γράφω, γράφω, γράφω

Χρειάζεται καθημερινά να γράφω.
Μου αρέσει και το απολαμβάνω αλλά τελευταία

με μπερδεύει,

με δυσκολεύει,
με προβληματίζει,
με αδειάζει.

Τι να γράψω;
Ποιος διαβάζει;
Ποιος θα καταλάβει;
Μήπως να μην τα εξωτερικεύσω;
Μήπως είπα πολλά;
Μήπως ήταν λίγα;
Μήπως ήταν λακωνικά;

Πρέπει, όμως να γράφω.
Να γεμίζω σελίδες εφημερίδας,
να γεμίζω αναρτήσεις,
να απαντάω σε σκέψεις άλλων,
να αναλύω τα γεγονότα και να τα αποτυπώνω στο χαρτί,
να περιγράφω γεγονότα,
να αποτυπώνω αισθήματα.

Άλλες φορές για να εκφραστώ (τώρα τελευταία σπάνια),
άλλες γιατί το απαιτεί το επάγγελμά μου,
άλλες γιατί το απαιτεί το μπλογκ μου,
άλλες για να γεμίσω κενά...
Έπιασα τον εαυτό μου να μετράω λέξεις και όχι νοήματα και έννοιες.

Πρέπει να σκεφτώ
τον εκδότη,
τον αναγνώστη,
το κοινό,
τους δημότες,
τους τοπικούς άρχοντες,
την εμπορικότητα των σελίδων,
το μέλλον της Ελλάδας, της κοινωνίας.

Πότε θα σκεφτώ
τι με απασχολεί,
τι αισθάνομαι,
τι με «καίει»,
τι μου φταίει,
τι περνάω;

Σε μια εποχή που οι ανάγκες είναι πιο σοβαρές, πιο ουσιαστικές, πιο καίριες για την επιβίωση ποιος να με διαβάσει;

Άραγε ποιος ενδιαφέρεται για το τι γράφω;