Πλατινέ εγκέφαλος... κι η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Καλώς το μου κι ας άργησε.

Όχι ότι είχα και καμιά σκασίλα να χιονίσει. Το αντίθετο μάλιστα. Ειδικά μετά από έναν

αποκλεισμό που έφαγα 5 μέρες, πριν κάποια χρόνια (λόγω αλστχαιμερ δεν θυμάμαι ακριβώς χρονιά,) τότε που είχε χιονίσει αρκετά, που το φοβήθηκα τόσο πολύ το χιόνι, σαν το σεισμοπαθή που τον έχουν βγάλει από τα ερείπια κτιρίου που έμεινε θαμμένος κάποια εικοσιτετράωρα.

Θυμάμαι τότε ότι είχαν παγώσει κι οι σωλήνες του νερού κι έβραζα χιόνι κι έπινα να επιβιώσω, μέχρι να με ξεθάψουν από την κορυφή του πουθενά που μένω. Μόλις είδα τις πρώτες νιφάδες σήμερα, μ`έλουσε κρύος ιδρώτας.

Πρώτη σκέψη: Πάει θα αποκλειστώ η δύσμοιρη η ξανθιά.

Δεύτερη σκέψη: Τσιγάρα έχω; Να αποκλειστώ χωρίς φουμαντσού, την τρέλα μου μέσα. Αυτό δεν θα το επιτρέψω στον εαυτό μου.

Τρίτη σκέψη: Ν`ανοίξω την βρύση στο μπαλκόνι, να μην παγώσουν οι σωλήνες και μείνω χωρίς νερό.

Τέταρτη σκέψη: Αλάτι στις σκάλες να μην πιάσει πάγο το μάρμαρο και γλιστρήσω, γιατί η "γριά" ή από χέσιμο θα πάει ή από πέσιμο. Και το χέσιμο ήταν εσωτερικό λόγω πανικού, αλλά με το πέσιμο έχω ένα μικρό πρόβλημα.

Σε στέλνει και σε κανένα νοσοκομείο. Και καλά να έχει τίποτα γιατρούς της προκοπής, (τεκνά) αλλά άμα είναι σαν ανάποδα οκτώ, εγώ πώς θα περνάω την ώρα μου; Αλήθεια αν το πάθω το πέσιμο, να πω στον γιο μου να μου φέρει το λάπι τόπι στο νοσοκομείο να περνάω την ώρα μου.

Ανάκατες σκέψεις επιστημονικού περιεχομένου, όπως ο πλατινέ, πλην σοφά σκεπτόμενος εγκέφαλός μου. Καλά έλεγε η γιαγιά μου ότι όταν με γέννα η μάνα μου δεν έκλανε μα γέλα. Τζούμ τριαλαλό κι απάνω τούρλα.

Μια και δυο ντύνομαι, φορώντας Φανελάκια, φούτερ, πουλόβερ, ισοθερμικά εσώρουχα, σκουφάκι, να μην φαίνεται το ξανθό κι εκτεθώ στον κόσμο, κασκολάκι, γαντάκια και κάνα δυο μπουφάν καπάκι! Κι οι άνθρωποι να με κοιτάζουν κάθε φορά που έβγαινα από το αυτοκίνητο για να πάω στα μαγαζιά να κάνω τις προμήθειές μου, σαν εξωγήινο ον.

Κι αφού τελειώνω με όλες τις εξωτερικές δουλειές, τζουμ τριαλαλό, για το σπίτι.

Πρώτη δουλειά ν`ανάψω τζάκι. Ρίχνω μπόλικα ξύλα, κουκουνάρια, ακόμη και μια ψωμιέρα ξύλινη που είχε σπάσει και βάζω φωτιά. Μέχρι να φουντώσει η φωτιά, δεν βάζω την σίτα μπροστά, για να μπορώ να ελέγχω την φωτιά να μην σβήσει.

Το οποίο σημαίνει στην γλώσσα της ξανθιάς ανακάτευε τα ξύλα συνέχεια σαν να είναι Μπεσαμέλ που φοβάσαι μην σβολιάσει. Σβολιάζεις τα ξύλα και στο τέλος την σβήνεις από μόνη σου από το πολύ σκάλισμα, σαν ηλίθια που είσαι. Αλλά εγώ το βιολί βιολάκι μου.

