Σήμερα σ`ένα φιλικό blog διάβασα κάτι που μου άρεσε πολύ, κι επειδή με εκφράζει το μεταφέρω.
Μια γυναίκα με μεγάλο κώλο θα χωρέσει παντού.
Μια γυναίκα με μεγάλο στόμα δε χωράει πουθενά.
Εγώ που στερούμαι το πρώτο αλλά έχω μπόλικο από το δεύτερο, ειδικά όταν γυρίσει το μάτι μου, δεν χωράω πουθενά.
Μου πήρε κάποια χρόνια να το καταλάβω, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ.
Πάντα πίστευα ότι τα παντελόνια τα φοράω για να μην κρυώνουν τα "δίμετρα" πόδια μου.
Δυστυχώς η ζωή με το πέρασμα των χρόνων, μου δίδαξε το αντίθετο.
Ότι τα τιμούσα πολύ περισσότερο από τους εκπροσώπους του αντίθετου φύλου.
Σε κάθε σχέση μου, έψαχνα να βρω εκείνον που θα μου έβγαζε το απόλυτο θηλυκό από μέσα μου, κι επιτέλους θα φόραγα τα αναθεματισμένα φουστάνια, που μου πάνε πιο πολύ, τρομάρα μου.
Και πάντα προειδοποιούσα τον σύντροφο που είχα.
"Εκμηδένισε το αρσενικό από μέσα μου, γιατί μόνο έτσι θα δέσει το σιρόπι. Δεν θέλει κόπο, μόνο τρόπο".
Βρε δεν πα να μιλάς δεν πα να σκουντάς στα "τέτοια" τους.
Το ότι οι άντρες είναι κατώτερο είδος, αποδεικνύεται από τον Dylan Moran που είπε ότι "τα αγοράκια είναι απλά ένα δίποδο με το ένα χέρι στα αρχίδια, και το άλλο να σκαλίζει τη μύτη.
Και μετά απλά ψηλώνουν."
Κι εγώ είχα πάντα ψηλούς άντρες στην ζωή μου.
Ναι, ομολογώ ότι έχω μια αδυναμία να τεντώνομαι για ν' αγκαλιάσω, μήπως ανοίξει και κανένα πλευρό και πάρω κι εγώ κάνα δυο πόντους.
Το στόμα δεν το έκλεινα η παρδάλω.
Έλεγα πάντα αυτά που πονάνε, παίρνοντας το ρίσκο της αποτυχίας.
Τους έβαζα την αλήθεια, που φοβόντουσαν ν' αντικρίσουν μπροστά τους, σχετικά με τις αδυναμίες τους. Αλλά ταυτόχρονα τους έδινα και το κουράγιο ότι δεν στεκόμαστε στα λάθη. Προχωράμε μπροστά και βελτιωνόμαστε.
Αλλά ποτέ, τα φοβισμένα μωρά, δεν προχωρούσαν ένα βήμα. Λουφάζαν στην ανασφάλεια του δήθεν ανδρισμού τους, και κρυβόντουσαν στον λάκκο τους σαν τα φίδια ή στα θαλάμια τους σαν τα χταπόδια, κρατώντας και μια πετρούλα για πόρτα!
Κι όταν έφτανε το τέλος, έφευγα
πάντα σαν κυρία, όπως μπήκα στην ζωή τους.
Δυστυχώς όμως δεν εισέπραξα το ανάλογο από κάποιους, κι ειδικά από αυτούς που λέγαν και τα μεγάλα λόγια,και το παίζανε ότι είχαν και τα βαρβάτα "ούμπαλα" έναντι κάποιων άλλων.
Που όταν πηγαίναμε κάπου, κι έκανα το λάθος να προπορευτώ λίγο στον δρόμο από κείνους, με επανέφεραν στην τάξη μ' ένα "όπα, όπα".
"Τι θα χορέψουμε;" ρωτούσα απορημένη.
"Όχι αλλά η γυναίκα δεν προπορεύεται του άντρα. Ή βαδίζει δίπλα του ή πίσω του".
Ανοιχτό το στόμα εγώ με τις εκδηλωμένες ανασφάλειες του δήθεν "ισχυρού ουμπαλοφόρου φύλου"
Κι εκεί έρχεσαι στο αμήν να πεις,"Όξω πούστη από την παράγκα μου".
Δεν το λες κρατιέσαι (αν κι έχεις μεγάλο στόμα), δίνεις πίστωση χρόνου, αλλά ο επίλογος αρχίζει και γράφεται στο μυαλό σου.
Και τελειώνει κάποτε το παραμύθι με τον δράκο και ζήσανε, αυτός καλά κι αυτή καλύτερα.
Προσπαθείς να θυμάσαι μόνο τα καλά για να προχωρήσεις σε πιο υγιείς επιλογές την επόμενη φορά.
