Εγώ τα πόδια θα Σου πλύνω πως ονειρεύομαι
στον κόσμο δεν Σε ξαναδίνω δεν εμπιστεύομαι.
Ημέρες περισυλλογής, ημέρες που σκαλίζω στο σεντούκι της ψυχής να βρω κάτι να κρατηθώ.
Να νιώσω όλη εκείνη την Αγάπη που ένιωσε Εκείνος για τον Άνθρωπο.
Ω γλυκύ μου έαρ, ήλιε, ηλι μου.
Ξεχάσαμε αλλοτριωθήκαμε.
Προσπερνάμε το νόημα των ημερών κι η μόνη μας έγνοια η ύλη.
Που θα γιορτάσουμε την Ανάσταση, τι θα φορέσουμε,τι θα φάμε τι θα πιούμε και τι θ`αρπάξει ο .....μας.
Δεν αντέχω να μην το πω. Μου βγήκε πάλι το πασταφλωρίστικο.
Πόσοι από μας διαβάσαμε τα λόγια Σου?
Πόσοι από μας νιώσαμε την κατάνυξη των ημερών?
Πόσοι προβληματιστήκαμε για την παρουσία Σου εδώ στην Γη;
Ο Επαναστάτης μου
Γλυκέ μου επαναστάτη...μίλησες και κανείς μας δεν σ`άκουσε.
Έδειξες τον δρόμο... και κανείς μας δεν τον ακολούθησε.
Μας αιχμαλώτισε η ύλη, από το πρώτο μας κλάμα.
Τυφλωθήκαμε από τις σειρήνες της και μείναμε αιχμάλωτοι ναυαγοί στο νησί της.
Και κάθε μέρα Σε σταυρώνουμε με τις πράξεις μας.
Σε πήραν οι άνθρωποι και διαμοίρασαν τα ιμάτιά Σου γι άλλη μια φορά, στο όνομα του κέρδους.
Γεμίσαμε αιρέσεις, γεμίσαμε ταυτότητες, γεμίσαμε εκλεκτούς, που επικαλούνται τ`όνομά Σου.
Εξαγοράζουν τον παράδεισο της ψυχής για τριάκοντα αργύρια.
Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Eυαγγελιστές , Ευαγγελικοί, Πεντηκοστιανοί, Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Όλοι για το μεγάλο κομμάτι της πίτας.
Παίζουμε τα ζάρια μας και μαλώνουμε ποιος θα φέρει τις εξάρες.
Κι ΕΣΥ κραύγασες τότε στον ναό λίγο πριν σταυρωθείς...
κι είναι σαν να σ`ακούω να τα λες σε όλους τους ισχυρούς αυτού του κόσμου.
"Αλοιμονό σας Γραμματείς και Φαρισαίοι Υποκριτές.
Κλείσατε το βασίλειο των ουρανών στους ανθρώπους.
Δεν μπαίνετε εσείς και δεν αφήνετε άλλους να μπουν.
Οδηγοί τυφλοί.
Οι διυλίζοντες τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνοντες.
Υποκλίνεστε μπροστά στο γράμμα του νόμου και παραβιάζετε την ουσία του νόμου.
Δικαιοσύνη...έλεος...καλή πίστη.
Είστε σαν ασβεστωμένοι τάφοι.
Κατάλευκοι, ωραίοι απ`έξω, από μέσα όμως είστε γεμάτοι οστά νεκρών και ακαθαρσίες. ( δεν αντέχω να μην το αφιερώσω στους τριακόσιους της βουλής.)
Γιατί ΕΣΥ τα θέλεις όλα τα παιδιά σου αδελφωμένα χωρίς θρησκευτικές ταυτότητες.
Γιατί ΕΣΥ μίλησες για τον παράδεισο της ψυχής...εκεί που κρύβεται η βασιλεία του Θεού.
Αυτόν τον παράδεισο που μας κρύψανε και που μας κρύβουν ακόμη.
Ξέρω ότι κι αυτό ακόμη μας το συγχωρείς.
ΤΗΝ ΛΗΣΜΟΝΙΑ δεν ξέρω αν συγχωρείς...Λησμονήσαμε, λησμόνησα ήλι μου.
Δεν ξέρω γιατί μ`έχει κατακλύσει το συναίσθημα της κατάνυξης.
Δεν ξέρω γιατί πάλι σε μελετάω, όπως τότε...Γιατί εντρυφώ στα λόγια ΣΟΥ. ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
Κι απελπισμένα προσπαθώ να πιαστώ από την παρουσία Σου.
Και θυμάμαι τότε στο ναό, λίγο πριν σταυρωθείς τα λόγια Σου.
Αγαπάτε τους εχθρούς σας, προσευχηθείτε γι αυτούς...(ξέχασα να το κάνω εδώ και κάτι χρόνια ήλι μου).
Κάντε καλό σε όσους σας μισούν...(το μόνο που θυμάμαι ήταν το γύρισμα της πλάτης σ`αυτούς κι η αδιαφορία).
Δώστε σε όσους σας ζητήσουν...(πότε το έχω κάνει? ΠΟΤΕ).
Μην κάνετε στους άλλους ότι δεν θέλετε να σας κάνουν.( αυτό προσπάθησα να το τηρήσω με γερό αντίπαλο την ανθρώπινη ατέλειά μου).
Μην κρίνετε για να μην κριθήτε.( το προσπάθησα).
Μην καταδικάζεται για να μην καταδικαστείτε. ΣΥΓΧΩΡΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΓΧΩΡΕΘΕΙΤΕ.
ΖΗΤΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΔΟΘΕΙ.
ΑΝΑΖΗΤΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ.
ΧΤΥΠΉΣΤΕ ΚΑΙ Η ΠΟΡΤΑ Θ`ΑΝΟΙΞΕΙ.
ΠΟΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ?
Γύρισα κοντά Σου λαβωμένη...έχει χώρο για μένα να ξαποστάσω?
Ή είμαι πολύ γραφική ή πολύ τρελή ή πολύ ψαγμένη.
Δεν ξέρω τι ακριβώς απ΄`όλα ισχύει.
Το μόνο που ξέρω είναι η δική μου αλήθεια αυτή που σιγοψιθυρίζει η καρδιά στον δικό της παλμό.
'Έλειψα πάλι για δύο μέρες στις γνώριμες αγκαλιές ,κι ότι αυτές συνεπάγονται.(παιδιά,μωρά,αγκαλιές,) και γύρναγα με λίαν σαρκαστική διάθεση να πάρω το τροπάριο της Κασσιανής να το παραποιήσω,και να το αφιερώσω στον φίλο μου Γιωργάκη και στην παρέα του.
Τι στιγμή όμως που άνοιξα το note pud για να γράψω, κάτι μέσα στην ψυχή με κράτησε, και μου θύμισε.
Μου θύμισε ότι κάποτε μ`αυτό το τροπάριο έκλαιγα γιατί ήμουν Η Κασσιανή.
Μου θύμισε την ιερότητα της ημέρας,που η καθημερινότητα μ`έκανε να ξεχάσω. Πρώτη πανσέληνος της Άνοιξης σήμερα...και πριν κάτι χιλιάδες χρόνια κάποιος Γραφικός Επαναστάτης,συγκέντρωσε σ`ένα χώρο τους μαθητές Του και τους δίδαξε το νόημα της ταπεινοφροσύνης και της Αγάπης.
Της προσφοράς ,της αυτοθυσίας και της ταπεινότητας. Γιατί σαν σήμερα όποιος μελετήσει την Γραφή, έγινε ο Μυστικός Δείπνος,κι η προδοσία του Επαναστάτη μου.
Συγχωρέστε μου το "μου" αλλά έτσι το αισθάνομαι κι έτσι μου βγαίνει.
Γονάτισε τους έπλυνε τα πόδια,και τους έδειξε το μεγαλείο της ταπεινότητας.
Τους προετοίμασε γι αυτό που θαρχόνταν...ΤΟ ΤΕΛΟΣ.
Σαν σήμερα έκλαψε στο όρος των ελαιών και παρακάλεσε τον Πατέρα του να μην πιει απ`αυτό το ποτήρι.
Ποια καρδιά μπορεί να χωρέσει την Αγωνία Του;
Ποιος ανθρώπινος νους μπορεί να φανταστεί να σπάνε αγγεία κι ο ιδρώτας της αγωνίας να μετατρέπεται σε αίμα;
Ποιο φιλί χωράει το φιλί της προδοσίας Του;
Ξέχασα, λησμόνησα, αλλοτριώθηκα.
Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο...θέλω μόνο να ταξιδέψω ΕΚΕΙ,και να νιώσω ΑΥΤΟ που ένιωσε ΕΚΕΙΝΟΣ. ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ για χάρη ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΓΙΑ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΟΛΑ ΝΑ Τ`ΑΝΤΕΞΩ...ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ.(μόνο που αισθάνομαι πολύ μικρή, πολύ ατελής και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω)
Στον κόσμο δεν Σε Ξαναδίνω... Δεν Εμπιστεύομαι.
Εαν στ`αλήθεια Εισ`ΕΚΕΙΝΟΣ που τον γνωρίζουν τα πουλιά
Αυτός που μετρημό δεν έχει με Βασιληά.
Εγώ τα πόδια θα Σου πλύνω με μύρα κι αρώματα.
Στον κόσμο δεν Σε ξαναδίνω μην λέμε ονόματα.
Θα Σε κρατήσω στα φιλιά μου έρωτα ήλιε ήλι
και θα ξυπνήσης αγκαλιά μου Μεγάλη Παρασκευή.
Κρασί σε κρύσταλλο ποτήρι σούχω να Πιής με τα φιλιά
και στη εικόνα Σου δυό φύλλα δάφνη κι εληά.
Εγώ τα πόδια θα Σου πλύνω πως τ`ονειρεύομαι Στον κόσμο δεν Σε ξαναδίνω, δεν Εμπιστεύομαι.
Ήταν μια από κείνες τις μέρες που ο Έλληνας ορθώνει το "ανάστημα" που του αφαίρεσαν.
Εθνική γιορτή ημέρα εθνικής υπερηφάνειας ξεχασμένης πριν από χρόνια.
Κι η συμμορία των Ντάλτον την γιόρτασε όπως η μισή Ελλάδα.
Εξέδρα με σε κοντινή ταβέρνα.
Αγαπημένο θέμα συζήτησης η τιμωρία των υπευθύνων για το σημερινό αδιέξοδο της χώρας μας.
Άλλωστε οι καλύτερες ιδέες,γεννιούνται μεταξύ οίνου που ευφραίνει τις καρδιές,διεγείρει τα κοιμισμένα αγγεία του εγκεφάλου, και καλού φαγητού.
Δεν σας σύστησα την συμμορία.
Η δικιά μας συμμορία αποτελείται από τρία μέλη, και τέταρτος δεν χωράει για το εγγύς μέλλον τουλάχιστον.
Την απαρτίζουν επάξια η Ευτυχία, ο Μίμης κι εγώ.
Ο αρχηγός με τις πιο φαεινές ιδέες ο κοντός...(εδώ θέλει φαντασία). Αστροπελέκι (κι εδώ θέλει φαντασία): Να τους βάλουμε φυλακή.
Αρχηγός:"Μα τι λες βρε μ@λ@κ@ ποια φυλακή και @ρχιδιές,να τους ταΐζουμε κιόλας? (πλούσιο λεξιλόγιο της ελληνικής το οποίο κατέχουν μετά από πολλές σπουδές και μεταπτυχιακό,στην ελληνική, το αστροπελέκι κι ο Αρχηγός)
Στο Κατσιμίδι θα τους πάμε".
"Στο Κατσιμίδι και τι θα κάνουν εκεί"?
"Θα τους βάλουμε να το γεμίσουν νερό από την θάλασσα να κάνουν μια πισίνα για τον λαό.
Κι επειδή το Κατσιμίδι είναι μια φυσική λεκάνη στην Πάρνηθα με διέξοδο στην θάλασσα, ποτέ δεν θα γεμίσει.
Θα πρέπει να κάνουν 5 μέρες πορεία να πάνε να φέρουν νερό και 10 λόγω βάρους για να γυρίσουν.
Στο ενδιάμεσο λόγω μεγάλης σωματικής ταλαιπωρίας θα κοιτάζουν να μας εξαγοράσουν για ν`απαλλαχτούν από την ποινή.
