Εντ δη οσκαρ γκοους

Τελέψαμε λοιπόν την "υπερπαραγωγή" που μου έφαγε το στομάχι και το συκώτι μου, 10 ολὀκληρες μέρες και μ` έκανε τεκνο φρικ.

Εντ δη οσκαρ γκοους  στην μ@λ@κω που δεν λέει ποτέ όχι, κι ειδικά όταν της ζητάει κάτι ο καλός της.

Όταν πριν απο 14 μέρες μου ζήτησε την βοήθειά μου, κι ήρθε και μου πέταξε μια στοίβα χαρτιά κάτι σαν την πάπυρος Λαρούς ( μια και είναι μακράν και βαθειά νυχτωμένος από τεχνολογία),

αχ αυτά τ' αγόρια που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν - "κατά τα άλλα φταίνε τα μισοφόρια..." κι είπα το ναι, δεν έχωνα καλύτερα το κεφάλι μου σ` έναν κουβά με σκατά;

Γιατί όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρών' οι κότες. Ανακατεύτηκα και με φάγανε οι κότες, τα κοκόρια κι όλα τα παρατρεχάμενα του ζωικού βασιλείου που λέγεται πολιτική.

Αλλά όπως λέει κι η παροιμία «τάθελε η μάνα σου, τάθελες κι εσύ τα σύκα τα καρύδια και το γλυκό κρασί». Η μανούλα μου αν ζούσε θα με συμβούλευε να το βάλω στα πόδια.

Γιατί αυτό που αντιμετώπισα ούτε στον χειρότερο εφιάλτη μου δεν το είχα φανταστεί.

Έπρεπε να μελετήσω την παράλληλη πορεία τριών παρατάξεων, μέχρι την στιγμή που ενώθηκαν και δημιούργησαν την παράταξη που πήρε και τις εκλογές στην περιοχή μου.

Το υλικό που είχα στα χέρια μου, ελάχιστο. Και το περισσότερο σε μη ηλεκτρονική μορφή.

Από το οποίο έπρεπε να επιλέξω τα καίρια σημεία να τα σκανάρω και να τα μετατρέψω σε jpg.

Το υπόλοιπο που ήταν σε ηλεκτρονική μορφή, έπρεπε να το επεξεργαστώ από την αρχή, μια και ήταν κάκιστης ποιότητας. Πέρα από όλα αυτά, έπρεπε να μάθω και γραφιστική-μοδιστρική, να συνθέτω δικές μου εικόνες, και να ζωγραφίζω, για να παρουσιάσω ένα αποτέλεσμα που να βλέπεται ευχάριστα.

Ράβε- ξήλωνε δουλειά να μην σου λείπει. Τελικά όλο το υλικό, κατέληξε να γίνει γραφιστικά εκτός από τις φωτογραφίες.

Να ενώνω τεράστια κομμάτια εφημερίδων, να κόβω, να ράβω, να κεντάω. Να ενώνω μουσικές που να είναι ταιριασμένες μεταξύ τους. Κι εκεί που είπα τελείωσα, ξαφνικά θυμήθηκαν ότι είχαν ξεχάσει κάποιον συνεργάτη. Άντε φτου κι από την αρχή το ράβε ξήλωνε. Και το δάκρυ να πηγαίνει κορόμηλο από τα νεύρα.

Σταματάω όμως την γκρινιάρικη απολογία και μια και πήρα το oscar της μαλακίας, ας αρχίσω επιτέλους τις ευχαριστίες, μια και πέρα από την πλάκα, το αποτέλεσμα ευχαρίστησε αυτούς που εμπιστεύτηκαν τις μικρές ερασιτεχνικές μου ικανότητες.

Μέσα από αυτές τις γραμμές νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω, τον καλό μου δάσκαλο τον Βαλεντίνο, που ακούραστα με δίδασκε εθελοντικά, δηλαδή χωρίς κέρδος κέρατα.

Τον σύντροφό μου που μου συμπαραστάθηκε σε όλη αυτή την προσπάθεια, με μπινελίκια καριολίκια και φωνές με το καλημέρα σας και το καληνύχτα σας, απαιτώντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Κι όταν κάποια στιγμή γύρισε το μάτι μου κι ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω,για πρώτη φορά η φωνή του μαλάκωσε και μου είπε: « Κατάλαβε ότι για σένα το κάνω. Αύριο θα εκτεθείς μπροστά σε τόσο κόσμο. Ξέρω από αυτά. Δώσε το καλύτερο που μπορείς ».

Όταν λοιπόν τελείωσε η προβολή και με αγωνία περίμενα μια καλή κουβέντα από κείνον, (γιατί από τον κόσμο το εισέπραξα), μετά από αρκετή ώρα, το σκυλί το μαύρο, ο τσαναμπέτης, ο βρισίμ, έσκυψε στο αυτί μου λέγοντας: « Εύγε μικρή. Με δικαίωσες».

Αυτό λοιπόν είναι το πνευματικό παιδί μου, που ο τοκετός του διήρκησε 10 μέρες και δέκα νύχτες. Αλλά που έχω καταθέσει μέσα του, ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου.

ΣΑς ευχαριστώ εκ των προτέρων όσους και όσες το παρακολουθήσετε.

Αφιερωμένο στον "άνεμο" κάτω από τα φτερά μου...

Untitled from theodosia katsarou on Vimeo.