To be με email or not to be... τρομάρα στα μπατζάκια τους

Κάπου, κάποιος, κάποτε είπε την σοφή φράση «to be or not to be.»

Και μην με ρωτήσετε ποιος το είπε, γιατί σε μια ξανθιά δεν κάνουν ποτέ άπρεπες ερωτήσεις, που
έχουν να κάνουν με την μόρφωσή της ή την παραμόρφωσή της.
«Μην διαβάζεις παιδί μου πολύ, θα παραμορφωθείς» έλεγε η γιαγιά μου η συχωρεμένη.
Κι εγώ σαν καλό παιδί ακολούθησα την συμβουλή της, φοβούμενη μην παραμορφωθεί το τούτο μου, το έτσι μου, το αλλιώς μου, δηλαδή ο πλατινέ εγκέφαλός μου.

Γιατί κάνω αυτή την εισαγωγή; Γιατί κάθε φορά που λείπω (και τώρα τελευταία αυτό γίνεται σκοινί κορδόνι, κάθε ΠΣΚ), με πιάνει ένα άγχος, ένα πράγμα, σαν να πρόκειται να κάνω κολονοσκόπηση.

Μου ανεβαἰνει ένας κόμπος στον λαιμό, με πιάνει μια ταχυκαρδία και γενικά ένα τρέμουλο τι θα δουν πάλι τα μάτια μου, όταν ανοίξω το email μου γυρίζοντας.

Κι αφού το καθαρίζω πριν φύγω και το αφήνω λευκό κι αθώο σαν περιστερά, μόλις γυρίζω και το ανοίγω, είναι σαν να μου το έχουν πηδήξει και να το έχουν μαγαρίσει αι γενεαί πάσαι.

Και παθαίνω δέκα εγκεφαλικά στην σειρά.

Μails. Πολλά Μails... Αστεία, γελοία, ανιαρά, ηλίθια, εκνευριστικά, τρομοκρατικά, σπαστικά. Δεν γλιτώνεις από τα νύχια τους.

Όσες φορές κι αν κάνεις «αποκλεισμό αποστολέα» αυτά πάντα σε ξετρυπώνουν.

Συγγνώμη, πάνε καθόλου καλά;
Είμαι που είμαι κούκου αφ΄ εαυτού μου, αυτοί θα με αποτρελάνουν; Τι είναι αυτό το σίχαμα, κάθε που ανοίγω τον υπολογιστή για να πάρω την αλληλογραφία μου; Τι σαβουροmails εισπράττω από τις πέντε ηπείρους;
Πού με είδαν, πού με ξέρουν, πού με μελετάν (Μενούση μου) όλοι αυτοί οι τύποι; Τι θα γίνει μ΄ αυτό το βιολί; Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω!

Εμένα με έχουν βάλει στο μάτι τώρα τελευταία κάτι γκόμενες που έχουν δει το προφίλ μου, τάχα μου και δήθεν και τους ενδιαφέρει να γνωριστούμε καλύτερα, ακόμη και μέσα από μια σχέση.
Ήμαρτον Θεέ μου. Σώσον Κύριε την δούλη σου κι ευλόγησον την ΥΠΟΜΟΝΗ  και την αντοχή της.

Επίσης είμαι πολύ περήφανη, διότι έχω μεγάλο σουξέ στη Αμερική. Από ΄κεί παίρνω άπειρα mails με το εξής συγκινητικό περιεχόμενο (το λέω και βουρκώνω):
«Το όνομά μου είναι Δέσποινα και συνάντησα το email σας id σε έναν τόπο κατά την περιήγηση μου, ψάχνοντας για μια αληθινή αγάπη, και δεν έχω πολλές επιλογές. Θέλω να γνωρίζετε ότι ενδιαφέρομαι για μια σχέση μαζί σας,
Αν δεν σας πειράζει θα ήθελα να θεσπίσω μια καλή σχέση μαζί σας σε μια αληθινή αγάπη. Μπορείτε να στείλετε ένα email σε μένα, ώστε να μπορώ να στείλω περισσότερα στοιχεία για να τον εαυτό μου με τη φωτογραφία μου.