Έτσι σιγά σιγά θα πάρουμε τα λεφτά που μας κλέψανε πίσω.Χώρια ότι μπορεί όλο και κάποιος να αρρωστήσει και να χρειαστεί να νοσηλευτεί σε κρατικό νοσοκομείο σαν κοινός πολίτης, και να δει και την γλύκα του ΕΣΥ,όπως την βλέπει κάθε μέρα ο λαουτζίκος".
Κι αφού μας άρεσε η ιδέα ψηφίσαμε όλοι υπέρ του Κατσιμιδίου.
Ήσυχοι πλέον ότι είχαμε τιμωρήσει τους ενόχους όπως τους άξιζε,είχαμε πάρει και τα λεφτά μας πίσω,ριχτήκαμε στο ξέσκισμα του κοκορετσίου,του αρνίου (μια και νηστεύουμε τα εξερχόμενα κι ουχί τα εισερχόμενα).
Όπως άλλωστε όλοι οι Έλληνες. ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ?
Χρόνια τώρα ζούσα μαγκωμένη σε μια φάκα.
Ο χαμός της μάνας μου,τα κοινωνικά προβλήματα γύρω μου,(η ανεργία, το οικονομικό, το μεταναστευτικό) με κρατούσαν χρόνια τώρα μαγκωμένη πάνω της.
Κι αρκούσε μια κουβέντα με την φίλη μου για να μπορέσω ν`απελευθερωθώ από το πιασιμό της.
Και δεν ήταν μόνο απελευθέρωση,ήταν και αποφυλάκιση ψυχής.
Σαν κάποιος να μου έδωσε το χαρτί της απελευθέρωσής μου, από την φυλακή του μίσους.
" Ο Χριστός μιλούσε με όλους.Δεν έκανε διάκριση μεταξύ των ανθρώπων. Και πιο πολύ τον απασχολούσε να μιλάει σε όλες εκείνες τις ομάδες των ανθρώπων, που ήταν αποκλεισμένες από το κοινωνικό σύνολο".
Και τότε είδα την φάκα μου, την φάκα όλων μας.
Και τότε διέκρινα την φάκα του ρατσισμού μου-μας.
Μας έδωσαν το τυρί κι εμείς δεν είδαμε την φάκα.
Και ξέροντας πολύ καλά πως άρχισε πριν απο πάρα πολλά χρόνια στην Γερμανία ο διωγμός των Εβραίων,παρασύροντας στον θάνατο κι άλλες ομάδες ανθρώπων,κατάλαβα ότι έπρεπε ν`αναθεωρήσω τις μέχρι σήμερα κάθετες κι απόλυτες απόψεις μου.
Δεν θα πω άλλα γιατί το παρακάτω παραμύθι θα σας βάλει σε πραγματικό προβληματισμό. Τότε ίσως πάρετε το χαρτί της αποφυλάκισης στα χέρια σας γιατί πιστέψτε με δεν υπάρχει χειρότερη φυλακή από το μίσος.
Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε. Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!: -Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: "Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: "Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είστε σίγουρος δε, ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ." Τότε το ποντίκι στράφηκε προς την αγελάδα και της φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" Και η αγελάδα απάντησε: "Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι μια διπλωματίτσα στην κοιλιά μου! Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας! Την επόμενη νύχτα,έ νας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως την παγίδα πιάστικε από την ουρά ένα φίδι .... Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με ένα πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες κι έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα αφού όλοι ξέρουμε πως στον πυρετό δίνουμε κοτόσουπες! Αλλά η αρρώστεια της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας 24 ώρες το 24ωρο. Για να τους ταισει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι !* Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος γιατί ήταν πολύ καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την * αγελαδα του...... * Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......
Γιαυτό και σεις, την επόμενη φορά που κάποιος σας πει ότι έχει ένα μικρό πρόβλημα-μεγάλο γι αυτόν- και που ίσως εσας δε σας πολυαφορά, θυμηθείτε πως όταν κάποιος από το περιβάλλον μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε και μεις σε κίνδυνο!
Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που το λένε ανθρώπινος βίος... Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τ'αυτιά μας και ας κάνουμε μια προσπάθεια να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλο.
Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας, είμαστε απαραίτητες ίνες του ίδιου υφάσματος. Και άν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, κινδυνεύει να σχιστεί όλο το ύφασμα
Θα συμπληρώσω δύο λόγια από ένα σχόλιο που μου άφησε στους ενωμένους ένας φίλος.
/Η aldebaran άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Η ΦΑΚΑ ΜΟΥ.!!!":
Ο Μπέρτολντ Μπρέχτ έγραψε :
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος .Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα ,αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί και να φωνάξει μαζί μου .....
Μέρες τώρα δεν αισθανόμουν καλά.
Η ψυχική μου διάθεση στα χειρότερά της και κάποιες μικρο αλλαγές στο κορμί, με βάλανε σε υποψίες ή αμφιβολίες όπως λέει και το λαϊκό άσμα.
Κι η ερώτηση της κόρης μου (αναρωτιέμαι δικό μου παιδί είναι αυτό)? σε ανύποπτο χρόνο, με κάναν να θέλω ν`ανοίξει η γη να με καταπιεί. "Πάστα φλωρίτσα ο κύκλος σου είναι κανονικός"?
"Γιατί ρωτάς;" - την χαζή εγώ, με κείνο το αγγελικό ύφος που ξεγελάει και μένα την ίδια.
"Να τώρα τελευταία παρατηρώ κάποιες αλλαγές επάνω σου που δεν μ`αρέσουν. Κι επειδή σ`έχω ικανή για όλα, φοβάμαι μην μας φέρεις καμιά συμφορά στο κεφάλι μας"
Τώρα βεβαιώθηκα ότι αυτό το παιδί το μπέρδεψαν στο μαιευτήριο και μου το παρουσίασαν για δικό μου.
Μια και δυο η Πάστα φλώρα στον γιατρό.
Το τι χαρά κάνει όταν με βλέπει αυτός ο άνθρωπος δεν λέγεται.
Κάθε φορά που θα φύγω από το ιατρείο του, τον αφήνω να κυοφορεί οκτάδυμα.
Το οποίο σημαίνει σε γκαστρώνω, σου τα πρήζω και δεν σε πληρώνω, αν δεν μου κόψεις απόδειξη.
Όχι για να μην λέτε ότι δεν βοηθάω την κυβέρνηση στο έργο της φοροδιαφυγής.
Το πόρισμα της εξέτασης καθόλου ικανοποιητικό για μένα...( ευρώ δεν θα πάρει ο κομπογιαννίτης αφού δεν μ`αρέσουν τα νέα που μου είπε)
"Καλή μου είσαι έγκυος, μόνο που η εγκυμοσύνη σου είναι διαφορετική από τις άλλες"
"Και τι σημαίνει αυτό γιατρέ"?
"Αυτό που έχεις λέγεται Ανεμογκάστρι. Και το παιδί που θα βγάλεις θα είναι τελείως διαφορετικό από τ`άλλα"
"Δηλαδή"?
"Αυτό το παιδί δεν θα κλαίει θα μιλάει"
"Και τι θα λέει γιατρέ"? Μίζες πολλές σκάνδαλα τρελά. Πιάστε τους απατεώνες να δώσουν πίσω τα λεφτά.
"Κι όταν θα το κοιτάς -με μες στα μάτια του θα βλέπεις- με την αλήθεια μας.
Πολιτικούς να τσακώνονται στα παραθυράκια της τηλεόρασης την ημέρα του μονοιάσματος των Ελλήνων (στην Εθνική μας γιορτή). Κάποια παιδάκια να κάνουν παρέλαση με το λογότυπο της κρεμάλας στα μπλουζάκια τους, γιατί δεν έχουν σχολείο να στεγαστούν.
Κάποια στρατευμένα νιάτα να κάνουν παρέλαση, φωνάζοντας ρατσιστικά συνθήματα,(γιατί βλέπουν το τυρί κι όχι την φάκα που μας στήσανε) ανενόχλητοι που οι Τούρκοι παρελαύνουν στο Αιγαίο, για να μας φοβίζουν και να πουλάνε όπλα οι Γερμανοί και Αμερικάνοι.
Δεν είπαν σε αυτά τα παιδιά,ότι θα πάρουμε πάλι φρεγάτες από τους Γάλλους, για επικείμενο τάχα πόλεμο με την Τουρκία, και ο συνταξιούχος θα πάρει πάλι 300 ευρώ σύνταξη το μήνα
και ούτε βέβαια, ότι οι ξένοι πλέον μπαίνουν όχι με τάνκς αλλά με οικονομικό φασισμό.
Και κάποια μικρομάγαζα να στενάζουν για ν`αντέξουν την οικονομική εξαθλίωση, κλείνοντας με εβδομαδιαία είσπραξη 1,50 ευρώ.
Αυτό θα είναι το παιδί σου το ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ καλή μου.Aυτό το παιδί δημιουργήσαμε τόσα χρόνια. Γιατί ο Έλληνας ξεχνάει όταν βρεθεί μπροστά στην σειρήνα της κάλπης...που τον μαγεύει με μεγάλα λόγια κι υποσχέσεις...Και ρίχνεται στην αγκαλιά της χωρίς δισταγμό και χωρίς να σκεφτεί το αύριο που ξημερώνει. ΝΑ ΤΟ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ....
Οι εθνοσωτήρες της Πατρίδας μας (βλέπε 300 λαμόγια) ή (τα τέτοια μας κουνιούνται ) το βγάλαν το πόρισμα για να βγούμε από το οικονομικό αδιέξοδο.
"Μαζεύετε αποδείξεις γιατί χανόμαστε".
Αποδείξεις από τον μπακάλη, τον μανάβη, τον ηλεκτρολόγο, τον φούρναρη.
Απόδειξη για το σώβρακο που πήρες από την Λαϊκή...απόδειξη για την κιλότα, για την σερβιέτα, για τον αέρα που αναπνέεις, για το οξυγόνο, κι απ`ότι βλέπω σε λίγο θα μας ζητήσουν κι απόδειξη για τον έρωτα και πόσες φορές το κάναμε μήπως και φορολογήσουν και την ηδονή.
Δεν πιστεύω να το διαβάσει κανείς φωστήρας και το κάνει πρόταση, η Πάστα φλώρα θα εκραγεί.
Όταν γεννήθηκα λοιπόν έπρεπε να κλάψω για ν`αποδείξω ότι είμαι ζωντανή.
Όταν μεγάλωσα έπρεπε να διαβάζω για ν`αποδείξω ότι είμαι καλή μαθήτρια κι όχι ανεπίδεκτη μαθήσεως (βλέπε Πάστα Φλώρα).
Όταν παντρεύτηκα έπρεπε να είμαι όλα σε ένα.Γυναίκα, μητέρα,νοικοκυρά, για ν`αποδείξω ότι ο τίτλος της συζύγου μου ταίριαζε γάντι. Εδώ βέβαια ομολογώ ότι λίγο τα σκάτωσα, και προτίμησα να κρατήσω την απόδειξη της μητέρας και της γυναίκας.
Όταν βγήκα στην αγορά εργασίας έπρεπε να χορεύω στον ρυθμό που ήθελε ο κάθε εργοδότης για ν` αποδείξω ότι είμαι καλή υπάλληλος.
Ακόμη κι όταν έλεγα ότι πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη που λέγεται Θεός, με θεωρούσαν γραφική. Μου ζητούσαν αποδείξεις για την ύπαρξή του, χρησιμοποιώντας γελοίες δικαιολογίες για τα δεινά που προκαλούσε η ηλιθιότητα και το κλούβιο μυαλό του ανθρώπου.
Κι εγώ έπρεπε για άλλη μια φορά, ν`αποδείξω γιατί ο Θεός τ`ανεχόταν.
Γενικά αν κοιτάξω πίσω μου θυμάμαι μια ζωή γεμάτη με ενδείξεις και σκάρτες αποδείξεις.Πάντα κάποιος με καλούσε ν`αποδείξω κάτι μα πιο πολύ ο εαυτός μου ότι είμαι αποδεκτή στο κοινωνικό σύνολο. Κι ήρθε επιτέλους η στιγμή που έπρεπε ν`αποδείξω και σε μένα αν με αγαπάω.
Πήρα τις μέχρι τότε αποδείξεις της ζωής μου σε μια βαλίτσα κι έφυγα μακριά απ`όλα εκείνα που μου ζητούσαν συνέχεια μια απόδειξη.
