Αχ Κούλα...

"Όποιος έχει δυό αγαπητικές έχει περίσσια χάρη". Θυμάται τα λόγια της γιαγιάς της και χαμογελάει.
"Που είσαι Μαρία να με δεις να κλάψεις και να λυπηθείς", μουρμουράει. Ανάβει τσιγάρο κι ο καπνός μπαίνει στα μάτια της.

Δακρύζει. Θα το κόψω το αναθεματισμένο σκέφτεται, για πολλοστή φορά. Ξαναδιαβάζει το
μήνυμά του.
"Μπορώ να έχω μια φωτογραφία του προσώπου σου; Τίποτ`άλλο. Δεν πρόκειται να σε ξαναενοχλήσω. Θέλω να είσαι καλά με τον νέο έρωτά σου. Μην με πάρεις τα πράγματα θα είναι χειρότερα για μένα.
Σ`ευχαριστώ πολύ που μου χάρισες στιγμές που δεν είχα ξαναζήσει. Τουλάχιστον θα έχω κάτι στην μοναξιά μου να με παρηγορεί με τις αναμνήσεις τις τόσο σύντομες αλλά και τόσο καθοριστικές για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου."

Βουρκώνει. Αισθάνεται ένα σφίξιμο στην καρδιά. Τον είχε γνωρίσει πριν μερικούς μήνες όταν ένα πρόβλημα της υγείας της, την οδήγησε μέχρι την πόρτα του νοσοκομείου που ήταν διευθυντής. Από την πρώτη στιγμή ήταν ξεκάθαρος απέναντί της. Την ήθελε. Την πολιόρκησε κι εκείνη που δεν είχε τίποτα καλύτερο εκείνο τον καιρό, υπέκυψε στον θαυμασμό του. Μέσα της όμως ένιωθε ένα κενό. Δεν ήταν ερωτευμένη. Περνούσε την ώρα της. Τι παράξενο αλήθεια για γυναίκα.

Μετά από λίγο καιρό, τελείως τυχαία γνώρισε τον Χ. Ο κοινός εργασιακός χώρος και μια κρίσιμη υπόθεση για την οποία έπρεπε να δουλέψουν μαζί τους έφερε κοντά.
Και την ημέρα της κοινής τους επιτυχίας, την σήκωσε στα χέρια του και την φίλησε στο στόμα. Ήταν μια αυθόρμητη κίνηση που έμεινε ανεξίτηλη στην μνήμη της.Αλλά και στην δική του μνήμη αυτό το φιλί άφησε την σφραγίδα του. Μετά από λίγες μέρες κι αφού κόπασε ο κάματος της δουλειάς, την πήρε τηλέφωνο και της εκμυστηρεύτηκε τον έρωτά του. Συναντήθηκαν, κι αμέσως ένιωσαν μια φωτιά να καίει ανάμεσά τους. Αλλά κανείς από τους δύο, δεν ήθελε να δώσει ταυτότητα σ`αυτό που αισθάνονταν ο ένας για τον άλλον. Αφέθηκαν στο συναίσθημα κι όπου τους έβγαζε. Οι συναντήσεις τους κρυφές, γιατί κι εκείνος κατείχε εξέχουσα θέση στην τοπική κοινωνία.

Αμέσως είπε την αλήθεια στον γιατρό. Κι εκείνος, σωστός κύριος, το αποδέχτηκε χωρίς θυμό, αλλά με την πίκρα της προδοσίας στα χείλη.
Το μήνυμά του την αποτελείωσε. Σήκωσε το τηλέφωνό της. "Μην φύγεις από την ζωή μου. Μείνε κι άσε με να το ζήσω. Με σένα είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι με δένει που μπορεί να μην είναι έρωτας, αλλά είναι κάτι εξίσου δυνατό. Δέχεσαι;"
"Ναι γιατί σε λατρεύω" της απάντησε.
Έκλεισε το τηλέφωνο, ξανάναψε τσιγάρο. Άρχισε να μουρμουράει: "Τι μου τη χάρισες την ταμπακέρα αυτή;". "Άναψε το τσιγάρο, δώσ΄ μου φωτιά". "Τι σου ΄κανα και πίνεις, τσιγάρο το τσιγάρο".
Κατευθύνθηκε στον καθρέφτη, και μουρμούρισε:
"Καρδιά είναι αυτή ή βάσανο;"
"Μια γυναίκα δύο άντρες κομπολόι δίχως χάντρες." Μόνο που οι χάντρες της καρδιάς της είχαν αρχίσει να χάνουν την γυαλάδα τους και τα χρώματά τους, όπως και τα συναισθήματά της.
Άραγε αυτό το τσιγάρο που καίει, είναι το τελευταίο;

Αχ Κούλα... η ασθένειά σου έγινε χρονία.