Την κλήση ποιός προωθεί...

Υπάρχουν στιγμές στην ζωή που νιώθεις τους ώμους σου να βαραίνουν, ακόμη κι από την ίδια σου την ύπαρξη.

Που η ζωή, σου φαίνεται ξαφνικά σαν αβάσταχτο φορτίο. Λίγο- λίγο το μυαλό σου νιώθεις ότι αρχίζει να σαλεύει.
Θέλεις να τελειώνεις μ`αυτή την φάρσα.

Και τα σίδερα λένε... λυγίζουν.

Κι εκείνη η "δυνατή" εκείνη την νύχτα λύγισε.

"Εσύ παιδί μου δεν είσαι γυναίκα. Θα σ`αρπάξει ο κρομάνιον (άντρας) από τα μαλλιά να σε βάλει στην σπηλιά να σε προστατεύσει, κι εσύ θα το σκάσεις ν`αγοράσεις τανκς να προστατεύεις την σπηλιά και τον κρομάνιον."

Της το έλεγε ο καλός της φίλος και γέλαγε με το αστείο του.

Έφερνε συνέχεια στα μάτια της όλα της τα αγαπημένα πρόσωπα, προσπαθώντας να πιαστεί από κάπου.

Δυο μορφές υπερίσχυαν στο σαλεμένο της μυαλό. Η φίλη της κι ο αγαπημένος της.

Η φίλη της αν ήξερε ότι καταρρέει θα ήταν δίπλα της...

Η σκέψη είναι ή η καρδιά που επικοινωνεί σε τέτοιες στιγμές; Χτυπάει το τηλέφωνο... κι η φίλη, "το φιλισκούνι" της όπως της αρέσει να την αποκαλεί, είναι εκεί και την στηρίζει με όλη την αυθεντική αγάπη που αισθάνεται για κείνη.

Ο μεγάλος απών εκείνος... και είχε τόσο ανάγκη και την δική του παρουσία.

Ο "αετός" της όπως της άρεσε να τον αποκαλεί.

Που την έκλεινε στην αγκαλιά του, και μονομιάς όλες οι φοβίες κι οι ανασφάλειες της εξανεμίζονταν.

Τα μάτια της κολλημένα στους δείχτες του ρολογιού που εκείνη την νύχτα είχαν γίνει το κέντρο του σύμπαντος.

Όλη της η ζωή κρεμάστηκε από τα λεπτά, και τα δευτερόλεπτα.

Οι δικαιολογίες αμέτρητες που δίνει στον εαυτό της για να δικαιολογήσει την απουσία του.

"Φαίνεται ότι το συμβούλιο αργεί να τελειώσει. Και σίγουρα θα τον έχουν πρήξει. Πόσα μέτωπα ν`αντιμετωπίσει και πόσες λύσεις καλείται να δώσει που ίσως να μην εφικτές.

Ψιθυρίζει την μία δικαιολογία μετά την άλλη, δίνοντας αναβολή στην απόφαση που λίγο-λίγο κατασταλάζει στο μυαλό και στην καρδιά της.

Κατευθύνεται στο γραφείο της, παίρνει μια λευκή κόλα κι εκεί αποτυπώνει όλα της τα συναισθήματα.

Πριν γράψει τον επίλογο χτυπάει το τηλέφωνο κι ακούει την φωνή του εξουθενωμένη.

"Έλα κορίτσι μου τώρα τελείωσα"

"Θα τα πούμε αύριο" του λέει και κλείνει το τηλέφωνο, γιατί δεν έχει πια την δύναμη να του πει τίποτε άλλο. "Ας τα διαβάσει καλύτερα με βολεύει πιο πολύ" ψιθυρίζει.

Ο επίλογος γράφτηκε πια.

Ο γνωστός και χιλιοπαιγμένος στην σκηνή της ζωής της.

"Τον αγαπούσε και τον σκότωσε" που λέει και το τραγούδι, πριν φθαρεί αυτό που είχε θαυμάσει, κι είχε ερωτευτεί.

Την βόλευε; Δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τα ημίμετρα;

Ούτε κι εκείνη ήξερε. Το μόνο που ήξερε καλά ήταν να φεύγει.

Να κουτρουβαλάει τις σκάλες και πάντα να ξεχνάει ένα κομμάτι της καρδιάς της πίσω,

σαν το γοβάκι της Σταχτοπούτας παρατημένο σ`ένα σκαλοπάτι.

Σήκωσε τα μάτια της στο ρολόι.
Δώδεκα... πώς πέρασε η ώρα...
Δώδεκα... πώς πέρασαν τα χρόνια...