Κι εκεί που κόντευα να βγάλω από το λεξιλόγιό μου αυτή την λέξη, νάτο πάλι το τρυπά-κι των αποδείξεων. Να μαζεύω λέει αποδείξεις απ`όλους και για όλα, (ακόμη κι από την αγάπη), για να σώσω την πατρίδα μου από το οικονομικό αδιέξοδο που έχει βυθιστεί. Γελάω ειρωνικά και λέω τις δικές μου αποδείξεις τις έχω δώσει. Τις δικές τους δεν βλέπω για να καταλήξω πόσο θα τους φορολογήσω που μου φορολόγησαν με τον χαμηλότερο συντελεστή την ζωή μου.
Σήμερα θέλω να γράψω λίγες γραμμές για έναν παρεξηγημένο.
Για έναν άνθρωπο που δηλώνει το παρόν του στην ζωή μου, όταν πραγματικά έχω ανάγκη έναν ώμο ν`ακουμπήσω και δυο χείλη να μου πετάνε κατά μουτρα αυτά που δεν θέλω να καταλάβω ή να δω.
Βλέπεις είναι πικρή η αλήθεια και συμφέρει να κλείνεις τα μάτια,
και να μην βλέπεις παρά μόνο τα ανώδυνα της ζωής.
Από την αρχή που τον γνώρισα με συνεπήρε η προσωπικότητά του.
Χείμαρρος, κοφτερός, πανέξυπνος και ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟΣ.
Λίγοι άνθρωποι ασχολήθηκαν να ρίξουν το βλέμμα στην καρδιά του.
Έμεναν στην επιφάνεια σ`αυτή που ενοχλεί, όταν ο άλλος δεν σου χαϊδεύει τ`αυτιά και λέει τα πράγματα με τ`όνομά τους, γιατί απλά δεν τον ενδιαφέρει να σε κερδίσει με μαλαγανιές και κοπλιμέντα.
Και προτιμούσαν να το βάζουν στα πόδια και να χάνουν από την ζωή τους έναν πραγματικό φίλο.
Όταν τον γνώρισα στην αρχή σοκαρίστηκα...μετά η γυναικεία περιέργεια, κι η διαίσθησή μου ότι κάτω από την σαρκαστική προσωπικότητα κρύβεται μια χρυσή καρδιά, μ`έκανε να τον ονομάσω "φίλο" μου.
Πολλές φορές μ`έβγαζε 'εξω από τα ρούχα μου.
Πολλές φορές δεν ήθελα να του μιλήσω.
Θύμωνα μαζί του που ήταν τόσο 'μπρουτάλ' και κάθετος στις απόψεις του.
Κι ήρθε μια στιγμή τραγική για μένα που με βοήθησε ν`ανακαλύψω το πιθάρι με το χρυσό που έκρυβε μέσα του.
Όταν δεν είχα που ν`ακουμπήσω ΕΚΕΙΝΟΣ ήταν παρών.
Όταν δεν είχα που να μιλήσω εκείνος ήταν και είναι όλο αυτιά.
Όταν χρειάζομαι την οικογένεια είναι αδελφός που βάζει πίσω τα δικά του προβλήματα κι ασχολείται με την τρέλα που κουβαλάω στο κεφάλι μου.
Αλήθεια πόσους τέτοιους ανθρώπους έχουμε συναντήσει και τους έχουμε προσπεράσει?
Σ`αυτούς τους παρεξηγημένους της ζωής, στους αληθινούς ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που δηλώνουν παρόντες
στις δύσκολες κι εύκολες στιγμές, που μοιράζονται μαζί μας την ανηφόρα της ζωής και δηλώνουν ΠΑΡΟΝΤΕΣ όταν οι άλλοι έχουν εγκαταλείψει.
Αφιερωμένο στον τρελό και παρεξηγημένο φίλο κι αδελφό μου.
Στο κοκόρι που του αρέσει να μαγαρίζει τα ξένα κοτέτσια.
Αφιερωμένο στους σπάνιους φίλους μου.
Δεν θα πω ονόματα εκείνοι οι δύο ξέρουν.
Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στους @φίλους μου που δηλώσαν το παρών τους στον πόνο που βίωσα πριν λίγες μέρες.
Όταν έρθει η στιγμή για να χύσεις τα δάκρυα, κάνε το.
Μόλις τα δάκρυα στεγνώσουν, πρέπει να ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου.
Μόνο που δεν ξέρω αν αυτά τα δάκρυα της ψυχής θα στεγνώσουν ποτέ.
Τον έλεγαν Πλούτο...Για μένα σήμαινε πλούτος αγάπης.
Ήρθε στην ζωή μου ξαφνικά, και την ομόρφηνε. Έφυγε σήμερα πάλι ξαφνικά, κι όλα γύρω μου σκοτείνιασαν.
Υπάρχουν λέξεις να περιγράψεις την άδολη αγάπη? Ναι...τον έλεγαν Πλούτο.
Καθισμένος σε μια γωνιά με κοίταζε με τα μελαγχολικά μάτια του
χωρίς να ζητάει ποτέ τίποτα από μένα.
Μ`έκανε κάθε μέρα ν`ανακαλύπτω τα ελαττώματά μου.
Δεν χρειαζόνταν να μιλήσει.
Με υπέτασσε με την ανοχή του, λες και αγνοούσε τον «άλλο μου εαυτό».
Με’ κείνα τα μάτια του μου πρόσφερε τη λατρεία ολόκληρης της γης,
της ζωής ολόκληρης , όποιου στοιχείου αγάπης κινιέται αόρατο πάνω στον πλανήτη,
περικλειόταν στα μάτια του, όταν με κοίταζε.
Μίλα, διάβολε, ζήτα ,διαμαρτυρήσου. Δεν σε αντέχω με τη συμπεριφορά σου,
με ταπεινώνεις , με υποτιμάς, με κάνεις να συνειδητοποιώ όλη την εγωιστική μου ύπαρξη.
Δίνεις τη γιγάντια αφοσίωση σου και γω παίρνω από σένα όπου και αν βρίσκομαι .
Τόσο γαλήνιος και τρυφερός στα ελάχιστα που πρόσφερα, που δεν κατάλαβα ούτε ότι αρρώστησε, έτσι απότομα…ακαριαία..
Παλέψαμε με νύχια και με δόντια να κερδίσουμε το στοίχημα με την ζωή.
Καλοί αγωνιστές κι οι δύο.
Το πολεμούσε γιατί ήξερε ότι τον είχα ανάγκη, όσο κι αν πόναγε
όσο κι αν υπόφερε...το έκανε για μένα.
Έξη χρόνια παλεύαμε...μέχρι σήμερα.
Τις τελευταίες νύχτες βόγκαγε από τους πόνους, κι όμως άντεχε.
Τον έλεγαν Πλούτο και σήμερα δεν ΑΝΤΕΞΕ.
Στον ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ
να τον συντροφεύουν στο μακρινο του ταξίδι.
Μόνο να μην ξεχάσει ν`αγναντεύει από κει ψηλά
μια εγωίστρια... που τον λάτρεψε.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ.
Ένα μικρό συμπλήρωμα για να φύγει λίγο ο πόνος.
Κάποιοι είπαν ότι δεν είχε δικαίωμα στην ζωή.
Κάποιοι είπαν πως έπρεπε να τον βασανίσουν
για να γίνει άγριο ντόπερμαν.
Κάποιοι είπαν πως δεν του άξιζε να ζήσει.
Κάποια τρελή είπε πως πρέπει να ζήσει. Κάποια τον αγάπησε...κι εκείνος την λάτρεψε. Απίστευτοι κι οι δύο.
Κι αυτό το απίστευτο ομόρφηνε την ζωή τους.
Ζήσανε μαζί 7 ολόκληρα χρόνια.
Της είπαν ότι έχει καλαζάρ κι έπρεπε να του κάνει ευθανασία.
Έσφιξε τα δόντια κι είπε όχι.
Κάθε μέρα ένας αγώνας μια μάχη ζωής.
Δύο χιλιάδες πεντακόσιες μέρες ο αγώνας.
Και σήμερα το τέλος...έτσι ειρηνικό όπως η συνύπαρξη και των δύο τρελών.
Μόνο που ο ένας που έμεινε πίσω νιώθει να χάνεται,να σπαράζει από τον πόνο.
Ο πόνος έχει τέλος;Κι αν έχει ποιος μπορεί να το καθορίσει;
Φέρτε μου αυτό το τέλος σ`ένα ποτήρι και θα το πιω μονορούφι,
όπως ήπια και την αγάπη του...Μην μου δίνεται σημασία μια τρελή που πονάει
είμαι...λόγια άλλογα στα χείλη,και το μυαλό που έχει φύγει προς άγνωστη κατεύθυνση.
Σήμερα το θολό (τρομάρα μου) σας έχει δύο αποκλειστικότητες.
Τον καινούριο ΅Εθνικό Ύμνο και τον όρκο του προέδρου της Δημοκρατίας.
Η πενία τέχνας κατεργάζεται.Τι σημαίνει αυτό?
Στο μέγαρο Μαξίμου μοιράζουν επεξηγηματικά φυλλάδια.
Εγώ μια μικρή διαπλεκόμενη Πάστα φλώρα είμαι δεν ξέρω να σας το εξηγήσω.
Απλώς επειδή έχω διασυνδέσεις που δεν θα σας τις πω
έμαθα από πρώτο χέρι τον καινούριο Εθνικό μας Ύμνο.
Στίχοι:ΠΑΣΟΚ ΝΔ
Μουσική:Η κάλπη κι ο ελληνικός λαός.
Διανέμεται δωρεάν από την βουλή των 300.
Τα πνευματικά δικαιώματα όμως θα τα εισπράττει το θολό
έτσι γιατί μ`αρέσει...και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Αυτό το σπίτι που το βλέπεις σκοτεινό τον Παλιατζή να έρθει περιμένει για να μαζέψει ότι έχει.
Πωλείτα όπως είναι επιπλωμένο...(Ιστορία,Εθνικές Γιορτές,Γλώσσα,Θρησκεία,ταυτότητα).
Με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο...(Siemens,Χρηματιστήριο,Ασφαλιστικό,Βατοπέδι,και κου λου που- κου λου που- καινούρια επεξήγηση του κ.λ.π.) Πωλείται και το δίνω όσο κι όσο φτάνει Θεέ μου(ΔΝΤ) από κείνους να γλιτώσω.
(Μερκελού ,Σαρκοσουρλουλου κ εταίροι)
Πάρε ότι θέλεις παλιατζή (ΔΝΤ)από μια Αγάπη που δεν ζει (Ελλάδα, πολιτισμικότητα και πασοκικέςπ@π@ριές γιαννούλα μου).ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ Αφού δεν ζούμε πια μαζί (μισθωτοί, κυβέρνηση). Πάρε ότι θέλεις παλιατζή ( 14ος μισθός,φορολογικό νομοσχέδιο,8ωρο,ασφαλιστικό). Δεν έχω δύναμη να βλέπω τα παλιά που μου θυμίζουν μια χαμένη αγκαλιά.( Πατρίδα ).
Ο καινούριος όρκος του προέδρου της Δημοκρατίας
δανεισμένη από τον ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
με μικρές δικές μου παρεμβάσεις.
"Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας, (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ,ΚΑΡΑΤΖΑΦΙΡΕΝ) να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, κι ας μη μπορώ να κάνω τίποτα όταν μπροστά στα μάτια μου το Σύνταγμαπαραβιάζεται από τους συνταγματολόγους και οι νόμοι από τους νομοθέτες.
Να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Χώρας στα όνειρά μου,
από τη στιγμή που στον ξύπνιο μου η Χώρα μου ήταν ανέκαθεν τσιφλίκι και προτεκτοράτο.
Να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων, εφ' όσον κάθε Έλληνας
έχει το δικαίωμα να μην πληρώσει τις τράπεζες και ας του πάρουνε το σπίτι (και τα σώβρακα)
και είναι απόλυτα ελεύθερος να φωνάζει ότι η Δημοκρατία του στερεί τις ελευθερίες του.
Να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού σε κάποια από τις επόμενες ζωές μου.
Αν και όταν αποδοθούν σ' αυτό το λαό αυτά που του ανήκουν ίσως καταφέρει κάποτε να προοδεύσει". Κι εγώ για να υπερασπιστώ την καινούρια τάξη πραγμάτων
από δω και πέρα θα εργάζομαι αδιαλείπτως χωρίς διακοπή.
Μπαμπά, θα μου πείς ένα παραμύθι;
_Θα σου πω μια αληθινή ιστορία παιδί μου, δεν θα 'ναι παραμύθι, μα θα ακούγεται σαν παραμύθι.