Έτσι πιστεύεις αλλά πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις, ένα πρωί χτυπάει το τηλέφωνο και σε απειλούν.
Και κάνουν να φαντάζει το "όνειρο" που έζησες μαζί τους σαν εφιάλτης.
Και μένεις πάλι με το μεγάλο στόμα ανοιχτό κι αυτοφασκελώνεσαι στον καθρέφτη σου.
Για το κακό το μάτι όπως λένε.
Γιατί νιώθεις ότι τελικά σπατάλησες τον χρόνο σου για κάποιους, που όταν περπατάνε αφήνουν μπαλονάκια, (όπως λέει κι ο φίλος μου ο αρκούδος) στο διάβα τους.
Γιατί έτσι μετριέται ο ανδρισμός σήμερα.
Να απειλούν μία παρδάλω, που αν την γεμίσεις όλη με φλουριά, δεν ζυγίζει πάνω από πενήντα κιλά.
Κι όπως λέει πολύ σοφά κι η κόρη μου:
"Μαμά όλοι ίδιοι είναι. Μ..νιά της λάσπης. Στον λάκκο με τα φίδια κι ασβέστη να μην μείνει ίχνος."
Την μάλωνα πάντα γι' αυτές τις απόψεις της.
Σήμερα, δυστυχώς για μένα... την χειροκροτώ!
Συγχωρήστε μου αυτό το post.. κάπου έπρεπε να τα βγάλω, γιατί είμαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Κι επίσης λυπάμαι αν αδίκησα κάποιους, που έστω και λίγοι, σέβονται την γυναίκα και τον εαυτό τους.
Που πήγαν βρε κορίτσια οι άντρες; οέο.!!! Και, δυστυχώς είναι τόσο σπάνιοι που γίνονται πολύτιμοι, όταν τους βρεις! Αλλά που να τους βρεις; Αν υπάρχει κάποιος τον έχει καπαρώσει ήδη κάποια άλλη ''τυχερή".
Και για να αποφορτίσω λίγο την ατμόσφαιρα κι ένα ανέκδοτο να γελάσουμε.
Ας γελάσουμε λοιπόν λίγο με τους άντρες!
1.. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ λύσης και διάλυσης;
Διάλυση: Βάλτε ένα άντρα μέσα σε μια μπανιέρα με οξύ.
Λύση: Βάλτε τους όλους.
2.. Γιατί οι άντρες προτιμούν τις παρθένες;
Γιατί δεν αντέχουν την κριτική..
3.. Πόση ώρα κάνει ένας άντρας να αλλάξει το χαρτί υγείας;
Άγνωστο, δεν έχει συμβεί ποτέ..
4.. Τι κάνει ο άντρας μετά την ερωτική πράξη;
Ενοχλεί..
5.. Γιατί ο Θεός δημιούργησε πρώτα τον άντρα και μετά την γυναίκα;
Γιατί τα πειράματα γίνονται πρώτα σε ζώα και μετά σε ανθρώπους..
6.. Σε τι μοιάζουν οι άντρες με τα σαλιγκάρια;
Στο ότι είναι σαλιάρηδες και πιστεύουν ότι είναι οι αφέντες του σπιτιού.
7.. Γιατί τα ανέκδοτα των γυναικών πάντα είναι μόνο 2 γραμμές;
Για να τα καταλαβαίνουν οι άντρες..
8.. Σε τι μοιάζουν οι δεινόσαυροι με τους έξυπνους άντρες;
Είναι και οι δύο είδη που έχουν εξαφανισθεί...
9.. Πώς θα διάλεγες τους 3 πιο ανόητους άντρες στον κόσμο;
Στην τύχη..
10.. Γιατί είναι καλύτερες οι μπαταρίες από τους άντρες;
Γιατί έχουν τουλάχιστον μια θετική πλευρά....
11.. Τι κοινό έχουν μια επέτειος γάμου, το σημείο G και μια λεκάνη τουαλέτας;
Οι άντρες δεν πετυχαίνουν κανένα...
12.. Γιατί αποτυγχάνουν εκατομμύρια σπερματοζωάρια να γονιμοποιήσουν ένα ωάριο;
Γιατί τα σπερματοζωάρια είναι αρσενικά και αρνούνται να ρωτήσουν τον δρόμο..
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Το 99% των αντρών χαλάει την φήμη των υπολοίπων...
ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ:
Ο Θεός φωνάζει τον Αδάμ και του λέει:
«Έχω ένα καλό νέο και ένα κακό»
« Το καλό πρώτα» απαντά ο Αδάμ. Ο Θεός λέει:
«Θα σου κάνω 2 δώρα, ένα μυαλό και ένα πέος»
«Τέλειο, και το κακό;»
«Δεν έχεις αρκετό αίμα για να μπορούν να λειτουργούν και τα 2 συγχρόνως».