Πιστεύω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε από εδώ. Αλλά να έχετε κατά νου ότι η αγάπη δεν έχει κανένα εμπόδιο χρώματος, μορφώσεως, κοινωνικο-οικονομικό φραγμό, ούτε θρησκευτικό, γλωσσικό, εθνικότητας ή την απόσταση σαν εμπόδιο, το μόνο σημαντικό πράγμα είναι η κατανόηση, η φροντίδα και η αγάπη.
Περιμένω για τη θετική σας ανταπόκριση,

Ειλικρινά δική σας Rosemary.»
Κι άλλα εξίσου συγκινητικά που δεν μου επιτρέπει ο χώρος να τα παραθέσω.

Γιατί; Με ήξεραν κι από χτες; Κάναμε μαζί φαντάροι; Πότε μια Έλληνίδα μάνα έγινε λέσβω καραμπινάτη; Με διάλεξαν γιατί εκτίμησαν την ευθύτητα του χαρακτήρα μου;
Εκτός κι αν μπερδεύτηκαν και με πέρασαν για άντρα. Ότι είμαι αντρούτσος στην συμπεριφορά μου το είχα από παιδιόθεν.
Αλλά ότι αυτό θα φαινόταν και στο @χωρο δεν το εξανεμίστηκα. Αρχίζω και ψάχνω για το μέγεθος του πέους μου.
Το οποίο- ντρέπομαι που το λέω, προφανώς δεν πληροί τις απαραίτητες προδιαγραφές. Γι΄ αυτό και αφήνω τη «γυναίκα» μου ανικανοποίητη. (Δεν ξέρω αν με κερατώνει κιόλας, το παλιοτσόκαρο).
Οπότε, καλά θα κάνω να πάρω άμεσα Viagra για να μη γίνω ένα σούργελο στην κοινωνία! Να μη με πιάσουν στο στόμα τους όλα τα συνοικιακά κομμωτήρια Αθηνών, περιχώρων και υπολοίπου Αττικής.
Α, ρε Κούλα, τι κάνω για πάρτη σου!

Πολλά τα σαβουρο-mails.
Πολιτικοί που δεν γνωρίζω μου στέλνουν κατεβατά που δεν διαβάζω.
Bloggers που επίσης δεν γνωρίζω, τις αναρτήσεις τους φοβούμενοι μην τυχόν και μου ξεφύγει καμία  και που επίσης ΔΕΝ διαβάζω.  Και καλά να είναι μία. Λες ας πάει και το παλιάμπελο κι ας την διαβάσω.
Εδώ μιλάμε για 10 αναρτήσεις στην σειρά, την ίδια μέρα, στο ίδιο μπλοκ. Πότε προλαβαίνουν κι εγώ δεν προλαβαίνω ούτε για μία απορώ κι εξίσταμαι.
Όπα παιδιά και λίγο κράτει δεν βλάπτει. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ ΕΝΑ ΟΡΙΟ ΣΕ ΟΛΑ.
Που λέγεται υπομονή κι εγώ έχω αρχίσει να το ξεπερνάω.

Μails. Πολλά Μails... Αστεία, γελοία, ανιαρά, ηλίθια, εκνευριστικά, τρομοκρατικά, σπαστικά. Δεν γλιτώνεις από τα νύχια τους. Όσες φορές κι αν κάνεις «αποκλεισμό αποστολέα» αυτά πάντα σε ξετρυπώνουν. Πάντα ξαναχτυπάνε.

Πολλαπλασιάζονται σαν τις αμοιβάδες.

Υπάρχουν. Ζουν ανάμεσά μας!

Αγριεύτηκα τώρα! Ευτυχία, πιάσε λίγο το τίμιο ξύλο!