Και το παιδάκι κάθισε στην αγκαλιά του πατέρα του, ο οποίος άρχισε να του αφηγείται.
_Μια φορά κι έναν καιρό γιέ μου, ήταν μια χώρα Θεών, ημιθέων, ποιητών, σοφών και ηρώων. Και του μίλησε για τον Δία και τους υπόλοιπους Θεούς, τον Ηρακλή, τον Θησέα, τον Λεωνίδα, τον Αλέξανδρο, τον Σωκράτη, τον Αρχιμήδη, τον Όμηρο, για τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Κανάρη, τον Σολωμό, τον Καρυωτάκη, τον Σεφέρη και τόσους άλλους νεώτερους.. και εκεί σταμάτησε να εξιστορεί πλέον για ήρωες ποιητές και ημίθεους.
_Γιατί σταμάτησες μπαμπά; ρώτησε το παιδί.
_Γιατί παιδί μου, την πανένδοξη αυτή χώρα, την ρήμαξαν απο έξω κι απο μέσα.
_Και τι απέγινε μετά;
_Έπεσε διχόνοια παιδί μου. Την χώρισαν σε κόμματα, την χώρισαν σε ομάδες, την χώρισαν σε διαμερίσματα και νομούς, την χώρισαν σε επαρχίες, την άφησαν έρμαιο καράβι, να έχει για κυβερνήτη έναν δίχως δύναμη, έχοντάς τον απλά έτσι, να υπάρχει για μόστρα.
_Ποιόν μπαμπά;
_Τον ονομάζουν πρόεδρο της δημοκρατίας παιδί μου, μα στην πραγματικότητα είναι "αητός χωρίς φτερά". Και μετά, έχουν και έναν, που τον λένε Προθυπουργό, αυτός είναι για να τρώει τις σφαλιάρες απλά, και να κάνει ότι του λένε άλλοι. Αυτός είναι το "πρόβατο για την σφαγή".
_Και ποιός κυβερνάει αυτήν την χώρα μπαμπά;
_Τριακόσσιοι γύπες παιδί μου. Τριακόσσιοι, ούτε ένας ούτε δύο, μα τριακόσσιοι, που δεν δούλεψαν ποτέ τους. Που σπούδασαν με λεφτά του μπαμπά τους, για να γεμίσουν τις τσέπες τους γρήγορο και εύκολο χρήμα, για να εξασφαλίσουν μεγάλους μισθούς, παχειές συντάξεις με οχτώ χρόνια "δήθεν" δουλειάς, και χτίζοντας βίλες προκαλώντας το φιλότιμο του λαού της χώρας αυτής.
_Και γιατί μπαμπά τους αφήνουν οι άνθρωποι να τα κάνουν αυτά; Δεν τα βλέπουν;
_Δεν ξέρω παιδί μου τι να απαντήσω. Μη με ρωτάς. Μάλλον μεγάλωσαν απότομα. Το μόνο που ξέρουν, είναι να παραπονιούνται κατόπιν εορτής. Δεν έμαθαν πως, την σήμερον ημέρα, δεν δίνεις απόλυτη πλειοψηφία σε ένα κόμμα για να κάνει ότι γουστάρει, γιατί θα καταστρέψει τα πάντα.
_Τι είναι κόμμα μπαμπά;
_Μια ομάδα απο γύπες παιδί μου, πού είτε κυβερνάει είτε όχι, καταστρέφει όλο κι απο λίγο την χώρα, με τον δικό του τρόπο, αδειάζοντας το δημόσιο ταμείο και μόνο με την ύπαρξή του, σπαταλώντας το δημόσιο χρήμα με τα ανύπαρκτα έξοδά του.
_Και γιατί δεν τα καταργούν;
_Γιατί περιμένουν τον ΜΕΣΣΙΑ παιδί μου. Βλέπεις, κάθε λαός, περιμένει τον δικό του Μεσσία, έτσι και οι άνθρωποι αυτής της χώρας.
_Και πώς λέγονται οι άνθρωποι αυτής της χώρας μπαμπά;
_Κάποτε τους έλεγαν Έλληνες. Σε λίγα χρόνια, θα πρέπει να διαλλέξουν κάποιο άλλο όνομα παιδί μου.
_Γιατί μπαμπά;
_Γιατί έμειναν λίγοι, οι περισσότεροι αληθινοί Έλληνες γιέ μου, δεν ζούν πια στην Ελλάδα..
Ήταν στραβό το κλήμα τόφαγε κι η Αγάπη και δεν έμεινε τίποτα πια.
Ούτε ένα μικρό κλωναράκι για δείγμα.
Και της το είχα πει..."Μην έρθεις ακάλεστη, ενημέρωσε με να σε περιμένω"
Να έχω κάνει το μανικιούρ μου, να έχω φτιάξει το μαλλί να έχω τέλος πάντων
το κάτι της μου...Ε να έχω πάρει και κανένα φοντάν να σε τρατάρω σαν καλή οικοδέσποινα"
Τίποτα αυτή...στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.
Ήρθε ΞΑΦΝΙΚΑ χτύπησε την πόρτα κι εισέβαλε σαν το σίφουνα
στον χώρο της καρδιάς μου, και μ`εκτίναξε στον ουρανό.
Κι από τον ουρανό στην κόλαση όταν αργώ να του μιλήσω.
Δεν είμαι τίποτα πια...ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ...Το μυαλό έφυγε σ`ένα μόνιμο αέναο ταξίδι χωρίς τελειωμό.
Δεν έχω όρεξη ούτε για ανάρτηση...Κακό σημάδι επειγόντως γιατρό.
Θα προτιμούσα ψυχίατρο με γερά νεύρα και στομάχι γιατί σκοπεύω να τον κάνω να σκίσει
το δίπλωμα ή να μου το παραχωρήσει για πάσα νόσο,χρήση και κατάχρηση κι ο νοών νοείτω.
"Μωρό μην μου βάλεις πιπέρι γιατί η Παστα Φλώρα μπερδεύεται ακόμη με την ερωτευμένη γυναίκα".
Το βλέπω όμως το όνειρο ότι αρχίζει να επικρατεί η γυναίκα.
Σε καθησυχάζω... χιχιχιχι.
Δεν θα πω τίποτε άλλο...
Ευχηθήτε μου καλό ταξίδι στον κόσμο της Αγάπης, στο όνειρο που σ`απογειώνει,
κι αν αργώ να φανώ κάπου εκεί στην αγκαλιά της θα μουλώχνω.
Βάλτε μου φωνή και θα σας ακούσω αμέσως.
Κι όταν βλέπετε το χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό μου
να ξέρετε ότι ακόμη ταξιδεύω στο όνειρο.
Και κλείνω με λίγα λόγια που μπορεί να τα έχω γράψει εγώ
ή η Αγάπη μου...Ίσως να εκφράζουν και σάς.
Ξαφνικά, βρίσκεις τι σου έλειπε εκεί που δεν το περιμένεις, όταν αρχίζεις να ξεχνάς τις χαρές της ζωής, έρχεται μια λέξη,μια γνωριμία απρόσμενη και άγνωστη ως τα πριν,σαν φωνή απ το παρελθόν σου τη μνήμη σου, να την ψιθυρίσει σιγανά.
Σε κάνει να τα ανατρεψεις όλα,να θυμηθείς το παιδί μέσα σου,
να ξαναγινεις έφηβος-η να γεμίσουν όλα με χρώμα, να λες να η ΖΩΗ είναι ρόδινη...
ΖΩ αντέχω και θα αντέξω κι άλλο,ξεχνάς τα σκληρά μέτρα των μεγάλων.
δε σε νοιαζουν πια.. δε σε αφορούν,εσύ είσαι γερός-η, είσαι ΕΔΩ.Μια μόνο λέξη φτάνει....ΑΓΑΠΗ.
Tο βίντεο της Τζούλιας το είδες;
_Όχι
_Καλά, μιλάς σοβαρά τώρα;
_Σοβαρότατα
_Δεν έχεις ιντερνέτ;
_Έχω, αλά δεν το έχω για να ασχολούμαι με τα ανοιχτά πόδια της κάθε Τζούλιας.
_Αυτή δεν είναι "κάθε Τζούλια", είναι "Η" Τζούλια.
_Ναι, όπως ήταν πριν "Η" Κωστούλα, και τόσες άλλες, κι όπως θα 'ναι κατόπιν άλλες τόσες.
_Έλα μωρέ, δεν είναι πως θέλω να δω τσόντα, απλά η περιέργεια.. ξέρεις.
_Δεν ξέρω, ούτε θέλω να ξέρω. Έχω μεγαλύτερα και σοβαρά προβλήματα για να καθίσω να ασχοληθώ με σαχλαμάρες, που κάθε τρείς και λίγο εφευρίσκουν κάποιοι Χατζιαβάτηδες στο Καραγκιοζικστάν.
Από την μια τους ακούω να κλαίγονται, πως δεν έχουν ούτε να βγούνε έξω για έναν καφέ.
Τους ακούω να οδύρονται, πως ζούν κάτω απο τα όρια της φτώχειας.
Τους βλέπω να κλείνουν δρόμους και να τα σπάνε σε συλλαλητήρια.
Τους βλέπω να κάνουν πανελλαδικές απεργίες, απο την μια άκρη στην άλλη.
Κι όμως, είναι αυτοί, οι ίδιοι που πρίν λίγους μήνες ψήφισαν αυτήν την κυβέρνηση, δίνοντάς της μάλιστα και την απόλυτη πλειοψηφία.
Από την άλλη, τους βλέπεις να ασχολούνται με την τσόντα της Τζούλιας, (μην το πατήσεις, σε προειδοποιώ) και της κάθε Τζούλιας. Δεν έχουν βασικά κανένα άλλο σοβαρό πρόβλημα, επίτηδες φωνάζουν, χαβαλές να γίνεται.
Εδώ πέρασε ο νόμος για την "Ελληνοποίηση" του κάθε νόμιμου μα και παράνομου μουσουλμάνου στα τσάκα τσάκα, και κανένας δεν το πήρε είδηση. Ήταν όλοι απασχολημένοι με τα ανοιχτά πόδια της Τζούλιας.
Όχι κύριοι, δεν σέρνει μόνο καράβια.
Εδώ σέρνει έναν ολόκληρο λαό..
Ναι, είμαστε ο πιο νινι-ό-δουλος λαός της γής!
Προσωπικά πλέον για μένα, ότι και να συμβεί στο μέλλον (και θα συμβούν πάρα πολλά) δεν θα κουνηθεί ούτε το φρύδι μου. Έπαψε πλέον να με ενδιαφέρει ο τριτοκοσμικός χαρακτήρας αυτού του λαού, και η τόση βλακεία του.
Και σε μιλάω για μια ηλιθιότητα, σε βαθμό επικίνδυνο πλέον.
Μέχρι που σκέφτομαι να παραδώσω σε κάποια πρεσβεία και το διαβατήριό μου, και να πώ το γνωστό, "Όπου γής, Πατρίς", να τελειώνω με αυτό το δίλημμα.
Τόσο ρεζιλίκι φίλε, δεν αντέχεται..
Θυμήθηκα τώρα και μια παλιά μου ανάρτηση, να δεις που πάντα θα παραμένει διαχρονική..
Πηγή:..Α μπε μπα Blog το Μπινελικοδρόμιο
Κι απάνω που είπα να είμαι καλό κορίτσι και να θυμηθώ την γυναικεία μου φύση
ένα κείμενο του Περίοπα έφερε τα πάνω κάτω στο μυαλό μου που δεν ήταν ποτέ στην θέση του.
Πάντα ξέφευγε σε άλλα μονοπάτια απ΄`αυτά που χάραζα.
Ανυπάκουο το σκασμένο και τώρα τελευταία εχάθει προς άγνωστη κατεύθυνση.
Κι ο λόγος ένα γλυκό μυστικό που ταξιδεύει όλη μου την ύπαρξη.
Κάποια στιγμή ίσως να κάνω μια αφιέρωση σ`αυτό το μυστικό...προς το παρόν σιγή ιχθύος
μην το ματιάσω.Κι έχω κι αυτό το μάτι το σκασμένο.Τι τόθελα το πράσινο?
Χάθηκε ένα καστανό, ένα μαύρο? Κάτι τις συνηθισμένο βρε παιδί μου κι όχι της γάτας.
