Τρία κλίκ αριστερά.

-Τι κάνεις;

- Βαριέμαι φιλενάδα. ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ μ΄ έχει πιάσει μια απάθεια.

Ο κόσμος γύρω μου καίγεται, εγώ χαζεύω τα ταβάνια. Επίσης τα πατώματα. Επίσης τα νύχια μου..

Τα έβαψα κόκκινα για νάμαι ασορτί με τις ημέρες των Χριστουγέννων.

Περιμένω να σκάσει το κριθαράκι στο φούρνο, γιατί δεν σου είπα, έκανα γιουβέτσι σήμερα. Το παίζω μια χαρούμενη τρελαμένη νοικοκυρά.

Κι αντί να σκάσει το κριθαράκι σκάω εγώ. Στο τέλος θα γίνω γιουβέτσι κατσικίσιο.

- Υπάρχει κι απ`αυτό;

-Ναι αμέ. Αποτελείται από Αιγόκερω με ωροσκόπο Τοξότη. Που ο μεν Τοξότης είναι τζουμ τριαλαλο και κάνει μία σάλτσα
μούρλια, αλλά έχει αυτό το άθλιο τομάρι τον Αιγόκερω να του χαλάει το δέσιμο της σάλτσας, προσγειώνοντας τον στην γη και να τον τρελαίνει.

- Θα με τρελάνεις εσύ... Για συνέχισε Μήτσομ... φτιάξε μου την μέρα.

- Επίσης ό,τι ηλίθιο, άχρηστο, γελοίο, άνευ ουσίας και σημασίας κάτσει στον δρόμο μου.

Παίζω με το πορτάκι του κινητού μου. Άνοιξε κλείσε να δω αν έχει σήμα. Τώρα θα χτυπήσει, ύστερα θα χτυπήσει. Δεν χτυπάει κι εκνευρίζομαι. Το παίρνω και γυρίζω στο σπίτι κάνοντας την κεραία. Τι είναι μια ξανθιά τι είναι το ζουμί της.

Χτυπάει, ακούω την φωνή του, κι ηρεμώ για λίγο. Σε μία ώρα πάλι τα ίδια. Κατάντησα να κοιμάμαι μ`ένα κινητό αγκαλιά. Μην χτυπήσει και δεν το ακούσω.

- Εγώ τώρα γιατί το φχαριστιέμαι αυτό μαρή κασίδα; Να σε βλέπω τρελαμένη εσένα την άνετη με τα μεγάλα λόγια;

- Φίλη είσαι εσύ ή βάσανο; Γιατί μου πετάς την ξεφτίλα μου στα μούτρα;

- Για τις μεγάλες κουβέντες που έλεγες και τόπαιζες ντίβα παλιοσκουλίκι. Και μ`έκανες να αισθάνομαι εξωγήινη που αγαπώ τον σύντροφό μου. Μωρή κοντούλα Λεμονιά μου φαίνεται βρήκες τον δάσκαλό σου.

- Είναι κι αυτά τα συμβούλια που με τρελαίνουν. Συνεδρίαση στην συνεδρίαση. Κάνουμε αίτηση με αριθμό πρωτοκόλλου για να έχουμε δυο στιγμές δικές μας.

- Ποιος κάνει την αίτηση;

- Κι οι δυο. Και την πρωτοκολλούμε βάσει της  ατζέντας των ημερήσιων συμβουλίων. Βαρέθηκα την πολιτική, τα πολιτικομαγειρέματα, τις καρέκλες, και τους τίτλους.

- Τι άλλο κάνεις;

- Παίζω με τα κλίκ του ποντικιού μου. Κατεβάζω εικονίτσες, μουσικούλες και βιντεάκια, κατά προτίμησιν, παντελώς άχρηστα.

Κλικ. Κάνω antivirus κάθε τρεις και λίγο στον κομπιούτορα, αναβαθμίζω τα αναβαθμισμένα, μου κολλάνε μες στην αγρύπνια μου, μες στα μαύρα κι άραχλα μεσάνυχτα κάτι τρελές εμμονές: Να γράψω στο μπλόκ μου ή να μην γράψω; Να ζήσω ή να πεθάνω σ`ένα κλίκ επάνω;

(Α, δεν σου ΄πα: Ο κόσμος γύρω εξακολουθεί να καίγεται)...

Κλείνω τον κομπιούτορα, και χαζεύω το ταβάνι. Αγκαλιά πάλι το κινητό, ξανά το πορτάκι άνοιξε κλείσε... "Παράτα με κυρά μου με ξεμέσιασες να με ανοιγοκλείνεις". Μια φωνούλα από το πουθενά επαναφέρει τον ξανθό εγκέφαλο στην θέση του.

Ωχ μιλάει το κινητό μου. Πώς το κατάφερα αυτό μια ξανθιά με πλατινέ εγκέφαλο; Πρέπει να προταθώ άμεσα για το Νόμπελ "KOYKOYΡOYKOY ΜΑΝΤΑΛΑΚΙΑ"

Σωπαίνω... Και με πιάνει η νύχτα απ΄ τον λαιμό.

Να χαζεύω ταβάνια, πατώματα και νύχια.

Να μετράω τη σιωπή με τα κλικ του υπολογιστή μου και του τηλεφώνου μου. Κλικ.

Να αγωνίζομαι να ΜΗ σκέφτομαι. Κλικ.

Να ΜΗ δρω, να ΜΗΝ αντιδρώ. Κλικ.

Κι αύριο, μέρα είναι- λέμε τώρα!!!

Άσε να σκάσει μύτη η ηλιαχτίδα από τη γρίλια και βλέπουμε...

Κλικ, κλικ, κλικ...

Τελικά, η ζωή είναι "τρία κλικ αριστερά", Ευτυχία;