ΑΠΟΥΣΙΑΖΩ ΡΙΨΑΤΕ ΣΗΜΕΙΩΜΑ.

Αυτές τις μέρες απουσιάζω γενικώς από παντού.
Απουσιάζω από τον εαυτό μου, από το ίντερνετ, από το μπλοκ μου, από τους φίλους.

Μια φυγή έχω συνέχεια στο μυαλό μου καρφωμένη. Πώς να πάρω τα όρη τ`άγρια

βουνά, να ξεμοναχιαστώ με τον σύντροφό μου.

Μακριά από τα κοινά, από συμβούλια, διαπραγματεύσεις, τρεις το λάδι τρεις το ξύδι, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, από την χαρά τους που πήγε τριαντατρία το λαδόξυδο.

Δεν με γεμίζει τίποτα και πολύ περισσότερο ο εικονικός κόσμος του @χωρου.

Μπήκε κι η πολιτική στην ζωή μου ήρθε κι έδεσε το σιρόπι της ανισορροπίας μου.

Ώρες, ώρες αισθάνομαι ότι...  ότι είχα να πω το είπα.

ΖΩ τόσο όμορφες στιγμές με τον άνθρωπό μου και με τα παιδιά μου, που η συντήρηση του μπλοκ μου, έχει αρχίσει να γίνεται πια κατ`ανάγκην απασχόληση.

Ζαλίζω και το φιλισκούνι μου συνέχεια: 

« Ευτυχία βαριέμαι. Κάνε καμιά ανάρτηση να πάει και το παλιάμπελο».

Έχει βαρεθεί πια ν`ακούει την λέξη «βαριέμαι».

Μεγάλη ανία, λέμε, πεθαίνω.

Δηλαδή δεν πεθαίνω ακριβώς, γιατί ΒΑΡΙΕΜΑΙ.

Πού να γράψω ανάρτηση τώρα;

Είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και φρύαξα.

Τι ύφος ηλίθιο είναι αυτό;

Τι μάτι αποχαυνωμένο;

Ειδικά το «τούτο μου» έχει αποκτήσει τη χαρωπή προσήνεια της αγελάδας.

Αυτό του κρετίνου, το καλοκάγαθο.

Μια ηπιότητα, μια πραότητα, μια οικουμενικότητα, μια ηλιθιότητα.

Το μυαλό έγινε πανέ, κρασομεζές απ΄ τους λίγους.

Το πήρε κι ο έρωτας και το σήκωσε στους πέντε ανέμους.

Τι γράφω η γυναίκα μες στους πέντε ανέμους;

Με τι μυαλό;

Που το ΄βγαλα κι αυτό να το αερίσω στη βεράντα σήμερα το πρωί, κι από την υγρασία ήρθε κι εξατμίστηκε;

Οι βεράντες μου γίνανε η χαρά του Ιονέσκο!

Γλάστρες, ζαρντινιέρες, γεράνια σε μανιοκατάθλιψη, μπονζάι σε υστερία, γιασεμιά φουλ στους ιδεοψυχαναγκασμούς, σώβρακα, μισό μαρούλι, ένα φακιόλι, ποδιές της κουζίνας, πιάστρες του φούρνου με αρκουδάκια, τα κατουρημένα των εγγονών, τα  εγγόνια αυτά καθαυτά,  ένας λαθρομετανάστης και μια τυροκαυτερή στο 12, πέντε κολλητοί (εκ των οποίων πέντε- οι δυο λαλούν και οι τρεις χορεύουν).

Να βάψω ρίζα ή να αγχωθώ για το ίντερνετ;

Δεν ξέρω, προβληματίζομαι!

Κάνω ένα ντιμπέιτ με τον εαυτό μου κι άκρη δεν βρίσκω!

Τι είναι πιο σημαντικό, η βαφή ή το μπλοκ μου;

Και τα δυο ταυτόχρονα δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω.

Όπως δεν μπορώ ταυτόχρονα να περπατάω και να μασάω τσίχλα- κι ας τα σκούρυνα δύο τόνους!