Τελικά κατάλαβα ποιος είναι ΕΝΟΧΟΣ για την σημερινή κατάντια της χώρας μου. ΕΓΩ...ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΓΩ.
Δικάστε με καταδικάστε με με την εσχάτη των ποινών.
Ή όπως έλεγε και μια αείμνηστη αοιδός "σταυρώστε με σταυρώστε με
με τα χέρια σας μουτζώστε με".
Ποια είναι η εσχάτη των ποινών? ΝΑ ΜΕ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΙ ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟΧΩΡΗΣΑΝ ΕΝ ΜΙΑ ΝΥΧΤΙ.
Υπάρχει χειρότερη τιμωρία απ`αυτή? ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ...Τιμωρήσου λοιπόν κυρά μου που τόλμησες να ονειρευτείς.
Που τόλμησες να κάνεις δυο παιδιά (κι όχι ένα) και να τα μεγαλώσεις δουλεύοντας σαν το σκυλί...(όχι λάθος παρομοίωση γιατί τα δικά μου σκυλιά είναι ξάπλα στον καναπέ όλη μέρα και το ξύνουν).Ήθελες και ζευγάρι να τα κάνεις τρελοκουδουνίστρα.
Ποιος σου είπε να ονειρευτείς? Δεν σου είπε κανείς πως τα όνειρα κοστίζουν ακριβά σ`αυτή την χώρα? Μας ρώτησες που έβγαινες μια φορά τον μήνα σε κανένα ταβερνάκι με τους φίλους σου?
Που ξόδευες βενζίνη για να πας μέχρι την θάλασσα να κολυμπήσεις και που βρίσκεται μόνο 2 χιλιόμετρα από το σπίτι σου?
Τι θα πει σου άρεσε να χάνεσαι στο γαλάζιο της και να ταξιδεύεις στον βυθό της?
Παλαβή είσαι? Που είναι η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ που έπρεπε να κάνεις?
Λύσσαξες να παντρέψεις το ένα και να το δεις ευτυχισμένο...Την τύφλα σου.
Δεν σου είπε κανείς πως τα όνειρα σ`αυτή την χώρα πληρώνονται με τόκο?
Υπάρχουν και τοκογλύφοι των ονείρων καλή μου για να ξέρεις άλλη φορά να μην ονειρεύεσαι.
Ήθελες και στολισμό στην εκκλησία και π@π@ριές γιαννούλα μου...Χάθηκαν μαρή τρελή να βάλεις κει δά καμιά γλάστρα με γαϊδουράγκαθα μια και η ζωή των παιδιών έτσι θα είναι στρωμένη από εδώ και πέρα? Φροντίζει ΤΟ ΠΑΣΟΚΙΣΤΑΝ ΤΟ ΚΑΡΑΜΑΛΙΣΤΑΝ ΤΟ ΣΑΜΑΡΙΣΤΑΝ ΚΙ ΌΛΑ ΤΑ ΣΤΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΑΤΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ γι αυτό.
Αμ το άλλο μαρή τρελοπιπίτσα τώρα που το θυμήθηκα...Τι τόθελες εκείνο το ταξίδι στην Περαία της Θεσσαλονίκης να συνοδέψεις τον σύντροφό σου στην τελευταία του κατοικία?
Πόσο στοίχισε εκείνο το ταξίδι με βενζίνες και διόδια?
Όχι πες βρε βόιδι...Πήγες κι αγόρασες και μαύρα τρομάρα σου γιατί ήταν μαύρη η ψυχή σου.
Αυτά τα λεφτά βρε ψώνιο που χάλασες τότε, κοίτα που οδήγησαν την πατρίδα σου σήμερα.
Και τι να έκανες? Να καθόσουν στ`αυγά σου να έπαιρνες την φωτογραφία του αγκαλιά και να θρηνούσες. Ήθελες και τον τελευταίο ασπασμό τρομάρα σου.
Πάρε τώρα τον τελευταίο ασπασμό από την μαμά πατρίδα...ΑΙΝΤΕ ΘΥΜΑ... ΑΙΝΤΕ ΨΩΝΙΟ.
Τι να πρωτοθυμηθώ από σένα κρεμμύδι μου καυτερό που έλεγε κι η αείμνηστη γιαγιά σου.
Η μία σπατάλη μετά την άλλη γι αυτό και σε δικάζω και σε καταδικάζω στην εσχάτη των ποινών να σε κυβερνάν οι τίμιοι πλην τζογαδόροι των ονείρων ΚΑΙ της ζωής σου.
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟ ΡΙΞΑΝ ΣΤΑ ΤΥΧΕΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΒΓΑΛΟΥΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΠΟΥ ΕΣΥ ΤΗΝ ΟΔΗΓΗΣΕΣ ΜΕ ΤΙ ΣΠΑΤΑΛΕΣ ΣΟΥ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ.
Χώρια που αναγκάστηκαν να γίνουν ακόμη και πουτ@νες για πάρτη σου χαμένο κορμί.
Ρημάχτηκε εκείνος ο έρμος ο Γιώργος να στήνει κώλο και να κατεβάζει τα βρακιά του
σε όλους τους εταίρους.
Το δικό σου το βρακάκι δεν βλέπω να κατεβάζεις και στεναχωριέμαι.
Τι το φυλάς για κείνον που θα έρθει?
Ποιος μαρή θα έρθει? Έπεσες στον καιρό των ισχνών αγελάδων κατακαημένη Ρούμελη.
ΤΩΡΑ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΕΡΜΑ ΤΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. ΘΑ ΤΟ ΠΟΥΛΑΕΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΠΕΡΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΒΓΑΛΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ.
Είχε δύο εβδομάδες να τον δει.
Κάποιες υποχρεώσεις την κράτησαν μακριά του.
Και σήμερα επιτέλους αποφάσισε να τ`αφήσει όλα πίσω της και να τρέξει κοντά του.
Της είχε λείψει πάρα πολύ.
Στην θύμησή του η καρδιά της πετάριζε σαν το νεογνό που προσπαθεί
να κάνει τα πρώτα του φτερουγίσματα.
Στην σκέψη του χαμογέλαγε σαν χαζοχαρούμενη.
Θα ήταν αποκλειστικά δικιά του δύο μέρες.
Έκλεισε όλες τις υποχρεώσεις της στο συρτάρι της αναμονής, φόρεσε την γυναικεία της φύση, τίναξε τα μακριά κόκκινα μαλλιά της, έκλεισε την πόρτα πίσω της ξεκλείδωσε το αμάξι κι έβαλε μπροστά.
Τα χιλιόμετρα που την χώριζαν από εκείνον της φάνηκαν ατέλειωτα.
Επιτέλους έφτασε έξω από το σπίτι του.
Πάρκαρε κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι να διορθώσει και την τελευταία λεπτομέρεια στην εμφάνισή της .Ήθελε να είναι όσο μπορούσε πιο όμορφη για ΕΚΕΙΝΟΝ.
Ανέβηκε στο 2 όροφο χτύπησε το κουδούνι και περίμενε με αγωνία ν`ανοίξει η πόρτα.
Μόλις την αντίκρισε 'έπεσε στην αγκαλιά της και την έσφιξε.
Κι εκείνη αφέθηκε στα χέρια του να την κάνει ότι θέλει.
Δεν την αποχωρίστηκε καθόλου.
Ήθελε συνέχεια να γέρνει πάνω της να χώνει το πρόσωπό του στον λαιμό της και να μυρίζει το άρωμά της.
Τα μάτια του έλαμπαν κάθε φορά που διασταυρώνονταν τα βλέμματά τους.
Είχε υπέροχα μεγάλα μάτια με καταπληκτικές γυριστές βλεφαρίδες.
Κι όταν γέλαγε όλη η ομορφιά του κόσμου Θεέ μου,κλεισμένη σ`αυτό το πρόσωπο με κείνα
τα μικρά λακουβάκια στα μάγουλα...
Της άρεσε να του ρουφάει τα μάγουλα κι εκείνος ξεκαρδίζονταν στα γέλια.
Το κορμί του σκέτος πειρασμός...Κι ειδικά όταν κόλλαγε πάνω στο δικό της.
Τους χώριζαν αρκετά χρόνια, αλλά τι σημασία είχε μπροστά στην αγάπη που τους ένωνε;
Εκείνη αν και πολύ μεγαλύτερή του ταυτιζόταν απόλυτα με την δική του ηλικία και τον ακολουθούσε σε όλα του τα θέλω κάθε φορά που ήταν κοντά του.
Κι ήρθε το βράδυ που ,τόσο ανυπόμονα περίμεναν κι οι δύο.
Να κοιμηθούνε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά τους
και στων φιλιών την μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά τους.
Κοιμήθηκαν αγκαλιά σφιχταγκαλιασμένοι.
Ένιωθε την ανάσα του στον λαιμό της να την χαϊδεύει.
Το χέρι του ήταν συνέχεια επάνω στο πρόσωπό της και την
χάιδευε ψηλαφώντας τα χαρακτηριστικά της.
Κάποια στιγμή σηκώθηκε στ`ακροδάχτυλα της όσο
μπορούσε πιο σιγά και κατευθύνθηκε στο σαλόνι.
Ήθελε να μείνει για λίγο μόνη με τον εαυτό της και να ευχαριστήσει
τον Θεό για την ευλογία που της είχε δώσει έτσι απλόχερα.
Και ξαφνικά ακούστηκε το κλάμα του να σκίζει την σιωπή της νύχτας.
ΕΤΡΕΞΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ... ΤΟΝ ΠΗΡΕ ΑΓΚΑΛΙΑ
ΤΟΥ ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΠΙΠΙΛΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ, ΤΟΥ ΧΑΙΔΕΨΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ
ΚΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΟ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ...
Έλειψα δυο μέρες και ξεχάστηκα ( το γνωστό μούλωγμα στην οικογένεια όταν νιώθεις τα πάντα γύρω σου γκρίζα), τότε χρειάζεσαι εκείνες τις γνώριμες αγκαλιές που σου ξεκουράζουν την ψυχή και σου δίνουν την δύναμη να συνεχίσεις.
Κι όλα γίνονται ροζ σαν το χρώμα των ονείρων σου μέσα σ`αυτές τις αγκαλιές.
Μόλις γύρισα λοιπόν, μία γύρα σε φιλικά μπλοκ μου έδωσε την ιδέα της σημερινής ανάρτησης.
Ηθικός αυτουργός του εγκλήματος ο φίλος μου οΣπύρος, και εκτελεστής εγώ.
Ναι πάντα είχα την τάση αυτή να εκτελώ κάθε μου τρέλα.
Στρατιωτάκι του μυαλού και των θέλω μου, ευπειθώς αναφέρω ότι είμαι για τα σίδερα.
Κι είμαι για τα σίδερα γιατί ενώ η Ελλάδα περνάει ότι περνάει εγώ πήδηξα από την χαρά μου σήμερα.
Γιατί στην ανάρτηση του Σπύρου είδα ότι ψηφίστηκε επιτέλους ο νόμος για το μεταναστευτικό.
Το τι χαρά πήρα δεν λέγεται. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΣ ΗΤΑΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Ποια επιθυμία μου;
Μα να φορέσω Μπούργκα.
Μια κι ο Θεός με προίκισε με τα μάτια αυτά, αμαρτία ήταν που δεν φορούσα μπούργκα τόσο καιρό, να τα τονίσω.
Να προσθέσω και λίγο μυστήριο ανατολής βρε αδελφέ στο βλέμμα.
Το μόνο που με προβληματίζει είναι τι χρώμα να την πάρω.
Με πράσινα μάτια αλήθεια τι χρώμα πάει;
Μόνο σοβαρές προτάσεις γίνονται δεκτές.(Στα σχόλια παρακαλώ οι προτάσεις)
Το άλλο που με εξιτάρει είναι ότι φορώντας την μπούργκα επιτέλους θα εν ταχθώ και στους ιθαγενείς αυτής της χώρας, γιατί μέχρι τώρα αισθανόμουν μετανάστρια. ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ?
Χώρια που θ`αρχίσω κι εκείνη την ριμάδα την γυμναστική που τόσο καιρό έχω εγκαταλείψει.
Τόσες επικύψεις θα κάνω στον Αλλάχ...Ένα πράγμα σαν την γιόγκα.
Σαν την λεγόμενη στάση του Σκύλου.
Σκύβεις μπροστά αφήνεις το κορμί σου να γίνει ένα με το πάτωμα και τουρλώνεις λίγο τον ποπό.
