Να ζήσω ή να πεθάνω σε μια πρωτοχρονιά επάνω.

ΙS Α ΜΥSΤΕRΥ ΤΟ ΜΕ!
Ι use my imagination και πάλι δεν βρίσκω άκρη!

Εγώ τώρα γιατί να χαρώ που μπήκε ο καινούριος χρόνος;
Υπογράψαμε κανένα προγαμιαίο συμβόλαιο με

τον κύριο ότι θα είναι καλός και πιστός σύντροφος; Ότι δεν θα μου γανώσει το κέρατο, ότι δεν θα τον πιάνουν τα παλαβά και τα υστερικά του πηγαίνοντας με μια στον παράδεισο και μια στην κόλαση;

Μου είπε ότι θα είναι καλός, τρυφερός και sexy;

Όοοοχι δεν είπε τίποτα απ`όλα αυτά γι αυτό κι εγώ τον υποδέχτηκα όπως του άρμοζε.

Οικογενειακά... το οποίο σημαίνει, μπαστακωμένη σ`έναν καναπέ με τα εγγόνια αγκαλιά, ξεσκατίζοντας, ταΐζοντας, κι όλα τα ίζοντας περιμένοντας μπροστά στο χαζοκούτι να βγει το πουλάκι να μου πει happy new year.

Γιατί ως γνωστόν μια ξανθιά δεν τα πάει ποτέ καλά με τον χρόνο, κι ειδικά με τα χρόνια. Χάνει στην πρόσθεση, στον πολλαπλασιασμό.Γενικά χάνει τ`αυγά και τα πασχάλια της.

Μόνο στην αφαίρεση είναι καλή. Δως της αφαίρεση και πάρτης την ψυχή. Σε πάει από το μείον στο -μείον.

Σε λίγες ώρες λοιπόν άρχισε η χαρά τού πίτσα ντιλίβερι.

Η τηλεόραση ξεχείλισε από φτερά, πούπουλα, γαλοπούλες, κοτόπουλα, μπριζόλες μοσχαρίσιες και μια τζατζίκι στο 12.

Κι εν μέσω όλου του συμπούρδουκλου η εθνική μας υπερηφάνεια να χορεύει τσιφτετέλι το τραγούδι - όταν εσύ γεννήθηκες, σχολάγανε οι μοίρες- ξανθιά μου!

Να βγαίνουν κι οι δημοσιοκάφροι να μας λένε ότι οι Έλληνες έχουν λεφτά, δεν τους ακούμπησε η κρίση, αλλά πάθανε κρισάρα οι ταβέρνες που ήταν πήχτρα στον κόσμο και δεν προλάβαιναν να εξυπηρετήσουν.

Δεν συμμετέχω σε όλο αυτό το πανηγύρι της υποδοχής.

Για μένα κάθε χρόνος που φεύγει μου αφήνει μια λύπη στην καρδιά μου.

Τον αποχαιρετώ με αγάπη και χωρίς ζητωκραυγές για τον καινούριο άγνωστο κύριο.

Σηκώνομαι από τον καναπέ και βγαίνω στο μπαλκόνι.

Θέλω να κάνω κάτι, να ξεχαστώ, να φύγει το μυαλό μου, να μην το σκέφτομαι.

Να φυσήξει βοριαδάκι στην καρδιά μου, ν΄ ανεμίσει η ψυχούλα μου, να φουλάρει το εντός μου με κρύα και γάργαρα νερά, ποτάμια, λίμνες και καταρράχτες...

Καταρράχτες να ξεχειλίσουν από το πουθενά και να με πάνε μακριά,

να με πάν΄ στα πέρα μέρη, φύσα θάλασσα πλατιά, φύσα αγέρι, φύσα αγέρι...

Δεν είμαι εδώ, "απουσιάζω, ρίψατε σημείωμα"!

Είμαι αλλού, παρέα με τα κουκουρούκου μανταλάκια μου!

Είμαι φευγάτη...

Οδεύω, ταξιδεύω, αναδεύω μνήμες παλιές, δροσιές εφηβικές, χρόνια χαμένα και μετρημένα γέλιο το γέλιο, δάκρυ το δάκρυ, μνήμες μισοσβησμένες στο χρώμα της σέπιας...

Και γύρω μια φύση... μα μια φύση, αγάπη μου!

Μια ομορφιά, ομορφιά μου!

Με τις τέσσερις εποχές να είναι ΚΑΙ τέσσερις ΚΑΙ εποχές.

Φθινόπωρο, καλοκαίρι, άνοιξη, χειμώνας. Ξεκάθαρα πράγματα.

Ξεκάθαρη ζωή... Η δική μου ευχή για όλους μας. Καλή χρονιά!