Όταν τα σήματα κι οι Τράπεζες μάς κάνουν πλάκα...

Πρωί στην Τράπεζα να προλάβω την ριμάδα την προθεσμία για το
σήμα του αυτοκινήτου.
Για να διανύσεις την απόσταση από την είσοδο μέχρι το μηχάνημα που βγάζει τα χαρτάκια, θα πρέπει να σταθείς σ`εκείνο το κλουβί που λέγεται είσοδος.
Να κοιτάζεις την κάμερα κανένα λεπτό, να τσεκάρει τι χρώμα ματιών έχεις.
Αν φοράς φακούς επαφής ή αν είσαι συνεργάτης του Παλαιοκώστα.
Κι αφού τσεκάρει ότι το βλέμμα σου κρύβει όλη την ηλιθιότητα του ξανθού σου εγκεφάλου, άρα, ούτως  ώστε είσαι ακίνδυνη, σου κάνει την τιμή να σου ανοίξει την πόρτα της "τοκογλυφίας" -κοινώς τράπεζας.
Στο διάστημα αυτό της αναμονής ακούς την αντιπαθητική φωνή της μ@λ@κως να επαναλαμβάνει: -Παρακαλώ σταθείτε στο κέντρο του θαλάμου και κοιτάζεται την κάμερα.
"Την κάμερα κοιτάζω μαρή, αλλήθωρη είσαι και δεν το βλέπεις το τσακίρικο βλέμμα μου;"

ΠΡΙΝ ΑΠΟ κάθε συναλλαγή με την Τράπεζα, έναν κόμπο τον έχω. Μη σου πω, δύο. Μη σου πω, τα πρόθυρα του εμφράγματος, με το αγχολυτικό και το υπογλώσσιο στο τσεπάκι.
Αυτό το χαρμόσυνο κλίμα ανέκαθεν το βίωνα. Πες με τρελή (γιατί είμαι), πες με παράλογη (γιατί επίσης είμαι) αλλά πριν από την όποια συναλλαγή ξάπλωνα αποβραδίς και τη μισή νύχτα κοίταζα το ταβάνι (να το βάψω μπεζ; εκρού; πλατινέ;) και την άλλη μισή έβριζα προκαταβολικά την τράπεζα όπου ΘΑ πήγαινα και τον υπάλληλο που ΘΑ με εξυπηρετούσε!
Και ξεκινάμε χαρμόσυνα από τις ουρές.
Αρχίζουν από το γκισέ και μπλοκάρουν το μισό Λεκανοπέδιο. Μέσα στο υποκατάστημα, υπάρχει συνήθως ένα μηχάνημα που σου βγάζει τα χαρτάκια με τον αριθμό προτεραιότητας.
Για να διανύσεις την απόσταση από την είσοδο μέχρι αυτό το θαύμα της τεχνολογίας, θα τσαλαπατήσεις γριές, συνταξιούχους, μειονότητες, εγκύους, υποτασικούς, υπερτασικούς, καρδιακούς, νέους, γέρους, άμαχους, γυναικόπαιδα.
Αν δεν τσαλαπατήσεις, θα τσαλαπατηθείς. Ο θάνατός σου, ζωή μου.
Δεν πα΄ να το παίζεις ευαισθητοποιημένος πολίτης. Δεν πα΄ να δίνεις τη συνδρομή σου στους Γιατρούς του Κόσμου, στη Διεθνή Αμνηστία και στο Χαμόγελο του Παιδιού;
Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια, μάγκες. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Κάποτε το παίρνεις το ρημαδόχαρτο. Το οποίο γράφει τον αριθμό του πιο φριχτού σου εφιάλτη. Χρόνος αναμονής; Δύο χρόνια, τρία, πέντε... Τα κοκαλάκια σου εδώ θα τα αφήσεις. Ο Θεός να σε έχει γερό!

Έχουν δει εμένα τα ματάκια μου τα τέρατα και τα σημεία.
Τύποι που παίρνουν το χαρτάκι, φεύγουν, ψωνίζουν στο σούπερ μάρκετ, πάνε τη μάνα τους στον οφθαλμίατρο, παίρνουν το παιδί από το σχολείο, το στέλνουν φαντάρο, το παντρεύουν, νταχντιρντίζουν εγγονάκια στα γόνατά τους και ύστερα από όλα αυτά, γεμάτοι εμπειρίες, γεμάτοι γνώσεις που λέει κι ο Καβάφης (κάτι θα ΄ξερε κι αυτός ο καψερός), επιστρέφουν στο υποκατάστημα και ακόμα η σειρά τους δεν έχει έρθει.
Αυτός είναι ο Τρόμος νούμερο ένα, πότε θα έρθει η σειρά σου.

Ο Τρόμος νούμερο δύο είναι τι θα συμβεί όταν έρθει η σειρά σου.
Θα είναι όλα τα ταμεία ανοιχτά; Ή θα βλέπεις έξι κλειστά και ένα εξοντωμένο;
Και άντε, έφτασες στο εξοντωμένο. Ο υπάλληλος θα θέλει να σε εξυπηρετήσει; Διότι και αυτό εναπόκειται στη διακριτική του ευχέρεια. Μπορεί να βαριέται ο άνθρωπος, βρε αδελφέ.
Να έχει πιο σημαντικά πράγματα να κάνει. Να μιλήσει στο κινητό. Να κανονίσει Σαββατοκύριακο στο Ναύπλιο. Να ξύσει την παρωνυχίδα του (ξέρεις τι άτιμο πράγμα είναι η παρωνυχίδα; ).
Να μασήσει την τσίχλα του. Να έχει περίοδο. Να της κόπηκε η περίοδος... να βγαίνει έξω κάθε τρείς και λίγο να κάνει κανένα φουμαντσού να ξεζαλιστεί.

ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ; Το πιο φρικαλέο, το πιο νουάρ, το "να μη λάχει ούτε στον χειρότερο εχθρό σου";
Να φτάσει η σειρά σου μετά από αναμονή μιάμισης ώρας, να κοντεύεις να κατουρηθείς επάνω σου και την ώρα που φτάνεις στο ταμείο, να σου λέει με απαξιωτικό βλέμμα "δυστυχώς κλείσαμε. Είναι 2.30 η ώρα σχολάσαμε"
Τον κοιτάς με βλέμμα τρελής τον βολεμένο υπάλληλο, έτοιμη να τον εκτελέσεις.
Κι ο διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας να το παίζει τουρίστας περαστικός, μ`ένα βλέμμα χαλάρωσης μετά από εκσπερμάτωση ζορισμένης μ@λ@κί@ς.
Γιατί είπαμε καλό το sex γιατί κάνεις και γνωριμίες.
Αλλά ο αυνανισμός καλύτερος γιατί βλέπεις και τον κόπο σου.