Σφίγγουν κοιλιές ξεπιάνεται η μέση και που ξέρεις μπορεί να έχεις και κανένα τυχερό.
Να δεις και καμιά χαρά στα σκέλια σου από κανέναν αλλοδαπό μια και των Ελλήνων έχει προσγειωθεί μέχρι νεωτέρας εντολής από τον πύργο ελέγχου (βλέπε Πα σοκ κλπ κόμματα)
μ`αυτά που τραβάνε κάθε μέρα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚΙΣΤΑΝ.(δανεισμένη φράση από τον Σπύρο).
ΔΗΛΑΔΗ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΝ ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΑ.
ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΠΑΙΔΙ;ΚΑΛΕ ΓΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΔΑΣ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΑΚΗ.
Έλα που δεν τον ξέρετε.Είναι αυτός που τρέχει και δεν φτάνει σαν να έχει αρπάξει φωτιά ο κώλος του ένα πράγμα. ΒΕΒΑΙΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΡΠΑΞΕΙ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΑΣΧΕΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΜΕ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΑΚΡΊΒΥΝΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΥΣΙΜΑ.
Χώρια που μετά από την ερωτική συνεύρεση με τον αλλοδαπό μπορεί όλη μου η ζωή να μετατραπεί σε μία ατέλειωτη επίκυψη κάτι σαν το σφάξε με αγάμ`ν`αγιάσω.
Πάρε με αγάμ`κι ότι θέλεις δικά σου...Πάρε και τ`αρχαία πάρε και τα νέα πάρτα όλα δικά σου.Πάρε μας και τα σώβρακα.Κώλο μην ζητήσεις μόνο γιατί στον έχουμε δώσει εδώ και πολύ καιρό, όταν ανοίξαμε τα σύνορα.
Κι όπως λέει κι ο φίλος μου ο Σπύρος τώρα με την Μπούργκα δεν θα χρειάζεται να βάζω κραγιόν,άρα θα κάνω οικονομία.
Ούτε θα πηγαίνω κομμωτήριο συν ότι δεν θα ξεροσταλιάζω και στην ηλιοθεραπεία το καλοκαίρι.(οικονομία στ`αντηλιακά και καλό στο δέρμα.Ο ήλιος γερνάει ζήτω η αντιγήρανση της μπούργκας).
Συν ότι μέσα από την μπούργκα θα κάνω ΕΓΩ τις επιλογές των ερωτικών συντρόφων χωρίς να με βλέπουν. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ.
ΤΡΕΜΕΤΕ ΑΠΑΝΤΕΣ.
Η ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.
ΚΑΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΛΑΔΑ. Η χώρα που έχει τόσο βαριά βιομηχανία, τόση παραγωγή, τόσες κενές θέσεις εργασίας. ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΑΝΘΗΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.
ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΟΥΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΟ ΠΑΣΟΚΙΣΤΑΝ. (χειροκροτήματα δεν ακούω για τους εθνοσωτήρες μας κι ανησυχώ) Χειροκροτήματα είπα βρε παιδιά πάλι μπερδευτήκατε?
Σαν επίλογο κλείνω μ`αυτό.Το καλύτερο που προσφέρει η μπούργκα είναι ότι κρύβει και τα δάκρυα όταν κυλάνε στο πρόσωπο για την χαμένη μας πατρίδα.
Πάρτε δώρο κι ένα πολιτισμικό τραγούδι, που εμένα προσωπικά μ`αρέσει πολύ.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΡΕ ΞΕΦΤΙΛΕΣ.ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ
(δανεισμένη ατάκα από τον ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ)
Κι ενώ η μισή Ελλάδα χορεύει στον ρυθμό των απεργιακών κινητοποιήσεων, πιασμένη από την τελευταία σανίδα σωτηρίας, με συνταξιδιώτες κάποιους που αντιστέκονται στα πολιτικό ξεπούλημα,
η υπόλοιπη Ελλάδα χορεύει στον ρυθμό της ρούμπας της ρόμπας κ της τσόντας. Όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα ή ατέλειωτος οίκος ανοχής κι αντοχής.
Κάποιοι γραφικοί από μας κι ονειροπόλοι,κλείσαμε τα μπλοκ μας και διαμαρτυρηθήκαμε για την τσοντοποίηση της ζωής και των ονείρων μας.
Και κάποιοι άλλοι συνέχισαν απτόητοι τις αναρτήσεις που δεν είχαν άλλο θέμα από τα κωλομέρια της Αλεξανδράτου και πώς τον παίρνει συγγνώμη τον πίνει τον καφέ.
Το αυτί τους δεν ίδρωσε καθόλου από την πανελλαδική απεργία...
Απτόητοι συνέχισαν ν`ασχολούνται με τσόντες ,τσοντάκια και τσουλάκια.
Και πραγματικά λυπήθηκα για την κατάντια μας σαν λαός.
Ανύπαρκτο μυαλό και ψυχή μικρή.
Μπήκα στο fc και στο sync να κοινοποιήσω την ανάρτησή μας, για την σιωπηλή διαμαρτυρία μας
απέναντι στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, και στην επερχόμενη πανελλαδική απεργία, και είδα το χάλι μας το μαύρο. Παντού αναρτημένοι μισόγυμνοι κώλοι δόλωμα για το ρημάδι το κλικ.
ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗΣ ΣΤΟΝ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΛΙΚ.
Έκλεισα περιφρονητικά τα μάτια και τους προσπέρασα,όπως προσπερνάει κανείς ένα πτώμα σ`αποσύνθεση. Γιατί αυτό ήταν στα μάτια τα δικά μου.
Αποσυνθεμένα πτώματα με έντονη την μυρωδιά της σήψης και της βρώμας.
Κι η μυρωδιά τους έφθασε μέχρι την ψυχή μου.
Έκλεισα όλα τα παράθυρα στον browser, κι έμεινα μόνη μου να ονειροπολώ μαζί με τους εκατό ενωμένους γραφικούς και τους συνοδοιπόρους μας σ`αυτήν την προσπάθεια,ένα καλύτερο ΑΥΡΙΟ.
ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΤΣΟΝΤΕΣ,ΧΩΡΙΣ ΞΕΚΩΛΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΞΕΒΡΑΚΩΜΕΝΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ. Αν κι εδώ που τα λέμε, η κακομοίρα η Ελλάδα έτσι θα βγει από το βούρκο που έχει περιέλθει, στήνοντας κώλο μπροστά στις κάμερες και μιξοκλαίγοντας μετά πως έγιναν όλα εν'αγνοία της. Ξεπουλώντας τα κεκτημένα της για να τη βγάλει καθαρή. Εν'αγνοία. Αν μη τι άλλο, το τέλειο άλλοθι!
Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις
όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα
παράγκα, παράγκα, παράγκα ΤΗΣ ΤΣΟΝΤΑΣ
κι εσύ μιλάς σαν πτώμα
Ο λαός, ο λαός στα πεζοδρόμια
DVD ζητάει και λαχεία
κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία
αιτήσεις για ΔΑΝΕΙΑ από την Γερμανία
Κυράδες, φιλάνθρωποι παπάδες
εργολαβίες, ψαλμωδίες και καντάδες Η ΤΖΟΥΛΙΑ κλαίει πριν να κοιμηθεί την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί
Στο ίντερνετ η Ελλάδα αναστενάζει
στα μπλοκ αναρτήσεις με ξέκωλα και στρινκ
Στέκει στο περίπτερο διαβάζει ΤΣΟΝΤΟΎΛΕΣ με μιάμιση δραχμή
Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι
Είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας
Είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας Κιη μ@λ@κιαπου μας ακολουθεί.
Είμαστε δυο,είμαστε τρεις...είμαστε χίλιοι δεκατρείς.
Καθηλωμένη μπροστά στο pc μου παρακολουθώ αμίλητη έναν ψίθυρο να γίνεται σιωπηλή κραυγή.
Μία στάλα από βροχή να γίνεται ξαφνικά καταιγίδα.
Και να παίρνει την ψυχή μου και να την ταξιδεύει σε κείνα τα ξεχασμένα χρόνια, τότε που η καρδιά ακόμη αντιστεκόταν.
Που μέτραγε τις αποστάσεις,τα πεζοδρόμια, βήμα βήμα, και το όνειρο ήταν εφικτή πραγματικότητα.
Που η λέξη συμβιβασμός δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο.
Που ακολουθούσε την σκιά Γιγάντων και μαθήτευε στο μετερίζι των αγώνων.
Επαναστάτρια από μικρή απέναντι σ`όλα αυτά που θεωρούσα άδικα.
Χτύπαγα γροθιά στο μαχαίρι κι ας μάτωνα.
Μεγάλωσα και συμβιβάστηκα νομίζοντας ότι ήμουν γραφική.
"Σοβαρέψου μάνα επιτέλους" η φωνή των παιδιών μου πάντα με προσγείωνε στην πραγματικότητα.
"Εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα"?
"Πάψε να μας κοψοχολιάζεις μεγάλωσες πια...ωρίμασε επιτέλους"
Κι εγώ ωρίμασα και παραδόθηκα...ωρίμασα και προδόθηκα...από μένα.
Και χθες είδα το όνειρο να ξετυλίγεται,έτσι απλά όπως γίνεται με κάθε απλό στην ζωή μας.
Γιατί το απλό κρύβει ομορφιά.
Μία πρόταση στην αρχή από τονΆνεμο ..."Σιωπηλή διαμαρτυρία για το ξεπούλημα των ονείρων μας".
Στην αρχή μου φάνηκε γραφικό.
Μετά σκέφτηκα γιατί όχι? Να και κάτι που δεν το έχεις κάνει ποτέ.
Σιώπα κι ίσως κάτι βγει. Καμιά φορά η σιωπή είναι σαν τον μουντό καιρό πριν ξεσπάσει η καταιγίδα και λάμψει ο ουρανός με κεραυνούς κι αστραπές.
Περίμενα να δω τι απήχηση θα είχε στην υπόλοιπη @παρέα.
Μετράγαμε συμμετοχές αντιρρήσεις διαφωνίες κι η καρδιά άρχισε να πιστεύει ότι ίσως γίνουμε πολλοί.
Που ξέρεις μπορεί η σπίθα να γίνει πυρκαγιά και να φωτίσει το σκοτάδι μας,έλεγα στον εαυτό μου.
Και ξαφνικά είδα να ξεδιπλώνεται μπροστά μου το θαύμα που είχα ξεχάσει.
ΟΙ δύο γίναμε τρεις,οι τρεις πέντε, και το email μας να πλημμυρίζει από δηλώσεις με συμμετοχές.
Κι ήταν κάτι συγκινητικό να βλέπεις αυτή την σύναξη να ξεδιπλώνεται σαν χωριό αυτόνομο.
Και τα κεράκια να φέγγουν σιωπηλά τις ψυχές μας με το φως της ελπίδας, ότι αδέλφια είμαστε κι εμείς εδώ δίπλα σας συμμετέχουμε.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΟΡΕΙ. ΕΝΑ ΘΕΡΜΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΠΟΥ ΣΤΑΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΜΑΣ. ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΑΝ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ ΟΤΙ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΙΣΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ ΑΚΟΜΑ.
ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΕ ΣΕΝΑ, ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΕ ΜΕΝΑ , ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΕ ΜΑΣ.... ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑ!!!.
Μέρα της γυναίκας και το θολό -που του αρέσει να πρωτοπορεί σε κάποια πράγματα-
σκέφτηκε να τιμήσει αυτή την μέρα παρουσιάζοντας την κιλότα της blogger.
Αυτό το μαγικό βρακάκι λοιπόν έχει όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ που το κάνουν να διαφέρει από το βρακί του άντρα blogger.
Έχει την δαντελίτσα του, το μεταξωτό του ύφασμα (γιατί ,πως να το κάνουμε οι επιδέξιοι κ.λοι θέλουν και μεταξωτά βρακιά) κι αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η σύνδεση με την blogger.
Διότι εδώ η σύνδεση είναι πολλαπλής χρήσεως.
Συνδέει ότι μας ενοχλεί με τον αυτόματο τηλεφωνητή και στερείται κι αναπαραγωγής μηνυμάτων. Επίσης διαθέτει και σινική μελάνι σε πρώτη ζήτηση.
