ΦΥΓΑΝΕ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ...

Τα μαζέψανε και φύγανε.
Την εγκατέλειψαν στη μέση του πουθενά.
Δεν τις έχει πια.
Χάθηκαν.

Εξαφανίστηκαν κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Κάθεται στον καναπέ και κοιτάζει την θέση που
πριν λίγα λεπτά την κάλυπτε η παρουσία του.
Γερμένος πάνω της, να προσπαθεί να βγάλει όλη την ένταση της μέρας και την πίεση που του ασκούν τα καθήκοντά του.
Κάποιος είπε πως τις λέξεις τις σκοτώνει ο φόβος.
Είχε ετοιμάσει χίλιες λέξεις να του πει. Τις προετοίμαζε δυο μέρες στο μυαλό της. Κι η μόνη που επικρατούσε πιο πολύ ήταν η λέξη χωρισμός.
Αισθανόταν σαν την αλεπού, που πιάστηκε το πόδι της στην παγίδα κι έπρεπε να το κόψει για να ελευθερωθεί.
Τα δυνατά συναισθήματα που την κατέκλυσαν όταν μπήκε στην ζωή της, την τρόμαξαν. Ξαφνικά αισθάνθηκε παγιδευμένη.
Όλη της η ύπαρξη από την μια στιγμή στην άλλη, περιστράφηκε γύρω από εκείνον, από την παρουσία του, από ένα τηλέφωνο, μια γλυκιά λέξη.
Τρόμαξε. Έπαθε την απάθεια που παθαίνουν όλοι οι ερωτευμένοι. Που ο κόσμος γύρω τους χάνεται κι αυτοί είναι ζίου ζίου μανταλάκια.
Τηλέφωνο στην φίλη της.
- Θέλω να χωρίσω.
- Παιδί μου είσαι τρελή; Σου έκανε κάτι;
- Όχι αλλά με τρομάζει αυτό που αισθάνομαι. Το ξέρεις το ανέκδοτο με τον γρύλο;
- Ναι. Δηλαδή μόλις θα τον δεις θα του πεις "άντε κι εσύ κι ο γρύλος σου;"
- Ακριβώς. Γιατί με αποσυντονίζει. Γιατί ξαφνικά νιώθω  ότι δεν  είμαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
- Μου φαίνεται ότι το φτερωτό ανθρωπάκι (έρωτας) πείραξε τα κύτταρα του ξανθού εγκεφάλου σου. Σύνελθε. Κοίτα να το ζήσεις όσο κρατήσει, κι απόλαυσέ το. Αυτή είναι η ομορφιά άλλωστε. Να μην ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι.
Κι αν ξεχάσεις και την πλατινέ απόχρωση του μυαλού σου, που μια ζωή τα κάνει μαντάρα, θα μ`έκανες πολύ ευτυχισμένη. Γιατί δεν σου κρύβω μαρή κασίδα ότι σε φοβάμαι.
- Άντε καλά.
Το σπίτι δεν την χωράει. Τα μάτια κολλημένα στους δείχτες του ρολογιού, να παρακολουθούν τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα μέχρι ν`ακούσει τα βήματά του στις σκάλες.
Παίρνει ένα χαρτί κι αρχίζει να γράφει όλα όσα θα ήθελε να του πει, όλα όσα την έπνιγαν και την φόβιζαν  και καταλήγει να του ζητάει να χωρίσουν.
" Όταν έρθει θα τον αφήσω να ηρεμήσει και μετά θα του το δώσω να το διαβάσει, χωρίς να του μιλήσω", σκέφτεται.
Στην τελευταία παράγραφο, ακούει το κλειδί στην πόρτα. Κρύβει το χαρτί βιαστικά, κι ένα χαμόγελο στολίζει όλη της την ύπαρξη.
Τον κλείνει γλυκά στην αγκαλιά της, κι όλες οι λέξεις, όλοι οι φόβοι ξαφνικά σκορπίζονται σαν σκόνη στον αέρα.
Τα λόγια του, σαν να είχε διαβάσει την σκέψη της, ήρεμα γλυκά κυλάνε σαν βάλσαμο στην καρδιά της.
"Μην φοβάσαι μικρή μου. Με γεμίζει τόσο πολύ αυτό που αισθάνομαι για σένα, που θέλω πολύ να   σου δώσω ότι μπορώ από την καρδιά μου, την σκέψη μου, την ύπαρξή μου. Η δική μας σχέση θέλω να ξέρεις ότι για μένα, είναι ουσιαστική. Δεν είναι επιδερμική. Θα έρθουν πολύ καλύτερες μέρες. Έχε μου εμπιστοσύνη. Μείνε στην ζωή μου και πάψε να σκέφτεσαι αρνητικά. Αφέσου μάτια μου κι όλα καλά θα πάνε."
Δεν μπορεί! Κάτι ξέρει. Καλά την παρακολουθεί;
- Σήμερα σου έγραψα ένα γράμμα για να σου ζητήσω να χωρίσουμε, του λέει ψιθυριστά κι οι λέξεις βγαίνουν μισές από το στόμα της. Ένας κόμπος κλείνει τον λαιμό της. "Είμαι τρελή Θεέ μου", σκέφτεται.
-  Το είδα στα μάτια σου όταν μπήκα. Μου φωνάξανε όλους τους φόβους, όλες τις ανασφάλειες και τότε κατάλαβα ότι σε χάνω. Μην μου ξαναμιλήσεις για χωρισμό. Πάψε να κάνεις σαν κακομαθημένο παιδί.
Στέκει βουβή, άλαλη, ακίνητη
Ο πανικός της ακινησίας; Μπορεί... Δεν ξέρει...
Δεν την νοιάζει...
Δεν είναι καν αυτό το θέμα της...
Δεν ξέρει ποιο είναι το θέμα της ... Όχι τώρα... Όχι ακόμα...
Κι επειδή οι δικές της λέξεις φύγανε... καταφεύγει στις δικές του.

Παραθέτει τις λέξεις του.

Αρπάζεται απ΄ αυτές.

Αυτές φοράει σαν ρούχο δανεικό κι αυτές παραθέτει σήμερα.

Θυμάται ...
Βγάζει τα εισαγωγικά και θυμάται...
Τότε που ο έρωτας μύριζε "παράδοση άνευ όρων", χωρίς φοβίες κι ανασφάλειες. Τότε που αφηνόταν κι όπου την πήγαινε ... Τα νιάτα, η ανωριμότητα; Ποιος ξέρει και ποιος μπορεί ν`απαντήσει.
Τότε που όλη η ζωή για εκείνη ήταν ένα τραγούδι...
"Όταν είσαι λυπημένος, κοίταξε ξανά μέσα στην καρδιά σου...