξαπλώνω στρώνω στο κρεβάτι το κουβρ-λι το μεταξωτό, μου το είχε φέρει ο καπετάνιος από την Κίνα.

Γράψε τώρα… Σαν πεθάνω θέλω τα σπίτια μου να πάνε σε τούτο το ίδρυμα με την προϋπόθεση να στέλνονται εκεί τα γερόντια, να μένουν από δέκα μέρες να βλέπουν θάλασσα και να παίρνουν τον αέρα τους, αλλιώς να τα πάρει το κράτος και να τα αφήσουν να ρημάξουν.

Τα φουστάνια μου να τα δώσουν στις γριούλες να τα φορούν και να θυμούνται τα νιάτα τους, με τα σεντόνια και τις κουβέρτες πολυτελείας όλα, να στρώνουν τα κρεβάτια. Τα έπιπλα να τα φέρουν εδώ να στολίσουν το σαλόνι. Τα κοσμήματα να τα μοιραστούν οι γυναίκες που περιποιούνται εδώ τις παραπεταμένες ψυχές και τα λεφτά που έχει τούτο το βιβλιάριο να τα δώσουν στη Σεραφίνα που δούλεψε χρόνια στο πεζοδρόμιο και δεν περνά η μπογιά της πια, να μην καταντήσει σαν και μένα…

Κι εσένα που είσαι τόσο καλό κορίτσι θα σου αφήσω τα βραχιόλια και το δαχτυλίδι, δεν τα βγάζω ποτέ από το χέρι μου. Είναι δώρα του μεγαλοβιομήχανου που σου έλεγα, εκείνος ήθελε να με παντρευτεί κι εγώ αποκλειστικότητες δεν έδινα…

Ας είσαι καλά, νύχτωσε χωρίς να το καταλάβω με την παρέα σου, αύριο πάλι…»

Όταν η Γωγώ έλεγε αύριο πάλι, ήθελε να μας διώξει και κουβέντα άλλη δεν σήκωνε.

«Θα ήθελες να σου φέρω κάτι αύριο;»

«Θα σε παρακαλούσα αν έχεις την καλοσύνη να μου φέρεις ένα κόκκινο κραγιόν, το προηγούμενο μου έπεσε και χάλασε, μόνο που δεν έχω ψιλά να σου δώσω, μόλις χαλάσω όμως...»

Καθώς έφευγα από το Γηροκομείο που δούλευα εκ περιτροπής με μια ομάδα εθελοντών και έχοντας ακούσει όπως και όλες οι άλλες, δεκάδες φορές την ιστορία της Γωγώς, εξακολουθούσα να μην είμαι σίγουρη για το αν πραγματικά είχε ξεχάσει πως ο τελευταίος της εραστής την άφησε μόνο με τα ρούχα που φορούσε και εξαφανίστηκε, ή έκανε πως δε θυμόταν…