Πιστεύω ότι οι φίλες που θα παρουσιάσω και χρησιμοποιούν αυτό το βρακί, ότι κάνουν πολύ καλή χρήση των παραπάνω αξεσουάρ που ανέφερα, όπως κι εγώ. Άλλωστε, τι φίλες θα ήταν αν δεν ήξεραν την χρήση τους.
Κι αρχίζω πρώτα με την αφεντομουτσουνάρα μου, αναφέροντας πότε αυτό το βρακί ήρθε
να εφαρμόσει στον δικό μου κ.λο.
Όποιος σοκάρεται μην διαβάσει το παρακάτω.
Ήταν Μάιος του 2009 όταν ένα τυχαίο γεγονός (θάνατος) μ`έστειλε στον αγύριστο κι ακόμη παραπέρα.
Τότε το φιλισκουνάκι μου- Ευτυχία- σκέφτηκε να μου ανοίξει μια σελίδα να καταθέτω την τρέλα μου γιατί όπως πολύ σωστά σκέφτηκε που να την τρέχω τώρα στο τρελάδικο. Θα κοστίσει κι ένα σωρό λεφτά χώρια που μπορεί να τρελάνει και τους γιατρούς και να το κλείσει
το μπουρδέλο...Και τότε θα γεμίσει ο κόσμος τρελούς, που μάλλον είναι πιο γνωστικοί από την Σία.
Βέβαια τότε το βρακί το έβαζα όποτε το θυμόμουν με τις αναλαμπές μου.
Εφάρμοσε καλά κι έγινε δεύτερο δέρμα από τον Σεπτέμβριο του 2009.
Απο τοτε η μόνη ταυτότητα που έχω πάνω μου είναι της blogger
Όταν θυμάμαι που και που την γυναικα, βγάζω το ένα μπατζάκι μόνο για να το ξαναφοράω γρήγορα να μην μου κρυώσει ο κ.λος.
Τώρα παρουσιάζω τον ηθικό αυτουργό του εγκλήματος που λέγεται "...Θολό...".
Περίπου ένα χρόνο χάζευα και άφηνα σχόλια στα blog άλλων. Τελικά τον Μαίο του 2008 αποφάσισα να κάνω κάτι δικό μου, μετά από μια πολύ όμορφη βαρκάδα που απολαύσαμε με φίλους.
http://mydolphin.blog.com/ με ένα μοναδικό άρθρο, γιατί δεν ξαναπήγαμε βαρκάδα με αυτή την παρέα και ανακάλυψα ότι ο blogger είναι πιο φιλικός.
Πρώτο πειραματόζωο ο άνδρας μου, που ήθελε ένα blog ποικίλης ύλης γύρω από τα αυτοκίνητα...
Σήμερα το έχει καταντήσει εντελώς ποικίλης ύλης...
Μετά έβαλα στα σκαριά ένα χώρο που θα φιλοξενούσε το χόμπι μου για την φωτογραφία Ελληνικών τοπίων.
Και παράλληλα άρχισα να μαζεύω το υλικό των εργασιών μου για την κατασκευή του επαγγελματικού μου blog.
Τότε ήρθε και το γεγονός στην ζωή της Σίας, και σκέφτηκα να της φτιάξω τον δικό της χώρο, για ν`αποφύγω τα έξοδα του τρελοκομείου.
Στην αρχή, δειλά ασχολιόνταν για κάποια προϊόντα ομορφιάς με βάση την αλόη.
Αλλά...τρώγοντας ανοίγει η όρεξη...
Αποφάσισε ότι ήθελε ένα χώρο "θολό" (σαν το μυαλό της) για να ξεσπαθώνει, να χαλαρώνει, να γράφει το μακρύ της και το κοντό της...
Ζήταγε, ζήταγε, ζήταγε....έφτιαχνα, έφτιαχνα, έφτιαχνα...γελούσαμε, σπαζοκεφαλιάζαμε, χαιρόμασταν με κάθε επιτυχία.
Το απολάμβανα, με τσίγκλαγε για νέα πράγματα, η φαντασία μου ξεσάλωνε και εκείνη όλο και ήθελε και άλλα....
Μπήκε στην παρέα και οAATON -(το σώβρακο της παρέας)- πιο έμπειρος και πιο παλιός...
Κι εκεί το γλυκό έδεσε, μ`ένα σφιχτό σιρόπι των τριών μας.
Αποτέλεσμα...σε λίγο χρονικό διάστημα έγινε αυτό που βλέπετε σήμερα.
Εντάχθηκε το blogging και στην επαγγελματική μου δραστηριότητα με αποτέλεσμα η κιλότα να μπαινοβγαίνει ποοοολύ συχνά....
Το "ξεκίνημα" ήταν απλά κάποιες σκέψεις μου που και έγραφα σε ανύποπτο χρόνο σε μπλοκ σημειώσεων και ατζέντες... μια απόφαση που πήρα για τη ζωή μου η οποία, εις γνώση μου έφερε τα πάνω κάτω, μια νέα αρχή κι όλα τα συναισθήματα που μου προκάλεσαν όλα αυτά, άρχισαν ασυναίσθητα να γίνονται κείμενα, στιχάκια, σκέψεις,
Ταυτόχρονα άρχισα να νιώθω έντονα την ανάγκη να εκφραστώ μέσω του γραπτού λόγου. Λατρεία μεγάλη στο διάβασμα, όπου έβρισκα βιβλίο το ρουφούσα και ζούσα την κάθε εικόνα που μου περιέγραφε σαν να ήμουν εγώ ο ήρωας του.
Μπαίνοντας στο Internet... ούσα άσχετη, ανίδεη, όμως τυχερή, πρίν από ενάμιση χρόνο περίπου γνώρισα διαδικτυακά έναν εξαιρετικό άνθρωπο ο οποίος διατηρούσε μπλογκ.
Άρχισα λοιπόν να διαβάζω το συγκεκριμένο μπλογκ, ενθουσιάστηκα από το στήσιμό του...
Έτσι ξαφνικά λοιπόν, σαν κάποιο αόρατο χέρι να με έσπρωχνε, παρακάλεσα τον συγκεκριμένο άνθρωπο να διαβάσει κάποια κείμενά μου και να μου πει την άποψή του. Ο Γιάννης Π. Τριανταφύλλου, περί ου ο λόγος, δέχθηκε να το κάνει.
Το πρώτο μου κείμενο λοιπόν γράφτηκε τότε, αρχές Μάη 2009, και είχε τίτλο "ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ". Στη συνέχεια ακολούθησε δεύτερο και τρίτο μέχρι που από ένα σημείο και μετά αποφάσισα να "αυτονομηθώ".
Η Αnasa δημιουργήθηκε τον Μάη του 2009 , με πολύ ψάξιμο για το πως θα είναι το στήσιμο του μπλογκ, το "χρώμα" του, το στίγμα του... Το όνομαANASA ήταν το πρώτο που σκέφτηκα και με αντιπροσωπεύει απόλυτα διότι η αγάπη μου για την συγγραφή και την γραφή είναι η δική μου ανάσα και είναι αυτή που μου δίνει ανάσα.
Η κουμπαρούλα μου που την γνώρισα μέσω του blogging,και χαίρομαι πολύ γι αυτό.
Τρελοπιπίτσα κι αυτή σαν και μένα που αντικρύζει τον κόσμο περίπου με την δική μου οπτική ματιά.
Ο παρορμητικός χαρακτήρας της που είναι επικοινωνιακός την ώθησε ν`ανοίξει την σελίδα της όπου ήταν κι είναι η προσωπική της ψυχοθεραπεία κι η κατάθεση της ψυχής της όπως και για μένα άλλωστε.
Τα υπόλοιπα μπλόκ της που ίσως δινουν το στίγμα της χιουμοριστικής ματιάς της είναι το σουρλουλου, παλαβιάρα, αλλοπαρμένη, εδώ σταματάω γιατί το έχασα εντελώς.
"Κουμπάρα δεν έβαλα link των παραπάνω γιατί με πήρε η ώρα και θα περάσει η γιορτή της γυναίκας και της κιλότας".
Μπορώ να συζητάω ώρες μαζί της και να σεβόμαστε η μία την γνωμη της άλλης.
Ο κατάλογος μακρύς με φίλες που φορούν επάξια αυτό το βρακάκι και του δίνουν μια ξεχωριστή νότα η κάθε μια με την δική της κατάθεση ψυχής...
ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ Σ`ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ.
Το θέμα είναι ότι και να φοράς, να το φοράς όμορφα, με χάρη με στυλ και να σε αντιπροσωπεύει...κι ας πρόκειται για κιλότα. Και μη ξεχνάς ...το ταξίδι στον @χωρο να το κάνεις μαγικό με πολλές βαθιές ανάσες ρουφώντας το οξυγόνο της μαγείας, που σου προσφέρει.
Σήμερα ήθελα να κάνω μια ανάρτηση αφιερωμένη στο βρακί της blogger...
Ένα τσακ όμως της τελευταίας στιγμής μια κουβέντα και μια αχάριστη ματιά
στην προσφορά του θολού απέναντι σε πολλούς φίλους, μ`έκανε ν`αλλάξω πορεία και να γράψω για το ξεβράκωμα του ίντερνετ...
Άλλωστε αυτή την σελίδα δεν την έκανα με γνώμονα της δημόσιες σχέσεις αλλά με το σκεφτικό να καταθέτω ότι πνίγει την ψυχή μου.
Είναι ο χώρος που η ψυχή μου αισθάνεται ελεύθερη χωρίς κάγκελα.
Εδώ αναπνέω, ζω, καταθέτω και ξαλαφρώνω.
Όταν λοιπόν πρωτοξεκίνησα πριν από 7 μήνες,ήμουν ένα καρυδότσουφλο στην θάλασσα του ίντερνετ.
Η γνωριμία μου με τον AATON ήταν ορόσημο για την μετέπειτα πορεία μου.
Συνέχεια μου έλεγε δύο πράγματα που τα κράτησα σαν φυλαχτό στην ψυχή και στο μυαλό μου.
Αν θες να προχωρήσεις μικρή να θυμάσαι αυτά που θα σου πω.
Να κρατήσεις το μπλοκ σου προσωπικό ημερολόγιο,ένα χώρο που η ψυχή θα είναι ελεύθερη να εκφράζεται όπως της αρέσει,χωρίς τα κάγκελα του real κόσμου και ποτέ μην το καταντήσεις δημοσιογραφικό με αντιγραφόμενες ειδησούλες. Δεν είμαστε δημοσιογράφοι, μπλοκεράδες είμαστε με μεράκι. Εδώ καταθέτουμε το δικό μας βάσανο.
Να είσαι ΑΛΗΘΙΝΗ. Ποτέ να μην διστάσεις να λες αυτό που θέλεις και σε πνίγει, σκεπτόμενη το κόστος σε αναγνώστες και δήθεν φίλους του ίντερνετ. Κι αν χρειαστεί να μπινελικώσεις, κάντο.
Άλλωστε στον χώρο μας λείπουν οι γυναίκες που έχουν το τσαμπουκά να παραμερίζουν της δήθεν και της τάχα ευγένειες και να λένε τα πράγματα με τ`όνομά τους.
Λίγες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Την πρώτη του συμβουλή την τήρησα.
Ότι θα χρειαστεί να τηρήσω και την δεύτερη δεν το περίμενα.
Όχι ότι είμαι καμιά 'αγιούσα'.Το αντίθετο θα έλεγα.
'Τσαούσα' με όλη την έννοια της λέξεως απέναντι σ`αυτά που μ`ενοχλούν.
Τα 12 ευαγγέλια και την αποκάλυψη του Ιωάννη πάντα σε πρώτη ζήτηση και χρήση.
ΕΚΕΙΝΟΣ το ήξερε...Κι όπως λέει χαρακτηριστικά "Σε ξέρω γιατί σε γέννησα".
Κι ήρθε η στιγμή ν`ακολουθήσω την συμβουλή του (που είσαι Νίκο να με δεις να κλάψεις και να λυπηθείς).
Μάλλον νομίζω, ότι θα χαρείς γιατί η μαθήτριά σου σου μοιάζει (είναι αυτό που λένε "μ`όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις".... αν μάθαινα και τα τεχνικά σου θα ήμουν βασίλισσα)
Όταν λοιπόν ξεκίνησε το θολό πρωτοπόρισε σε κάποια πράγματα με όλη την αγάπη και την αφέλεια που το χαρακτηρίζει όπως πάντα, στην οπτική ματιά που αντικρύζει τον κόσμο κι ειδικά τον @χωρο.