Κατευθύνομαι στον νεροχύτη, ξεπλένω τα πιάτα απομεινάρια από το χθεσινό ξεσάλωμα με τους φίλους μου  και τα ρίχνω στο πλυντήριο πιάτων. Κι εκεί που είμαι σκυμμένη στο τζάκι μπροστά  και σκαλίζω τον ασκάλιστο στα ξύλα, ξαφνικά αισθάνομαι κάτι υγρό στα πόδια μου.

Γυρνάω και βλέπω το πλυντήριο πιάτων να το έχει πιάσει οξεία γαστρεντερίτιδα και να ξερνάει ο Θεός τον θεό από νερό. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, η κουζίνα και το σαλόνι έχουν μετατραπεί σε μια λίμνη μούρλια.

Σε λίγο θα δω πάπιες και κύκνους να κολυμπάνε κι εγώ το ασχημόπαπο να κάνω την παραφωνία ανάμεσά τους. Τρέχω να δω από που είναι η διαρροή. Σκυμμένη μπροστά στην πόρτα του πλυντηρίου, προσπαθώ να κάνω την διάγνωση σαν παθολόγος γιατρός που σε πιέζει σε διάφορα σημεία, μέχρι να ουρλιάξεις από τον πόνο και να του κάτσεις κανένα μπινελίκι να πάρει τα ξερά του από το σημείο που σε πονάει.

Δεν το κλείνω ωστόσο να γλιτώσω την πλημμύρα, αντιθέτως το αφήνω να δουλεύει και να ξερνάει τα κέρατά του από νερό, κι εγώ με την σφουγγαρίστρα να μαζεύω ότι προλάβαινα από τα νερά, που ταξίδευαν ανεξέλεγκτα προς πάσα κατεύθυνση του σπιτιού.

Κι εκεί που έχω πιάσει ψιλή κουβέντα με το πλυντήριο λέγοντάς του: "Νομίζεις ότι θα σε κλείσω; Όχι χρυσό μου θα σε αφήσω εκεί να ξερνάς μέχρι να μου πλύνεις τα πιάτα", ακούω ένα μπάμ και μια μυρωδιά καμένου υφάσματος έρχεται να μου κλείσει την ανάσα.

Γυρνάω και βλέπω ένα μεγάλο κομμάτι ξύλο να έχει πέσει επάνω στην κουρελού που ήταν μπροστά στο τζάκι και να έχει πάρει φωτιά το κορδελιό, (η κουρελού) κι εγώ από την μια να φωνάζω καίγομαι, κι από την άλλη πνίγομαι.

Να τρέχω να σβήσω την φωτιά... να προσπαθώ να μαζέψω την 'λίμνη του Μαραθώνα' κάνοντας μαραθώνιο και το μπινελίκι να πηγαίνει σύννεφο, για την ηλιθιότητα του πλατινέ εγκεφάλου μου που μια ζωή τραβάει τα άκρα, δείγμα του απόλυτου μαζοχισμού που με διακατέχει.

Κι αφού τελειώνω μετά από ένα τρίωρο ξεπατώματος, και κοψομεσιασίματος  από το σκύψε-σκύψε  σαν να έκανα την προσευχή μου στον Αλλάχ, ανεβαίνω εξουθενωμένη στο δωμάτιο που είναι ο κομπιούτορας και τον ανοίγω να μπω στο @ιντερνέτ να πάρω μια ανάσα η γυναίκα.

Ακούω ένα τσάφ κι η λάμπα που έχω δίπλα, σκάει σαν πασχαλιάτικο πυροτέχνημα βγάζοντας καπνούς, αποτέλεσμα του πλαστικού καπέλου που ακούμπαγε στην πυρακτωμένη λάμπα.

ΣΑΣ ΑΦΗΝΩ τώρα γιατί σαν να τρεμοπαίζουν τα φώτα και πάω να ανεβάσω το ρελέ ασφαλείας, Παναγίτσα μου! Ας ελπίσουμε ότι αυτό το Σαββατοκύριακο θα ζήσω μέσα στη χλιδή: με φως, νερό, τηλέφωνο!

Λόλα, να ένα μήλο, Έλλη να ένα άλλο!

Δεν μπορώ, αγχώθηκα πάλι! Στις μύτες των ποδιών κυκλοφορώ, με τα ακροδάχτυλα αγγίζω τις πρίζες, δεν αναπνέω καν, δεν υπάρχω, δεν υφίσταμαι, μη μου μείνει κάνα καλώδιο στο χέρι.