σήμερα κάτι με άγγιξε. Αναρωτήθηκα αν τους φροντίζω και τους αγαπώ όπως έκαναν και κάνουν πάντα από την ημέρα που με έφεραν στον κόσμο.
Κάποτε θα μεγαλώσω και εγώ, θα φτάσω στα χρόνια τους.
Εκείνοι έχουν εμένα στην ζωή τους.
Εγώ, στην ηλικία τους πως θα είμαι;
Θα είμαστε μαζί με τον σύντροφό μου;
Θα μπορώ να τα βγάλω πέρα με τις καθημερινές μου ανάγκες;
Τους παρατηρώ και τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να είναι οι οικογένειες μαζί.
Οι μοντέρνοι καιροί επιτάσσουν την αποξένωση μέσα στην ταχύτητα των νέων που είναι απαγορευτική για τους γονείς τους. Είναι ευλογία για ‘μένα που τα έφερε έτσι η ζωή που γύρισα κοντά τους. Τώρα που μπορούν ακόμη να με διδάξουν με την στωικότητα που βλέπουν τα γεγονότα, με την ψυχραιμία που αντιμετωπίζουν τα νέα, με την νηφαλιότητα που κρίνουν τα πράγματα.
Με το χαμόγελο, τον καλό λόγο, την σκληρή κριτική και την ειλικρινή γλώσσα που μπορεί να περιέχει όλες τις έννοιες από «αγάπη» μέχρι και «συγνώμη»
Τους ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό!!
Διάβασα τώρα το κείμενό σου και με συγκίνησες πολύ. Δεν υπάρχει καλύτερο δέσιμο από της οικογένειας. Το ζώ και το απολαμβάνω τον τελευταίο καιρό σε όλο του το μεγαλείο. Η ασφάλεια που σου δίνει δεν μπορεί κανένας άλλος να σου την δώσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εννοώ κι εσένα φιλενάδα. Το ξέρεις ότι έχουμε η μία την άλλη μεγαλώνοντας. Θα πάμε κάτι εκδρομές με τα ΚΑΠΙΑ που θα μας μείνουν αξέχαστες. Θα παίρνουμε και την οικόσιτη αρκούδα αν είναι καλό παιδί.
@ Theodosia
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ σχόλιο!! Δεν πιστεύω στα μάτια μου...
Αχ φιλενάδα, ο λόγος που ήμουν λίγο παραπάνω φορτισμένη ήταν και η απουσία σου.
Ναι η οικογένεια είναι σημαντικός θεσμός, παρόλο που τείνει να ξεθωριάσει...
Να είσαι πάντα καλά, σε χρειάζομαι!