Πολλές φορές έκανε αφιερώματα σε φίλους με τα link τους φιλοξένησε αναρτήσεις τους στον διαφημιστικό χώρο που είχε φτιάξει ο AATON και τοIdea Studio αφιλοκερδώς και πάντα με γνώμονα την στήριξη και την σύμπνοια μεταξύ μας..
Πολλές φορές έβαζα και το φιλισκουνάκι μου τοIdea Studio να φτιάξει και μπάνερ για φίλους που δεν είχαν.Κι εκείνη άνθρωπος της προσφοράς ποτέ δεν είπε όχι.
Το κάναμε μ`ευχαρίστηση κι αγάπη.
Και σήμερα ήρθε το χαστούκι έτσι απρόσμενα από εκεί που δεν το περίμενα.
Πήρα μια φίλη να μου πει πότε πρωτοξεκίνησε το blogging για να κάνω ένα αφιέρωμα στην κιλότα της blogger που θα είχε χιουμοριστικό χαρακτήρα..
"Να βάλεις και το link μου" ήταν η απάντησή της με πολύ ύφος σαν να μίλαγε σε κανένα χθεσινό στραβάδι του ίντερνετ.
Το είπε τόσο απαξιωτικά που έμεινα αποσβολωμένη ."Και φυσικά θα το βάλω"απάντησα.
Με πήρε το παράπονο γιατί ποτέ δεν έχω κάνει ανάρτηση που να αφορά κάποιους φίλους χωρίς το link τους.
Κι αν το έχω παραλείψει μια ή δύο φορές ήταν από βλακεία και κεκτημένη ταχύτητα να δημοσιεύσω το κείμενο.
Τρελάθηκα..Και τρελάθηκα γιατί ποτέ δεν το είδα δημοσιοσχετίστικα το ταξίδι μου στον @χωρο.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.
Δηλαδή δεν το κατάλαβα αυτό...Το βάλε με να σε βάλω ή όπως έλεγε κι ένα τραγούδι κάνε μου λιγάκι μμμμμμμ για να σου κάνω λίγο κλικ θα πω εγώ.
ΑΣ ΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ.
ΕΓΩ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΤΡΥΠΑΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΛΑΚΙΑΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΩ.
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΑΥΤΑ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΓΝΗΣΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΑΩ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΤΙΜΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΛΑΘΟΣ...ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΙΝΑΛΕ...ΑΜΕΛΕΙΑ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ.
ΚΡΑΤΑΩ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΚΙ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ Η ΠΟΛΛΟΎ Σ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ.
ΤΡΥΠΑΚΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΣΧΕΤΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΑΛΛΛΑΞΟΚΩΛΙΕΣ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ.
Παρακάτω παραθέτω κι ορισμένες σκέψεις του Νίκου για τον Έλληνα blogger.
O δωδεκάλογος τουΑΑΤΟΝ
1. Ο Έλληνας Blogger (ασχέτως φύλου, και πάντα γενικά, ποτέ προσωπικά), κάνει πάντοτε λάθος χρήση του διαδικτύου.
Περιφρονεί τις άπειρες δυνατότητες που του προσφέρει για μάθηση, επικοινωνία και οικονομική καλυτέρευση.
2. Ο Έλληνας Blogger είναι τρομερά "σνόμπ". Σνομπάρει κάθε τι που δεν καταλαβαίνει, ακολουθώντας πάντοτε το λαϊκό ρητό "όσα δεν φτάνει η αλεπού..".
Σνομπάρει κάθε έναν που είναι (η που αυτός πιστεύει πως είναι) καλύτερός του, κι αντί να προσπαθήσει να τον φτάσει και να γίνει καλύτερός του, τον ειρωνεύεται, τον πολεμά με αθέμιτα μέσα, τον λιθοβολεί.
3. Ο Έλληνας Blogger το Blogging το κατάλαβε εντελώς λάθος. Από έναν τύπο ηλεκτρονικού προσωπικού και δημόσιου ημερολογίου, το μετάτρεψε σε (δήθεν) εφημερίδα.
Προσπαθεί άτσαλα, ανορθόδοξα και άσχετα, να μιμηθεί κάποιους δημοσιογράφους που στο κάτω κάτω σπούδασαν για να είναι αυτό που είναι. Σίγουρα κάποιοι το κάνουν πολύ καλά, μα οι περισσότεροι όχι.
4. Ο Έλληνας Blogger είναι λάτρης του "τζάμπα", κοινώς "τζαμπατζής". Τρελαίνεται αν πρέπει να πληρώσει για κάτι (προγράμματα, υπηρεσίες), δαιμονίζεται, βγάζει αφρούς. Σίγουρα δεν μπορούμε να τα αγοράσουμε όλα, κάποια είναι πανάκριβα, μα εδώ μιλάμε για 10, 20 και 30 δολάρια, τιμές δηλαδή, το λιγότερο υποφερτές. Όλοι μας έχουμε χρησιμοποιήσει και θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε δωρεάν εφαρμογές, μα δεν απέχει και τόσο από την κλοπή, ας μην το έχουμε λοιπόν σαν πρότυπό μας, αλά σαν έσχατη λύση ανάγκης.
5. Ο Έλληνας Blogger, δεν χαίρεται όταν βλέπει την επιτυχία του άλλου. Ζηλεύει και φθονεί για το παραμικρό. Αποτέλεσμα αυτού, αποκτά γρήγορα εχθρούς και μένει στο τέλος μόνος του, κατηγορώντας πάντα τους άλλους για το πέσιμό του.
Το πιο αγαπημένο κουμπί του σε ένα blog που (ίσως) ζηλεύει, είναι το "Αναφορά Ιστολογίου για άπρεπο περιεχόμενο", με την κρυφή χαρά και ελπίδα να δει μια μέρα το μήνυμα "Η Blogger κατάργησε αυτό το ιστολόγιο".
6. Ο Έλληνας Blogger είναι αχάριστος. Όσα κι αν του κάνεις, όσο κι αν τον βοηθήσεις, θα έρθει μια μέρα που για ψύλλου πήδημα θα σου γυρίσει την πλάτη ξεχνώντας τα πάντα. Η αχαριστία είναι ένα από τα μεγάλα κουσούρια του Έλληνα.
7. Ο Έλληνας Blogger, είναι γλείφτης. Προτιμάει να έχει στην λίστα του blogs που θεωρεί σπουδαία η με μεγάλη επισκεψιμότητα, περιμένοντας σαν αντάλλαγμα να τον βάλουν κι εκείνα, να έχει να το παινεύεται. Αλλαξοκωλιές δηλαδή. Αλλά και να μην τον βάλλουν (και που σπάνια θα του δώσουν σημασία) δεν τον ενοχλεί καθόλου, αρκεί να βλέπουν οι άλλοι πόσο σημαντικά blogs παρακολουθεί αυτός μπας και τον σεβαστούν, του "τέτοιου" τα εννιάμερα δηλαδή.
8. Ο Έλληνας Blogger είναι άσχετος. Αντί να ασχολείται με το πιο βασικό πράγμα στο blog του, και που είναι οι ίδιες του οι αναρτήσεις, ασχολείται με ένα σωρό ανούσια πράγματα, όπως το Facebook, το Sync, και ότι άλλο ακόμη φανταστεί κανείς, και που αντί να διαφημίζει μέσω αυτών κάθε του ανάρτηση (και που δεν το βρίσκω καθόλου λάθος), τα χρησιμοποιεί για έναν και μόνο σαχλό λόγο.
"Για να βρεί γκόμενα/νο (κάτι που θεωρώ παντελώς γελοίο)".
Άλλο να γνωρίσω τυχαία κάποιο αξιόλογο πρόσωπο και να με ενδιαφέρει πολύ να το γνωρίσω και προσωπικά, κι άλλο να "ψάχνομαι" σε καθημερινή βάση να ξενοπηδήξω. Έχει τεράστια διαφορά. Κάποιοι δε, το έχουν αναγάγει σε χόμπι και καθημερινή έγνοια.
9. Ο Έλληνας Blogger, πιο πολύ ασχολείται με την εμφάνιση του blog του, παρά με την ποιότητα των αναρτήσεών του. Πιο πολύ ενδιαφέρεται να το γεμίσει widgets παρά σκέψεις και ιδέες του. Μοιάζει στην ουσία, με ένα κέϊκ που έσπασε και έγινε θρύμματα και που κανείς δεν θέλει να το φάει, μέσα σε ένα πανέμορφο, στολισμένο, κι ασημένιο δίσκο. Καταλαβαίνετε τι σας λέω;
10. Ο Έλληνας Blogger, αντιγράφει ασύστολα, δίχως να αναγράφει πηγές. Οικοιοποιείται δίχως δεύτερη σκέψη τον κόπο του άλλου, με την δικαιολογία συχνά, δεν ήξερα τίνος είναι, δεν έγραφε τίποτε σαν πηγή όταν το αντέγραψα. Αντιγράφει την δουλειά άλλων πιστεύοντας πως θα αποκτήσει την επιτυχία τους με αντιγραφές και με το να τους μιμείται. Δεν έχει δικές του ιδέες, δεν έχει δικούς του στόχους, απλά συμπλέει με άλλους, προσπαθώντας να γαντζωθεί πάνω στην δική τους σχεδία. Το Clopy Right είναι το πιο αγαπημένο σπόρ των περισσότερων Ελλήνων Blogger, μα αν δούν κάτι δικό τους αλλού και δίχως Credits, σηκώνουν επανάσταση.
11. Ο Έλληνας Blogger, κρίνει και κατακρίνει με τόση ευκολία άλλους, όσο εύκολα πίνει νερό. Είναι ημιμαθής, μα παριστάνει τον φωστήρα. Είναι ατελής, μα παριστάνει τον τέλειο. Είναι άσχετος, μα παριστάνει τον παντογνώστη και τον πρύτανη.
Ποτέ δεν λέει "λυπάμαι, δεν γνωρίζω, θα ψάξω όμως να μάθω και θα απαντήσω τότε". Πάντοτε γνωρίζει.. την τύφλα του.
12. Ο Έλληνας Blogger, δεν πατάει σε διαφημίσεις άλλων, για να μην "κονομήσουν". Τις δικές του όμως περιμένει και ζητάει να του τις πατάνε όλοι οι άλλοι.
Από την άλλη, σίγουρα δεν είναι οπωσδήποτε ο ΚΑΘΕ Έλληνας Blogger κάτι απο τα παραπάνω. Σίγουρα, και ευτυχώς όχι. Πραγματικά χαίρομαι που πάρα πολλοί έχουν ξεφύγει από το μίζερο στυλάκι του κοπαδιού, και έχουν ανοίξει τα πανιά τους, βλέποντας τα πράγματα από εντελώς διαφορετική σκοπιά, με υγιή κι ανοιχτά μυαλά, φτιάχνοντας εκτός από όμορφα, και τρομερά ιστολογία από θέμα ενδιαφέροντος περιεχομένου, που χαίρεσαι να τα διαβάζεις καθημερινά. Και είναι πάρα πολλά, τόσο πολλά, που για να τα αναφέρει κανείς όλα, θέλει ατέλειωτα κατεβατά, και πάλι σίγουρα κάποια θα τα παραλείψει κατά λάθος, και θα είναι άδικο.
Θεωρώ τον εαυτό μου σαν Blogger πολύ τυχερό θα έλεγα, που όλοι οι φίλοι μου ανήκουν στην παρέα των ανοιχτόμυαλων, και είναι πραγματικοί Bloggers, κι όχι "δήθεν". Τώρα, αν κάποιοι πικράθηκαν από την σημερινή μου ανάρτηση, λυπάμαι, μα αντί να πιάσουν τις πέτρες σαν πρώτη τους αντίδραση, καλύτερα ας το φιλοσοφήσουν κι ας το ψάξουν λιγάκι. Σίγουρα θα έχουν κάποιο όφελος παραπάνω από το να μου σπάσουν το κεφάλι, και τότε θα δουν πως, η ανάρτηση αυτή, δεν έγινε για να τους χαλάσει τα νεύρα, μα για να τους δώσει ένα φιλικό σπρώξιμο να γίνουν καλύτεροι, βλέποντας κάποια πράγματα κάπως διαφορετικά απο ότι μέχρι τώρα. Ναι, έγινε από ενδιαφέρον και μόνο, κι όχι από "σνόμπ".. Άλλωστε, δεν καβαλάω ποτέ το καλάμι, έχω και κάποιο βάρος, μην το ξεχνάμε.
