Καραμπιμπερίμ... ΑΝΩ ΠΟΤΑΜΩΝ.

Τόπε επιτέλους...
Κι είχα μια αγωνία άλλο πράγμα, η γυναίκα, μέχρι να το ακούσω.

Μέχρι και την ρίζα μου άφησα άβαφτη. Περίμενα ν`ακούσω τις καινούριες ανακοινώσεις της
υπουργού περιβάλλοντος, για να την βάψω ασορτί με το χρώμα της Αθήνας.
Τόπε και ησύχασα. "Θα την κάνει άνω ποταμών" είπε το ΑΛΙΕΝ.
Παιδιά θα της κάνει; Μια κι αυτή η πόλη πάσχει από μια μικρή υπογεννητικότητα Ελληνικού γένους.
Εγώ πάντως τώρα που το άκουσα ήρθαν τα τσάκρα μου στην θέση τους.
Πολύ φενκ σούι μου θύμισε αυτή η ανακοίνωση.
Όχι ότι με κόφτει κι ιδιαίτερα δηλαδή, μια και ΜΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ δεν μιλιόμαστε!
Κυρία, κυρία, αυτή το άρχισε πρώτη!
Αυτή ξαφνικά κατέβασε µια µούρη µέχρι το πάτωµα!
Πότε άλλαξε έτσι αυτό το παιδί;
Στις ασπρόµαυρες ελληνικές ταινίες ήταν χαρά Θεού!
Με τις πλατείες της, τα µαγαζιά, τα νυχτερινά κέντρα, τα φώτα και τις µουσικές της.
Η Αλίκη στη «Σοφερίνα» διασχίζει χαλαρά τις άδειες λεωφόρους. Η Βλαχοπούλου στο σπορ διθέσιο εισπνέει καθαρό αέρα στην Πλατεία Συντάγματος τραγουδώντας.
Εκείνο το σιντριβάνι στην Οµόνοια είχε κάψει καρδιές!

Οι δε κάτοικοι – ασπρόµαυροι ή τεχνικολόρ, ανάλογα µε την ταινία – είναι µες στην τρελή χαρά.

Καµία σχέση µε τους µανιοκαταθλιπτικούς που σέρνουν τα βήµατά τους – και βλέπεις να στροφάρει επικίνδυνα το µάτι το τρελό!
Απλώνεις το χέρι και το πιάνεις σχεδόν το στερητικό σύνδρομο του συνανθρώπου σου που ξέµεινε από αγχολυτικά.
Γι αυτό κι εγώ μαύρισα το ένα μου μάτι, το τσακίρικο, μάζεψα τα μπογαλάκια μου και δρόμο γι`άλλη γη κι άλλα μέρη.
Κι όταν μου πεις να κατέβω στην Αθήνα σε πιάνω εχθρό μου, για κανένα σαρανταήμερο, σαν τα μνημόσυνα ένα πράγμα.

Τυχαία πέρασα πριν από κάτι μέρες, για μια δουλειά, αλλά δεν την είδα καθόλου! ∆εν την είδα γιατί ήταν κρυµµένη πίσω από οροσειρές σκουπιδιών.
Χτισµένη ζωντανή µες στο σκατολοΐδι. Ο µόνος ευτυχής κάτοικος ήταν ο αρουραίος της διπλανής πόρτας! Οι ξεσκισµένες σακούλες, ξέχειλες στους δρόµους, έφερναν γύρω το τετράγωνο.
Όλα τα σιχάματα χέρι χέρι: "Το σάπιο µπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι, βλίτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι".
Κι η υπουργός περιβάλλοντος χορεύει το Καραμπιμπερίμ.


Σκουπίδια παντού! Και κανένας δεν είχε τη στοιχειώδη τσίπα να µαζέψει όλο αυτό το ξερατό ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ έξω από τα νοσοκομεία!
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ! Οοοοχι, αγάπη µου! ∆εν του φτάνουν του ασθενούς τα δικά του βάσανα, έχει και το ξένο βακτήριο να κόβει βόλτες στην Εντατική!

ΑΘΗΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΕΤΡΑ...
Μια πόλη βρώµικη, εχθρική, επιθετική, µουτρωµένη, τσατισµένη, µουντή, θολή, νευρασθενική!
Μια πόλη που της κλέψαν το διαµάντι και το αντικατέστησαν µε πανηγυριώτικο γυαλάκι! Μια πόλη που θα ήθελε να φύγει τρέχοντας.
Να πάει αλλού, να γίνει µια άλλη (µια Πράγα, µια Βουδαπέστη, µια Ρώµη, βρε αδελφέ).
Στο σκοτεινό υπόγειο που την έθαψαν,τσεκάρει νευρωτικά τον κατάλογό της: Τα νεύρα της (οκέι), τα χάπια της (οκέι) κι ένα ταξί να φύγει (οκέι). Νεύρα έχει, χάπια έχει, ταξί υπάρχει… Προορισµό δεν έχει…
Έχει όμως υπουργό περιβάλλοντος το Καραμπιμπερίμ-Τίνα.
"Αθήνα διαµαντόπετρα Στης Γης το δαχτυλίδι"
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Αθήνα Ανατολή µε το στανιό Αθήνα τρελό σκουπιδαριό, Αθήνα ΑΝΩ ΠΟΤΑΜΩΝ.
ΤΙΝΑ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ.