Σ`αναζητώ

Σ`αναζητώ στην πολιτική ξημερώματα... λείπει όμως το βλέμμα σου από της αυγής τα χρώματα.
Το μάτι καρφωμένο στους δείχτες του ρολογιού. Περνάνε τα λεπτά, οι ώρες, οι στιγμές.

- Μπορείς να το αντέξεις; με είχες ρωτήσει.

- Μπορώ! σου απάντησα τότε. Θες από ενθουσιασμό, από έρωτα, από περιέργεια στο καινούριο, δεν ξέρω πια ν` απαντήσω.

Φύγανε οι λέξεις, φύγανε οι στιγμές.

Και μαζί τους έφυγα κι εγώ. Ψάχνω να με βρω και δεν με βρίσκω πια.

Έχω γίνει ολόκληρη ΕΣΥ. Κάθε σου ασχολία, κάθε σου πρόβλημα έγινε δικό μου.

Ζω την ζωή μου πια μέσα από την δική σου. Άνεμος που με στροβίλισε ήταν η είσοδός σου στην ζωή μου. Που με πήγε σε μονοπάτια άγνωστα για μένα και μπουσουλώντας προσπαθώ να βρω την έξοδο στο ξέφωτο. Εκεί που με άφησα πριν τρεις μήνες παρατημένη να περιμένω την επιστροφή μου.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν θέλω να επιστρέψω. Γιατί ο κόσμος σου με συνάρπασε.

Όλα μπερδεμένα στο μυαλό μου, στο θολωμένο μου μυαλό, που πίστεψε στο απραγματοποίητο.

Ότι μπορεί κι ότι έχει τις αντοχές να ζήσει στην σκιά ενός Δημόσιου προσώπου.

- Θα γίνω 3000 κομμάτια με όλ` αυτά που έχω να αντιμετωπίσω... μου είχες ψιθυρίσει όταν σωριαζόσουν στον καναπέ αποκαμωμένος, από την μέρα που μόλις είχε τελειώσει.

- Κι εγώ που χωράω σ`αυτά τα 3000 κομμάτια; σε είχα ρωτήσει.

- Χωράς για να μπορώ κι εγώ να συνεχίσω, για τον εαυτό μου. Γιατί χωρίς εσένα δεν θα υπάρχει ούτε ο εαυτός μου. Κάνε μόνο υπομονή. Άντεξε τώρα, δώσε μου μια πίστωση χρόνου να βάλω αυτά τα κομμάτια σε μια σειρά... μου είχες πει.

Κι εγώ περίμενα κι έγινα 3000 κομμάτια. Κάθε κομμάτι μου, η αγάπη μου για σένα.

Πόσες φορές από τότε ένιωσα να μην αντέχω, να λυγίζω. Να εξασθενούν οι αντοχές κι οι ανοχές μου. Κάθε μέρα η λέξη χωρισμός στο μυαλό κολλημένη.

Αλήθεια πόσες φορές σου ζήτησα να χωρίσουμε; Ούτε τις μετράω πια.

Πόσες φορές την απόρριψες; Ούτε αυτό θυμάμαι!

Σήμερα ήταν άλλη μια από τις πολλοστές . Κι αισθάνθηκα σαν το όρνεο που καταβροχθίζει τις σάρκες ενός πτώματος.

Δεν μίλησες. Με πήρες αγκαλιά και μου ψιθύρισες. « Λίγες μόνο μέρες κάνε υπομονή.

Και σου υπόσχομαι ότι θα ξαναβρείς τον άντρα που ερωτεύτηκες. Σ`αγαπώ μικρή να το θυμάσαι.»

Ένα φιλί, μια αγκαλιά, το βλέμμα στο ρολόι, άλλο ένα συμβούλιο που σε περίμενε.

Κι εγώ να μένω πίσω και να περιμένω. Αλήθεια τι;

Κι η απάντηση έρχεται αυθόρμητη στα χείλη.

« Τον " άνεμο" κάτω από τα φτερά σου.

Αυτόν που σου άνοιξε όλες τις πόρτες και μπήκες μέσα. Σε καινούριους κόσμους, με οράματα και στόχους. Που σε πήρε στα χέρια του και σου έδειξε, σ` εκπαίδευσε κι ακούραστα σε διδάσκει. Αυτόν που σε έκανε να πιστέψεις ότι δεν μπορεί.

ΚΑΤΙ μπορεί να αλλάξει.

Μπορεί να φαίνεται ότι περνούσαν όλα απαρατήρητα,

αλλά τα έχω όλα εδώ στην καρδιά μου.

Θέλω να ξέρεις ότι ξέρω την αλήθεια, βέβαια την ξέρω.

Δεν θα ήμουν τίποτα χωρίς εσένα.

ΥΣ: Μια μικρή κατάθεση ψυχής, άλλο ένα ξέσπασμα για να ελευθερωθεί η καρδιά και το μυαλό. Επειδή δεν θέλω να κλειδώσω τα σχόλια, θα ήθελα να παρακαλέσω τους φίλους και τις φίλες που θα μου κάνουν την τιμή να μοιραστούν μαζί μου, αυτό το μικρό κομμάτι της καθημερινότητάς μου, να μην αφήσουν σχόλιο. Δεν θέλω να απαντήσω και θα φανώ αγενής.
Σας ευχαριστώ που με ανέχεστε.