Άρωμα γυναίκας

Ακριβοπληρωμένο, διαχρονικό αλλά ταυτόχρονα μεθυστικό που σε τυλίγει και σε ταξιδεύει σε άλλους κόσμους... ονειρικούς.

Ένα άρωμα που το φυλάς σαν κόρη οφθαλμού, να μην εξατμιστεί και το ανανεώνεις συνέχεια, προσθέτοντας εσάνς από την ψυχή σου, από τις εμπειρίες σου, από τα λάθη και τα πάθη, χωρίς να φοβάσαι να ρισκάρεις και να εκτεθείς καταθέτοντας όλα όσα σε πνίγουν, σε πονούν, σου δίνουν χαρά.

Γιατί για μένα κατάθεση ψυχής σημαίνει, λέω τα πράγματα με τ΄όνομά τους, χωρίς φούμαρα και φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Αδειάζω, αποδέχομαι,απελευθερώνομαι κι ΕΚΤΙΘΕΜΑΙ.

Κι όταν έχεις την ΜΑΓΚΙΑ (γιατί η ζωή τελικά θέλει μαγκιά) να εκτεθείς και να ρισκάρεις, τότε μόνο κερδίζεις την εσωτερική σου γαλήνη.
Και ταυτόχρονα έχω το σθένος και το κουράγιο να το βγάζω δημόσια και να πληρώνω το τίμημα της αποδοχής και της απόρριψης.
Ένα άρωμα που το πλήρωσα πολύ ακριβά, κι εξακολουθώ να το πληρώνω.

Κι εκεί που έλεγα ότι θα μείνει σταθερή η τιμή του ήρθε κι αυτή η άνοδος του ΦΠΑ και πήγε η τιμή του στα ύψη. Κι άντε τώρα εγώ που δεν φημίζομαι για το ύψος μου, να σκαλώνω με την υψοφοβία που με διακατέχει να το φτάσω. Αλήθεια πόσες φορές έπεσα από την ριμάδα την σκάλα και τσακίστηκα, ούτε θυμάμαι.

Μέτραγα σπασίματα, θλάσεις μυών, ραγίσματα ψυχής αλλά εγώ το βιολί -βιολάκι μου. Είπα βιολί ; Αλήθεια πόσες φορές δεν γρατζούνισα  τις χορδές του αδέξια, ελπίζοντας να βγάλει κάποιον ήχο της προκοπής που θα γέμιζε την ύπαρξή μου με αισιοδοξία για την ζωή.
Και πόσες φορές δεν με αντάμειψε με τους ωραιότερους ήχους παρ όλη την αδεξιότητά μου, γεμάτους χαρά, αισιοδοξία, έρωτα.

Σαν χτες που τα παιδιά μου δεν ήταν δίμετροι ενήλικοι, αλλά δύο μωράκια που ρευόταν με αστείρευτο κέφι στην αγκαλιά μου.

Σαν χτες παντρεύτηκα και χώρισα.
Σαν χτες που έγινα γιαγιά.
Σαν χτες που εξαγόρασα τον μεγάλο εγγονό μου να λέει:
« Η γιαγιά είναι μική και κοιτσάκι».
Σαν χτες γνώρισα τους δύο ακριβούς φίλους της ζωής μου.

Το σήμερα και το αύριο μισό τσιγάρο δρόμος...
Ουπς, σόρι, το σβήνω αμέσως, κύριε Λοβέρδε.
Αλλά βλέπετε, το ρημάδι το «σαν χτες» με γόπες μετριέται και ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ.
Γόπες άρρηκτα δεμένες με χαρές, λύπες, πόνους, αγωνίες, ξενύχτια, γέλια, γλέντια, καημούς, ανία, πλήξη, πίκρα, αισιοδοξία, καλωσορίσματα κι αποχαιρετισμούς...
Κάθε γόπα και μια ιστορία.
Μια ιστορία «σαν χτες»....
Τότε που η ζωή μου δεν ήταν τόσο politically correct, όλα ασορτί, όλα σεταρισμένα, όλα τακτοποιημένα στο σεντούκι της καρδιάς.
Όλη η επικοινωνία με γραπτά μηνύματα, όλα τα ραντεβού στην ώρα τους, όλα τα αγχολυτικά στην πίστα!
«Σαν χτες»...
Τότε η ζωή ήταν ένα θεσπέσιο χύμα σ΄ ένα θεσπέσιο κύμα... γεμάτη άρωμα γυναίκας.
Τρύπιες τσέπες, μια καρδιά αγκινάρα, ένας έρωτας αγιάτρευτος (που δεν θα τον ξεχάσω ποτέ), νύχτες μαγικές ονειρεμένες, αγάπες λάγνες ξεχασμένες.

ΥΣ. Ευχαριστώ τον φίλο που μου έστειλε το μήνυμα κι έγινε η αφορμή για το σημερινό μου κείμενο και γενικά όλους τους φίλους και τις φίλες, που με τα σχόλιά τους δεν αφήνουν το Άρωμα Γυναίκας να εξατμιστεί.

«Αγαπητή Θεοδοσία, παρακολουθώ αρκετές μέρες τώρα το ιστολόγιό σου και οφείλω να σου πω ότι οι αναρτήσεις σου είναι εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Ένα διαμαντάκι του διαδικτύου με πραγματικό άρωμα γυναίκας.
Από σήμερα λοιπόν είμαι και εγώ ένας από τους αναγνώστες σου.»