Μην το πίνεις... όταν σε πίνει

Δεν μπορώ, σβήνω, χάνομαι, γυρίζουν όλα, γυρίζουν, βουρ βουρ ένα πράμα, ζιογκ ζιογκ σαν ίλιγγος ένα θέαμα, σαν ντουβρουτζάς, να αναπνεύσω δεν μπορώ, μια ανάσα, κάπου είχα πεταμένη μια ανάσα, πού είναι να την πάρω στα γρήγορα;

Τι το ήθελα το ρημάδι το ποτό χθες το βράδυ;

Είπα κι εγώ η γυναίκα τώρα που η ζωή μου έγινε politically correct, με

συναντήσεις, συνεδριάσεις και το λουρί της μάνας μου, να βγω μετά από τόση ένταση να πιω ένα ποτό.

Εγώ δεν ήπια απλώς. Κατάπια τους καταρράχτες της ursous σαν να έπασχα από χρόνια ανυδρία. Έξη στην σειρά κι απανωτές μην τυχόν τελειώσει το απόθεμα του μαγαζιού από άλλους πελάτες και μείνω αμανάτι με το άδειο μπουκάλι... μπουκάλα.

Να 'χω και το αμόρε μου απέναντι «Ποιος είν` αυτός ο αψηλός ποιός είν` αυτός ο τύπος. Φίλος σου είναι ή γνωστός ή το παιδί σου μήπως» και να αλληλοτρωγόμαστε με τα μάτια μας, ωσάν σουβλάκια με γύρο κι απ` όλα... και να καμαρώνω σαν γύφτικο σκερπάνι.

Κι επειδή δεν μπορούσα να πιω εκείνον μπροστά στον κόσμο, «Σε βλέπω στο ποτήρι μου και πίνοντας σε πίνω» που λέει και το άσμα, έπινα την ursus σαν νεράκι.

Σηκώθηκα το πρωί κι έγινα κολλητή φιλενάδα με την λεκάνη της τουαλέτας μου.

Να την έχω σφιχταγκαλιάσει και να βγάζω τ` άντερά μου. Να της κάνω ερωτική εξομολόγηση εκ βαθέων. Όλα να γυρίζουν σαν την μπαλαρίνα στο λούνα παρκ.

Ακίνητη, μαλάκα.

Κάτσε εντελώς ακίνητη, πέρνα στο ντούκου, μπας και σε προσπεράσει ο ίλιγγος.

Τα στοιχειώδη να με ρωτούσες, «τι ώρα είναι, τι μέρα είναι και ποια χρονιά;», αδυνατούσα  να σου απαντήσω.

«Ποιος πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα;», ιδέαν δεν έχω.

«Πού είναι τα μανταλάκια της μπουγάδας;», θα σε γελάσω.

Κουκουρούκου μανταλάκια έγινε ο εγκέφαλος μου από το «μίνι» πιοτό που ήπια.

Το μίνι με μάρανε.

Χάθηκε ένα μεθύσι κάτω από το γόνατο; Σε μήκος Chanel;

«Μάτι» είναι απεφάνθη το αστροπελέκι η κόρη μου. Κι εγώ γιατί είχα την εντύπωση ότι ήταν φρύδι; Ότι μπορεί να ματιάζονται κοντές σε μίνι συσκευασία μπρελόκ, με τρελαμένο μάτι και στόμα που όταν τ`ανοίξει σε στέλνει στην όχθη του Αχέροντα ποταμού πρώτη φορά το ακούω.

Ζαλίζομαι πάλι.

Τι συμπτώματα έχει η νόσος των Λεγεωνάριων, ξέρει κανείς;

«ΠΙΝΕΤΕ ΠΟΛΛΑ ΥΓΡΑ».

Πίνω.

Μόνο τα παγάκια που έχω καταναλώσει μέσα στο ποτό μου, δεν θα έχουν και πενήντα λίτρα νερό;

Φουλ ο οργανισμός μου στα υγρά.

Τό ΄χω αγαπήσει το νερό, τό ΄χω πονέσει, έχω δεθεί μαζί του, ανεπανάληπτος θα είναι ο δεσμός μας.

Πατάω το play στη σιντιέρα κι οι Stavento με το πιο γλυκό μεθύσι είναι παρών...

Κλείνω τα μάτια... Φεύγω... ξεμακραίνω...

Φύσα έρωτα, φύσα αγέρι...

(Όμορφα που είναι τα πέρα μέρη του έρωτα...) όταν τ`απολαμβάνεις χωρίς την επήρεια της ursus.