Για δες καιρό που διάλεξα...

Για δες καιρό που διάλεξα... η ξανθιά να πάρω το αυτοκίνητο και να κατέβω στην Αθήνα.

-Σου μίλησε κανείς κοπέλα μου για την απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς;

-Πώς αμέ... μόνο την ώρα που το λέγανε στις ειδήσεις, εγώ μάσαγα τσίχλα κι έκανα τσιχλόφουσκες. Θα το είπανε την ώρα που έσκαγε η φούσκα της τσίχλας.

- Η φούσκα της τσίχλας ή του μυαλού σου;

- Μην μου μιλάς για μυαλά, γιατί τώρα αγγίζεις ένα πολύ λεπτό προσωπικό ζήτημα... και τα εν οίκω μη εν δήμω, όπως λέγανε κι οι "σύγχρονοι" ημών πρόγονοι.

-Για τον Κ.Ο.Κ σου μίλησε κανείς.

-Ποιος είναι ο κύριος; Έχουμε συστηθεί; Αααααααα καλέ τώρα θυμήθηκα!!! Είναι αυτός που όταν τον παρ έβαινα ο δάσκαλος της οδηγήσεως μου τσίμπαγε το μπούτι με μια καρφίτσα. Μαύρισε το μπούτι μου της γυναίκας από το τσίμπα-τσίμπα. Όταν με το "στανιό" πήρα το δίπλωμα, χρησιμοποιούσα το μπούτι μου να σουρώνω τα μακαρόνια.

Τρυπητό μου το είχε κάνει ο ελεεινός.

Χάος η Αθήνα χθες  και μες στο χάος, και η απεργία των λεωφορείων.

Εκεί να δεις γλέντι. Είχαν βγει όλα τα αµάξια στη γύρα και κάναμε σλάλοµ µέσα στα σκουπίδια.

Πουθενά δεν κωλώνανε οι αντραλιασµένοι οδηγοί.

Ούτε στοπ ούτε ΚΟΚ ούτε φανάρια ούτε προτεραιότητες. Όλα τα τρελά στην πίστα.

Ήρθε κι έγινε η πρωτεύουσα σαν τα συγκρουόµενα του λούνα παρκ. Να φανταστείς, έφαγα δέκα µούντζες από σπόντα κι έχωσα είκοσι, διότι μια ξανθιά δεν κωλώνει ποτέ.

Ειδικά όταν η ρίζα της θυμίζει την εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας... σηκώνει και το μεσαίο της δάχτυλο και σου εύχεται αυτό που έχεις ξεχάσει, λόγω ξεπατώματος να βγάλεις τα προς το ζην με τρεις κι εξήντα.

Άντε βρε για να δεις τι μεγαλόψυχη είμαι γιορτιάρες μέρες.

Τουλάχιστον, όμως τώρα µε τις αφραγκίες, βρίσκεις ταξί.Κι εγώ η ηλίθια πήρα το ΙΧ.

Πάνε οι παλιές εποχές µε διπλο-τριπλο-τετραπλο-κούρσες. Πάνε τα ωραία χρόνια που ο ταξιτζής σε είχε σούζα στο ένα πόδι:

–Πριν σε πάω Καισαριανή, δεν σε πειράζει να αφήσουµε τον κύριο στην Καρδίτσα!

–Αλίµονο, πάντα ήθελα να δω τη Λίµνη Πλαστήρα!

Τώρα µε την αναδουλειά, σου κάνουν και προσφορές οι ταξιτζήδες: Στα δυο Πατήσια, ένα Κουκάκι δώρο!

Γι αυτό κι εγώ όταν ξαναπάρω αυτοκίνητο με απεργία, θα περνάω από το παρεκκλήσι να κάνω κανένα τάμα στη Μεγαλόχαρη για να γυρίσω το βράδυ ζωντανή κι αρτιμελής.

Κι όταν γυρίζω και βάζω το κλειδί στην πόρτα, θα πέφτω στα γόνατα και θα φιλάω ευλαβικά τα άγια χώματα της μοκέτας μου.

Διότι τα συγκρουόμενα στο Λούνα Παρκ, όταν τα βιώνεις στην καθημερινότητά σου, δεν έχουν καθόλου χαβαλέ.

Κι έρχεται τώρα η ανόητη ξανθιά και ερωτά: Αυτός ο περίφημος ΚΟΚ τι ρόλο παίζει; Τι ντέφι βαράει;

Για ντεκόρ; Για τραπεζάκι στη γωνία που λες" του λείπει ένα αμπαζουράκι, έτσι για τσαχπινιά";

Μάλλον το τελευταίο, γιατί έτσι με βολεύει!!!