Μια φορά και ένα καιρό…

ήταν ένας βασιλιάς που προσέφερε ένα βραβείο για τον καλλιτέχνη που θα ζωγραφίσει την καλύτερη εικόνα της ειρήνης. Πολλοί καλλιτέχνες προσπάθησαν. Ο βασιλιάς εξέτασε όλες τις εικόνες. Αλλά μόνο δύο του άρεσαν πολύ και από αυτές θα διάλεγε την καλύτερη.

Η μια εικόνα απεικόνιζε μια ήρεμη λίμνη. Η λίμνη ήταν ένας τέλειος καθρέφτης που αντικατόπτριζε  ειρηνικά πανύψηλα βουνά όλα
γύρω αυτήν. Ο καταγάλανος ουρανός είχε αρκετά χνουδωτά άσπρα σύννεφα.
Όλοι όσοι είδαν αυτή την εικόνα σκέφτηκαν ότι ήταν μια τέλεια εικόνα της ειρήνης.

Η άλλη εικόνα είχε βουνά που ήταν τραχιά, άγρια και γυμνά. Ο ουρανός ήταν αγριεμένος και έβρεχε και άστραφτε. Στην μια πλευρά του βουνού έπεφτε με δύναμη και άγρια ένας καταρράκτης. Αυτό το τοπίο δεν φάνηκε καθόλου να περιγράφει την ειρήνη.

Αλλά όταν ο βασιλιάς κοίταξε προσεκτικά, είδε πίσω από τον καταρράκτη ένα μικρό θάμνο που είχε φυτρώσει σε μια ρωγμή στον βράχο. Στο θάμνο ένα πουλί είχε χτίσει τη φωλιά του. Εκεί, ανάμεσα στα ατίθασα  νερά, καθόταν το πουλί σ τη φωλιά του κλωσώντας τα αυγά του - σε τέλεια ειρήνη.

Ποια εικόνα κέρδισε το βραβείο; Ο βασιλιάς επέλεξε τη δεύτερη εικόνα. Ξέρετε γιατί;

«Γιατί», εξήγησε ο βασιλιάς, «η ειρήνη δεν έχει νόημα σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει θόρυβος, προβλήματα ή σκληρή δουλειά. Η ειρήνη έχει αξία όταν το περιβάλλον είναι εχθρικό βίαιο και αποκρουστικό αλλά εξακολουθεί να διατηρεί την ηρεμία στην καρδιά μας. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της ειρήνης.