Xριστούγεννα αλά courmet.

Αυτό ήτανε λοιπόν. Χριστούγεννα, πρωτούγεννα,  πρώτη γιορτή του χρόνου.

Πέρασαν κι αυτά παίρνοντας μαζί τους όλο το ντόρο, το άγχος τι θα φάμε τι θα πιούμε και τι θ`αρπάξει ο κ...ος μας.

Φάγαμε και ήπιαμε αλλά ο κ...oς δεν άρπαξε τίποτα, μια και δεν μας είχε μείνει βρακί να βάλουμε από τα έξοδα των ημερών.

Συγκεντρωθήκαμε συν γυναιξί, τέκνοις κι εγγονιών, συμπέθερων, του συμπέθερου ο σκύλος συμπέθερος ήταν κι εκείνος, ένας τέτοιος συρφετός γύρω από το γιορτινό τραπέζι με την γαλοπούλα.

- Εγώ δεν την τρώω την γαλοπούλα... ανάβω την πρώτη σπίθα εγώ.

- Ούτε εγώ συμπληρώνει η κόρη μου.

- Αγάπη κι εγώ θα φάω λίγο αρνί... συμπληρώνει διστακτικά ο γιος μου, φοβούμενος μην του έρθει στο κεφάλι όλη η πιατέλα με την γαλοπούλα.

- Εσύ φταις που έμαθες τα παιδιά σου να μην τρώνε ότι δεν τρως εσύ... με κεραυνοβολεί η νύφη μου, έτοιμη να σωριαστεί κάτω από την κούραση που είχε τραβήξει, για να ετοιμάσει το γιορτινό τραπέζι.

- Και τι ήθελες να κάνω. Να μαγειρεύω αηδίες που δεν τρώω, για να γίνουν τα παιδιά μου παμφάγα;

Με κεραυνοβολεί με το βλέμμα της, έτοιμη να μου χώσει την πηρούνα στα μάτια, για να μου τα πετάξει έξω, κι οι σκέψεις της ζωγραφίζονται στα μάτια της. "Δεν  θα γεράσεις να πέσεις στα χέρια μου; Τότε να δεις γαλοπούλα που θα φας. Μέχρι κατάπλασμα θα σου την κάνω για τ`αρθριτικά σου".

- Εγώ φταίω που σας έκανα courmet γεύσεις... μου απαντάει.

- Που τις έμαθες μαρή βλάχα τις courmet γεύσεις; Πετάχτηκε η συνέχεια του DNA μου, η κόρη μου. Στο Θεριακίσι... το κολοχώρι σου που δεν το έχει ο χάρτης;

- Ναι μαρή εκεί τις έμαθα. Σαν και σας που είσαστε Αθηναίοι και δεν ξέρετε που πάνε τα τέσσερα;

- Σιγά μαρή κόψε κάτι. Εσένα περιμέναμε. Δεν φτάνει που σε πήραμε και σε κάναμε άνθρωπο παλιοτυρόγαλο... συνεχίζει απτόητο το DNA μου που όταν ανοίξει το στόμα της ξεχνάει να το κλείσει.

Κι είχα μια απορία γιατί αυτό το παιδί δεν θέλει κανένας να το παντρευτεί. Τώρα το εμπέδωσα.

Δεν φταίει αυτό, τα ρημάδια τα γονίδια φταίνε.

Κι η ανταλλαγή φιλοφρονήσεων συνεχίζεται μέχρι να πει την τελευταία λέξη η πιο καπάτσα γλωσσοκοπάνα, από τις δύο.

Πάντως δεν έχω παράπονο. Η νύφη λένε άμα γεννηθεί της πεθεράς θα μοιάσει.

ΝΑΙ δεν μπορώ να πω ωραία ήταν. Άκρως οικογενειακά. Βγάλαμε τ`απωθημένα μας, βριστήκαμε αλά courmet αλλά μια φορά την γαλοπούλα δεν την ακουμπήσαμε.

Ξεσπάσαμε την πείνα μας στο αρνί και στο τζατζίκι, σε σημείο που όταν οδηγούσα να γυρίσω στο σπίτι μου, πρέπει η μπόχα από το σκόρδο να έβγαινε έξω από τα παράθυρα του αυτοκινήτου,  κι  όλα τα αυτοκίνητα  παραμέριζαν  να περάσω, κι έφτασα στο σπίτι μου σε χρόνο ρεκόρ.

ΝΑΙ, ΟΧΙ καλά ήτανε... Μόνο να μπορούσα να επιμηκύνω τον χρόνο...

Από μικρή που πήγαινα σχολείο μέχρι τώρα που έγινα γιαγιά, δεν μπορώ να ξεκολλήσω απ΄ το ίδιο τριπάκι: ότι οι γιορτές, όταν είναι μπροστά μας, θα κρατήσουνε κάτι μήνες, κι όταν είναι πίσω μας, κάτι δευτερόλεπτα...

Στις 5 το απόγευμα είναι παραμονή Χριστουγέννων, στις 5.15 του Αϊ-Γιαννιού... Πώς περνάνε έτσι γρήγορα οι άτιμες;

Σαν φευγαλέο θρόισμα σε διάφανη κουρτίνα...

ΝΑΙ, ΟΧΙ, καλά ήτανε... Αυτή την ηλίθια προσμονή να μπορούσα να τιθασεύσω...

Αυτή την αίσθηση/ψευδαίσθηση ότι ο καινούργιος χρόνος θα αλλάξει τα πάντα στη ζωή μου...

Θα ΄ρθει ο νέος "με τα δώρα, με τραγούδια, με χαρά"... Θα βουλώσει όλες τις τρύπες, θα κλείσει όλες τις πληγές, θα επουλώσει όλα τα τραύματα!

Η νέα χρονιά θα είναι περίπατος σε λιβάδι με μαργαρίτες, πικ-νικ στο χορτάρι, μια βόλτα στην εξοχή, μια ατέλειωτη λιακάδα... και χωρίς τζατζίκι.